24 مرداد 1389 / 4 رمضان 1431 / 15 آگوست 2010

صدام حسين رئيس جمهور رژيم بعثي عراق با فرستادن نامه اي به رئيس جمهور وقت جمهوري اسلامي ايران موافقت خود را با مفاد قرارداد 1975الجزاير اعلام كرد. درپي شكست هاي متعدد رژيم بعثي عراق دردوران جنگ تحميلي سرانجام عراق قطعنامه 598شوراي امنيت سازمان ملل را پذيرفت. گفتني است كه در قطعنامه 598 معاهده 1975الجزاير مبناي حل اختلافات ايران و عراق در نظرگرفته شده بود. رژيم بعثي عراق با وجود پذيرش مفاد اين معاهده به هنگام اجراي معاهده ياد شده افزودن برمفاد معاهده را درخواست كرد. اما پس از مقاومت دوساله ايران دربرابرخواسته هاي ناحق رژيم عراق صدام موافقت خود را اعلام كرد و پيروزي بزرگ سياسي ديگري براي جمهوري اسلامي ايران بدست آمد.

عمليات عاشوراي 2 درمنطقه عملياتي جنوب مهران با رمزيا مهدي(عليه السلام) ادركني آغازشد. عمليات عاشوراي 2را سپاه پاسداران انقلاب اسلامي انجام داد. هدف ازاجراي عمليات عاشوراي2 انهدام كامل نيروهاي دشمن درمنطقه عملياتي بود و قواي اسلام با موفقيت كامل درعمليات عاشوراي 2 به اهداف مهم خود دست يافتند. همچنين دراين عمليات قواي اسلام مقادير درخور توجهي ازتجهيزات دشمن را منهدم كردند و مقاديري نيزبه غنيمت گرفتند.

حاج ميرزا محمدحسين ناييني نجفي مشهور به ميرزاي نائيني ملقب به شيخ‏الاسلام، فقيه امامي، مرجع تقليد، اصولي، حكيم و اديب در سال 1239 ش (1276 ق) در نائين متولد شد. در اصفهان نزد ميرزا محمدباقرنجفي، حكيم جهانگيرخان قشقايي و ابوالمعالي كلباسي كسب علم نمود، سپس به عتبات رفت و در سامرا نزد ميرزاي بزرگ شيرازي و سيدمحمد فشاركي و سپس در كربلا نزد سيداسماعيل صدر و در نجف نزد آخوند خراساني سال‏ها تحصيل نمود. ميرزاي ناييني از آن پس خود در شمار مدرسان تراز اول حوزه علميه نجف درآمد و حلقه درس خود را تشكيل داد كه در اين ميان حضرات آيات عظام: سيدمحسن حكيم، سيدمحمود حسيني شاهرودي، سيدجمال الدين گلپايگاني، سيدمحمد حجت كوه‏كمره‏اي، سيدمحمدهادي ميلاني، شيخ محمدتقي آملي، سيدابوالقاسم خويي، علامه طباطبايي، ميرزا هاشم آملي و دهها فاضل و فقيه بزرگوار، خوشه‏چين معارف آن استاد بزرگ و زعيم حوزه علميه نجف اشرف بودند. در عصر ميرزا، انقلابي مردمي به منظور مهار استبداد و تحصيل استقلال و امنيت به رهبري عالمان ديني در ايران انجام شد كه به نهضت مشروطه معروف گرديد. در اين ميان ميرزاي ناييني به همراه آخوند خراساني نقش مؤثري را در پيروزي آن ايفا كرد. ايشان در بحران انقلاب مشروطه، كتاب "تنبيه الاُمَّة" را نگاشت و در آن، حاكميت اسلام ناب را با دليل و برهان قاطع اثبات كرد. ميرزاي ناييني همچنين در پي استيلاي انگلستان بر عراق، انتخاب هر حاكم كافر بر كشور مسلمان عراق را حرام دانست و موجب شورش مردمي عليه استعمار گرديد. از اين رو، استعمار پير زمينه تبعيد مراجعي همچون ميرزاي ناييني و سيد ابوالحسن اصفهاني و... را به ايران تدارك ديد. اين امر در نهايت بر اثر فشار مردم و علما، با عذرخواهي پادشاه عراق و بازگرداندن محترمانه علما به عراق پايان يافت. سرانجام ميرزاي بزرگ ناييني، پس از عمري تلاش و مجاهده در 24 مرداد 1315 ش برابر با 26 جمادي الاول 1355 ق در حدود 80 سالگي به ديدار معبود شتافت و پس از تشييعي باشكوه، در جوار بارگاه مطهر امام علي(عليه السلام) به خاك سپرده شد.

با فرا رسيدن تابستان 1364، در حالي كه تهديدات عراق براي حمله مجدد به شهرها و اماكن غيرنظامي ادامه داشت، وزير اطلاعات عراق تهديد كرد كه عراق حملات خود عليه كشتيراني در خليج فارس را تشديد خواهد كرد، تا بدين وسيله ايران را وادار به نشستن بر سر ميز مذاكره كند. همچنين وزير نفت عراق نيز گفته بود، عراق به نفتكش‏هايي كه به بنادر ايران نزديك شوند حمله خواهد كرد زيرا اين بنادر شاهرگ اقتصادي ايران كه ماشين جنگي اين كشور را تغذيه مي‏كنند، مي‏باشد. به دنبال اين تهديدات، عراق سرانجام در 24 مرداد 1364، پايانه‏هاي نفتي ايران در جزيره خارك را مورد حمله قرار داد كه اين اقدام عراق به منزله بنيان نهادن گسترش دامنه جنگ ارزيابي شد. همزمان با حمله عراق به پايانه‏هاي نفت ايران در جزيره خارك، حملات هوايي عراق عليه مردم غيرنظامي در شهرها ادامه يافت

يك هفته پس از پيروزي انقلاب اسلامي، توطئه و تهاجم دشمن با حمله احزاب چپ به ويژه حزب دموكرات به مهاباد در اول اسفند 57 آغاز شد و به قصد تشكيل كردستان بزرگ، تهاجم وحشيانه خود را آغاز كردند. آنان قصد داشتند قسمتي از قلمرو حاكميت ملي و اسلامي ايران را جدا ساخته و نقشه‏هاي شوم دشمنان نظام اسلامي مبني بر تجزيه كشور را به اجرا درآوردند. افراد مسلح حزب منحله دموكرات در ادامه تجاوزات خود، در روز 24 مرداد 58، همه راه‏هاي ورودي شهر پاوه در استان كردستان را به محاصره و كنترل خود درآورد و به گروهان‏ها و مراكز سپاه پاسداران يورش برد. آنان پس از به دست گرفتن تمام نقاط حساس شهر و ارتفاعات مهم منطقه، به جنايات متعددي دست زدند كه در يك مورد، شهادت دلخراش 25 تن از برادران پاسدار بستري در بيمارستان شهر و چهل نفر ديگر از مردم بود. در پي اين جنايات فرمان حضرت امام خميني(ره) براي آزادسازي سريع شهر صادر گرديد و پس از جانفشاني‏هاي سردار چمران و سرلشكر فلاحي در طي نبردي سهمگين، اين شهر از لوث وجود ضدانقلاب پاك شد.

ابوالقاسم هبةاللَّه بن جعفر ملقب به قاضي سعيد ابن سناء الملك در سال 545 ق در قاهره به دنيا آمد. او قرآن، نحو و برخي علوم ديگر را فرا گرفت و با سرودن قصايدي در مدح صلاح‏الدين ايوبي و نيز قاضي فاضل، نبوغ خود را آشكار نمود. پس از اين كه وي در فنون بلاغت و نويسندگي تبحّر و تجربه‏اي كسب كرد، قاضي فاضل او را در امور ولايت مصر به كار گماشت ولي آن چه بيشتر باعث شهرت و بلندي آوازه‏ي ابن سناءالملك شد، تدوينِ اصول و قواعد مُوَشّحات است. ديوان شعر او در موضوعات گوناگون از جمله توصيف روز عاشورا و شهادت امام حسين(عليه السلام) و... سروده شده است.

آيت‏اللَّه شيخ حسنعلي تهراني فرزند حاج محمود تاجر تبريزي در تهران ديده به جان گشود. پس از فراگيري مقدمات، عازم نجف اشرف گرديد و از محضر بزرگاني چون ميرزاي بزرگ شيرازي بهره جست. ايشان صاحب كرامات بوده و به توصيه‏ي استادش، پيش از درس، نهج‏البلاغه مي‏گفت و روح شاگردان را با كلام اميرالمؤمنين(عليه السلام) صفا مي‏بخشيد. اين عالم رباني از صالحين بوده و از كثرت احتياط، از حقوق شرعي استفاده نمي‏كرد و به نماز و مراقبت بر اعمال، دقت زيادي داشت. آيت‏اللَّه تهراني پس از فوت در جوار حضرت امام رضا(عليه السلام) به خاك سپرده شد.

آيت اللَّه ميرزا هاشم آملي در سال 1322 قمري در روستاي "پردمِهِ لاريجان" آمل ديده به جهان گشود. پس از آموختن قرآن و گذراندن تحصيلات ابتدايى، علاقه‏ي سرشار او به علوم ديني، وي را به آمل و از آن جا به تهران كشاند. در مدرسه‏ي علميه‏ي سپهسالار تهران كه در آن زمان زير نظر آيت‏اللَّه سيد حسن مدرس اداره مي‏شد اقامت نمود. وي به علت هوش و ذكاوت زيادش در تهران از محضر اساتيدي چون سيدمحمد تنكابني و ميرزا ابوالحسن شعراني استفاده نمود. پس از مدتي به قم عزيمت نمود و از محضر اساتيدي چون آيت‏اللَّه حائري، حجت كوه كمره‏اي و شاه آبادي استفاده شاياني برد. پس از اخذ اجازه‏ي اجتهاد، به نجف اشرف مشرف شد و از دروس فقه و اصول ميرزاي نائيني، سيدابوالحسن اصفهاني و آقاضياء عراقي كسب فيض نمود. اين عالم رباني و فقيه بزرگوار علاوه بر تحصيل به تدريس نيز پرداخت و بعدها حلقه‏ي درس خارجِ خود را تشكيل داد. حضرات آيات ميرزا جواد تبريزي، ناصر مكارم شيرازي، عبداللَّه جوادي آملي، احمد آذري قمي، سيد جعفر كريمي، هادي معرفت، اسماعيل صالحي مازندراني، سيد علي محقق داماد، محمد محمدي گيلاني و ده‏ها عالم فاضل از جمله شاگردان اين بزرگوار مي‏باشند. ميرزا هاشم آملي همچنين در امور سياسي و مبارزه عليه رژيم ستم‏شاهي بسيار فعال بود و نقش مثبتي در حمايت از امام راحل(ره) و انقلاب اسلامي داشته است. آثاري چون بدايعُ الافكار، حاشيه بر عُروةُ الوُثقي، كتاب الصلاة و تقريرات دروس آيت‏اللَّه حائري از وي به جاي مانده است. سرانجام اين عالم رباني در چهارم رمضان سال 1413 ق برابر با هفتم اسفند 1371 ش در 91 سالگي دار فاني راوداع گفت و در مسجد بالاسرِ حرم حضرت معصومه(س) به خاك سپرده شد.

كشور كره ازاستيلاي ژاپن خارج شد و پس ازچندي به استقلال رسيد. پس ازپيروزي ژاپن درنخستين جنگ با چين، كره رسماً به امپراتوري ژاپن ملحق شد. درمارس سال1919ميلادي به دنبال فوت آخرين امپراتور كره گردهمايي عظيمي با شركت 2ميليون تن درسئول برگزارشد كه درآن مردم كره خواستاراستقلال كشورشان شدند. اما ژاپنيها با نهايت قدرت استيلاي خود را بركره حفظ كردند. سرانجام درزمان دومين جنگ چين و ژاپن و جنگ جهاني دوم پايه هاي نفوذ آن كشوردركره به سستي گراييد و نيروهاي استقلال طلب كره درسراسرچين پراكنده شدند و به ژاپن اعلام جنگ دادند. آقا سرانجام درچنين روزي برژاپن پيروزشدند و روزملي كره اول مارس اعلام شد.

ژان دولابْرويِر، نويسنده فرانسوي در 15 اوت 1645م در يكي از خانواده‏هاي متوسط پاريس به دنيا آمد. وي پس از پايان تحصيلات خود در رشته حقوق، به وكالت دعاوي پرداخت اما پس از چندي اين كار را رها كرد و پس از به دست گرفتن يك شغل دولتي، به تدريس خصوصي به فرزند يك اشراف‏زاده مشغول شد. لابْروير از آن پس به تفكر و تعمق پرداخت و با مطالعه بر روي روحيات مردم، از مشاهدات خود درباره خصوصيت‏هاي اخلاقي و عادات افراد براي نوشتن الهام گرفت. لابروير در سال 1688م پس از ترجمه كتابي از يونان باستان، خود نيز درباره آداب و رسوم و اخلاق مردم قرنِ خود چيزهايى بر آن افزود و دست‏نوشته‏هاي كتاب را با عنوان سجاياي بشر به ناشر سپرد. ناشر در كمال نااميدي، كتاب را منتشر كرد، اما به محض آنكه در معرض فروش گذارد، چنان مورد استقبال قرار گرفت كه در همان سال به چاپ دوم و سوم انجاميد. كتاب سجاياي بشري در طي هشت سال بعد، هشت بار به چاپ رسيد و لابْروير در هر تجديد چاپ، مطالب تازه‏اي بر آن افزود چنان‏كه در اين مدت، حجم كتاب سه برابر شد. كتاب سجاياي بشري به ظاهر ترجمه‏اي بود از نويسنده‏اي يوناني در عهد باستان كه گروه‏هاي مختلف بشري را تصوير كرده بود، اما قسمت‏هايى كه لابروير از آداب و رسوم عصر خويش بر آن افزود، دوست‏داران بيشتري يافت. لابروير كه طرفدار نويسندگان قديم و مخالف نويسندگان عصر جديد بود، در آغاز گمان مي‏بُرد كه همه چيز به وسيله قدما گفته شده و در بشر، چيز تازه‏اي به وجود نيامده است، اما از مطالعه آثار نويسندگان معاصر خود در ساختن امثال و حكمِ كتاب خويش مايه گرفت. به ويژه آنكه كتاب را از نظر تصوير چهره‏هاي تازه و عجيب، غناي بسيار بخشيد، چنانكه خوانندگان مي‏توانستند در وراي اين چهره‏ها، بعضي از شخصيت‏هاي معاصر را بشناسند. كتاب سجاياي بشري از جنبه انتقادي و هجو نيز قابل توجه است و لابروير نه تنها معايب خود را مورد توجه قرار مي‏دهد، بلكه نقايص جامعه فساد يافته را نيز پيش چشم مي‏گذارد و به شيوه‏اي تند و گاه بي‏رحمانه، از آداب و رسوم جامعه انتقاد مي‏كند. اين فساد، از نظر لابروير از تباهي قرون پديد نيامده، بلكه ريشه‏اي اساسي دارد كه داروي آن را تنها در مذهب مي‏توان جست. بدين طريق، انتقاد لابروير بيشتر از روحي عصيانگر سرچشمه مي‏گيرد. عنصر اصلي كتاب را دو چيز تشكيل مي‏دهد: ترسيم خصائص گروه‏هايى از افراد بشر و تصوير جامعه با تعصب‏ها، حماقت‏ها، بيدادگري‏ها و حتي انتقاد از دربار و بزرگان در كنار وفاداري به شاه و مقامات روحاني دين. لابروير در اواخر زندگي، كتاب بحث‏هايى درباره اصول تسليم و ترك نفس را نگاشت و در سال 1693م به عضويت آكادمي فرانسه درآمد. آثار لابروير شاه‏كاري است از نثر فرانسه. جمله‏هاي موجز، كلام فشرده كه با ظرافت و استادي ستايش‏انگيز در عبارت‏ها جاي داده شده، زباني كه با لطافتي كم نظير، مفاهيم را بيان كرده، همه سبب شده است كه نثر لابروير از كهنگي در امان مانَد و او خود از استادان مسلم ادبيات فرانسه به شمار آيد. ژان دو لابروير سرانجام در يازدهم مه 1696م در 51 سالگي درگذشت.

ناپلئون بُناپارت، امپراتور نام‏آور فرانسه در پانزدهم اوت 1769م در جزيره كُرْسْ در جنوب ايتاليا واقع در درياي مديترانه به دنيا آمد. وي در كودكي راهي فرانسه شد و پس از ورود به مدرسه نظام، در خدمت حكومت هيأت مديره انقلاب كبير فرانسه درآمد. ناپلئون در جريان سركوبي قيام اكتبر سال 1795م پاريس به قدري به سردمداران حكومت خوش خدمتي كرد كه به فرماندهي نيروهاي فرانسه در ايتاليا منصوب گرديد. وي در سال‏هاي بعد با پيروزي‏هاي پياپي در برابر دشمنان رژيم جديد و توسعه قلمرو حكومت فرانسه، محبوبيت زيادي در ميان مردم فرانسه به دست آورد كه اين امر زمينه‏ساز به دست گرفتن مقام كنسول اولي فرانسه توسط بُناپارت را فراهم نمود. در اين دوران، ناپلئون هم‏زمان با فتوحات نظامي خود، قانون اساسي جديدي براي فرانسه تدوين كرد و حقوق مدني و مقررات قضايى را كه تامين آزادي‏هاي اساسي را تضمين مي‏كرد، به اجرا گذاشت. با انجام اين اصلاحات، ناپلئون مي‏توانست خود را وارث و دنبال كننده هدف‏هاي انقلاب فرانسه و يا به قول طرفدارانش، ناجي انقلاب بخواند. ولي واقعيت امر اين است كه وي از همان روز اول، در فكر به دست گرفتن قدرت مطلقه بود. او پس از چندي خود را كنسول مادام العمر فرانسه خواند و در سال 1804م تصميم گرفت تا در قالب عنوان امپراتور فرانسه، رژيم سلطنتي موروثي را به فرانسه باز گردانَد. از اين رو در دوم دسامبر آن سال تاج‏گذاري كرد و دوران ده ساله امپراتوري خود را با فتوحات پي‏درپي و گسترش قلمرو امپراتوري خود در سراسر اروپا آغاز نمود. اما حمله ناپلئون به روسيه در سال 1812م پايان اين فتوحات بود. با شكست او در اين لشكركشي، برخي كشورهاي اروپايى از جمله انگلستان، روسيه، پروس، اتريش و سوئد كه از قدرت گرفتن روزافزون ناپلئون واهمه داشتند، با تشكيل اتحادي عليه وي، امپراتوري ناپلئون را به اضمحلال كشانده و او را در بيستم آوريل 1814م به جزيره اِلْبْ در درياي مديترانه تبعيد كردند. با اين حال ده ماه بعد، ناپلئون بار ديگر با تدارك مقدماتي به فرانسه بازگشت و حكومت را در دست گرفت. ولي حكومت دوم ناپلئون نيز بيش از يك‏صد روز به طول نينجاميد و اتحاد جديدي عليه او به سرعت ايجاد گرديد. با شكست دوباره بُناپارت از نيروهاي انگليس، پروس و بلژيك در نبرد واترلو، زندگي سياسي وي نيز پايان يافت و اين بار به جزيره دور افتاده سِنْتْ‏هِلنْ در اقيانوس اطلس تبعيد شد. ناپلئون بُناپارت از سال 1815 تا 1821م به مدت شش سال در اين جزيره به سر برد تا اينكه در پنجم مه 1821م در 52 سالگي درگذشت.

كشور ليختِن اشتايْنْ با 160 كيلومتر مربع وسعت در مركز قاره اروپا و در همسايگي سوئيس و اتريش واقع شده است. ليختن اشتاين بيش از 32 هزار نفر جمعيت دارد كه اكثريت جمعيت آن سفيدپوست بوده و مليت اروپايى دارند و پيرو آيين مسيحيت و عمدتاً كاتوليك مي‏باشند. زبان رسمي مردم ليختن اشتاين آلماني و واحد پول آنها فرانك سوئيس مي‏باشد. پيش‏بيني مي‏شود جمعيت اين كشور كوچك اروپايى تا سال 2020م بيش از 40 هزار نفر گردد. پايتخت ليختن اشتاينْ فادوتس و داراي حكومت مشروطه سلطنتي (شاهزاده‏نشين) مي‏باشد. عنوان ليختن اشتاين از نام خاندان اتريشي ليشتن اشتاين كه در قرن 18 در اين منطقه حاكم بودند، گرفته شده است. اين كشور در سال 1719م از اتحاد دو اشراف‏نشين تشكيل گرديد و از سال 1866 تحت نفوذ اتريش قرار گرفت. اين وضعيت تا فروپاشي امپراتوري اتريش در پايان جنگ جهاني اول در سال 1918 ادامه داشت. در سال 1919 به درخواست اين كشور، شوراي فدرال سوئيس نمايندگي سياسي اين اميرنشين را در حفظ منافع آن، بر عهده گرفت و بر اين اساس، سياست خارجي و امور پست و گمرك كشور ليختن اشتاين از طريق سوئيس اعمال مي‏گردد. اين كشور از لحاظ درآمد سرانه جزو بالاترين كشورهاي اروپايي است.

در اول ژانويه 1880م يك شركت فرانسوي، حفر كانال پاناما را آغاز كرد و 11 سال بعد در سال 1891م در حالي كه 33 كيلومتر از حفر كانال به پايان رسيده بود، به علت سوء استفاده‏هاي مالي و ورشكستگي، از ادامه حفاري باز ماند. در سال 1902م دولت امريكا شركت فرانسوي را خريداري كرد و در سال بعد، كار حفاري را به شرط تسلط بر نواري به عرض 16 كيلومتر در دو طرف كانال و هم‏چنين استيلا بر آب‏هاي دو دهانه كانال آغاز كرد. امريكا با اين كار، ثروت قابل توجهي را براي خود به ارمغان آورد و با ايجاد پادگان نظامي در منطقه، امريكاي لاتين را تحت كنترل و نظارت گرفت. در نهايت، كار حفاري كانال پاناما به طول بيش از 60 كيلومتر كه دو اقيانوس اطلس و آرام را به هم متصل مي‏كرد، در روز 15 اوت 1914م پايان پذيرفت و در اين روز افتتاح شد. مردم پاناما طي سال‏هاي بعد با حضور نيروهاي امريكا در منطقه مخالف بودند. از اين رو با مبارزات خود، قراردادِ حضور نيروهاي امريكا را منسوخ كردند و طي قراردادي، در سال 1977م قرار بر اين شد كه امريكا تا سال 2000م خاك پاناما را ترك كند و در نهايت در سال 2000م پس از يك قرن، خاك پاناما از قواي امريكايي تخليه شد. (ر.ك: 1 ژانويه)

با فروزان شدن شعله‏هاي جنگ جهاني دوم و تصرف فرانسه توسط نيروهاي آلمان نازي، هيتلر بار ديگر به تلاش براي صلح نمايشي و كنار آمدن با انگليسي‏ها دست زد. وي در روز 19 ژوئيه 1940م طي نطقي گفت كه آلمان قصد تصرف جزيره انگليس را ندارد و دليلي براي جنگ بين دو كشور نمي‏بيند. هيتلر در همين نطق، چرچيلْ نخست‏وزير انگلستان را مورد حمله قرار داد و گفت: اصرار چرچيل به ادامه جنگ با آلمان، به نابودي انگليس منجر خواهد شد. برخلاف انتظار هيتلر، تزلزلي در اراده انگليسي‏ها براي ادامه جنگ به وجود نيامد و انگلستان با اين‏كه در برابر آلمان تنها مانده بود، تصميم گرفت به جنگ ادامه دهد. هيتلر نيز براي به زانو درآوردن انگلستان، فرمان اجراي طرح بمباران‏هاي وسيع هوايى لندن و تاسيسات صنعتي و نظامي انگليس را صادر كرد. اما اين طرح كه از پانزدهم اوت 1940م تا سپتامبر آن سال توسط بيش از 2500 هواپيماي آلمان به اجرا درآمد با وجود خسارات و تلفات سنگيني كه بر انگلستان وارد آورد با شكست آلمان مواجه شد، زيرا نيروي هوايى آلمان در جريان اين عمليات بيش از يك هزار و هفت‏صد هواپيماي خود را از دست داد. انگليسي‏ها نيز در مقابل حملات هوايي آلمان، شهرها و مراكز صنعتي آلمان را مورد حمله قرار دادند و به موجب آمارهاي خود، در جريان اين عمليات و جنگ‏هاي هوايي با آلمان، 915 هواپيماي خود را از دست دادند.

كشور كره جنوبي با 99/268 كيلومتر مربع وسعت در شرق آسيا و در همسايگي كره شمالي قرار دارد. جمعيت كره جنوبي در حدود 47 ميليون نفر است كه بيشتر بودايى مسلك مي‏باشند. سئول پايتخت كره جنوبي است و وون واحد پول آن مي‏باشد. مردم كره جنوبي مليت كره‏اي داشته و از نژاد زرد هستند. زبان رسمي آنها كره‏اي و پيش‏بيني مي‏شود كه جمعيت اين كشور تا سال 2025 در حدود 52 ميليون نفر خواهد بود. بوسان، تائگو و اولسان از شهرهاي مهم كره جنوبي هستند. شبه‏جزيره كره تا پايان جنگ جهاني دوم، يك كشور متحد را تشكيل مي‏داد.در آخرين روزهاي جنگ، نيروهاي شوروي از شمال كره وارد خاك اين كشور شدند و پيش از رسيدن نيروهاي امريكا، كه قسمت جنوبي اين شبه‏جزيره را به اشغال خود درآورده بودند، نيمه شماليِ كره را تصرف كردند. براين اساس، كره در مدار 38 درجه عرض جغرافيايى به دو قسمت تقسيم شد. بعد از آن كه به علت سياست‏هاي استكباريِ دو ابر قدرت زمان، تلاش‏ها و اميدهاي مردم براي يك‏پارچگي و اتحاد از ميان رفت. در قسمت جنوبي اين شبه‏جزيره، انتخاباتي برگزار گرديد و كشور جمهوري كره جنوبي در 15 اوت 1948م شكل گرفت. نظام اين كشور جمهوري چند حزبي با يك مجلس قانون‏گزاري است. (ر.ك: 9 سپتامبر)

نهضت استقلال‏طلبي در شبه قاره هند در سال‏هاي دهه 1930م اوج گرفت و طي سال‏هاي جنگ دوم جهاني قدرت بيشتري يافت. اين امر انگليسي‏ها را وادار كرد كه بلافاصله بعد از پايان جنگ، آمادگي خود را براي اعطاي استقلال به اين كشور اعلام نمايند. ولي آنان در عين حال با ايجاد اختلاف بين رهبران هندو و مسلمان از تحقق يافتن اين امر جلوگيري مي‏كردند. اين اختلافات سرانجام با توافق درباره تقسيم هندوستان به دو كشور هند و پاكستان حل شد و قانون استقلال هند كه منجر به تشكيل دو حكومت جداگانه در هندوستان شد، روز هجدهم ژوئيه 1947م از تصويب پارلمان انگليس گذشت. به موجب اين قانون، دو حكومت جديد كه دومينيون يا قلمرو حكومتي خوانده مي‏شدند، در عين خودمختاري همچنان تحت سرپرستي انگلستان باقي مي‏ماندند و كميسر عالي انگليس به نمايندگي پادشاه انگلستان بر امور اين كشورها نظارت مي‏كرد. قانون استقلال هند هم‏چنين مهاراجه‏ها و شاهزادگان بي‏شمار هندي را نيز كه هر يك داراي قلمرو حكومتي يا اميرنشين بودند در انتخاب خودمختاري يا پيوستن به يكي از دو كشور هند و پاكستان مخير مي‏نمود. قانون استقلال هند در عمل مشكلات زيادي به وجود آورد زيرا اولا جمعيت مسلمانان هندوستان در سراسر شبه قاره هند پراكنده بودند و بين اقليت مسلمان و اكثريت هندو در قلمرو حكومت هند، و بين اقليت هندو و اكثريت مسلمان در قلمرو حكومت پاكستان برخوردهاي خونيني روي داد و يك جو خصومت و اختلاف بين دو كشور به وجود آورد. با نزديك شدن خاتمه نفوذ و استعمار چند صد ساله انگلستان در هند و به دنبال آن، طرح تأسيس يك حكومت مستقل اسلامي در ناحيه مسلمان‏نشين اين شبه قاره، كشور پاكستان متشكل از دو ناحيه شرقي (بنگلادش) و غربي (پاكستان) در اوضاعي آشفته تشكيل شد. در همين زمان آخرين نايب‏السلطنه هند، در پانزدهم اوت 1947م استقلال هند و پاكستان پس از 200 سال استعمار را اعلام كرد و گاندي رهبري هند و محمدعلي جناح مسئوليت اداره پاكستان را به عهده گرفتند. در اين زمان هر يك از ايالاتْ حق پيوستن به كشورهاي مسلمان‏نشين هند و يا پاكستان را داشتند. پس از مدتي قسمت شرقي پاكستان به صورت كشور بنگلادش استقلال يافت. از آن زمان تا كنون نيز درگيري‏هاي مرزي بر سر ناحيه جامو و كشمير ميان هند و پاكستان جريان دارد.

كشور جمهوري كنگو با 342 هزار كيلومتر مربع وسعت در غرب قاره افريقا و در همسايگي كشورهاي افريقاي مركزي، كامرون، گابُن، زئير و آنگولا واقع شده است. جمعيت آن در حدود 3 ميليون نفر است كه به آيين مسيحيت و مذاهب بومي اعتقاد دارند. زبان رسمي مردم كنگو فرانسوي و از نژاد سياه مي‏باشند. پايتخت كنگو برازاويل نام دارد و پوانت نوار، لوبومو و اكايى از شهرهاي مهم آن هستند. واحد پول اين كشور افريقايى فرانك سي اف آ است. پيش‏بيني مي‏شود كه جمعيت آن تا سال 2025 در حدود 5 ميليون نفر خواهد بود. اين سرزمين از قديم الايام محل سكونت قبايل بومي بوده است و از قرن شانزدهم، استعمار پرتغال بر اين منطقه آغاز شد. در طول سال‏هاي طولاني، اين محل، پايگاهي براي جمع‏آوري بردگان و پس از آن، تجارت كائوچو و روغن نخل به حساب مي‏آمد. از سال 1880 استعمارگرانِ فرانسوي وارد اين منطقه شدند و به بهره‏كشي ظالمانه از مردم بومي پرداختند. نتيجه فشارهاي فرانسه، پيدايش جنبش استقلال‏خواهي در ميانه دو جنگ جهاني در نيمه اول قرن بيستم بود. اما پس از جنگ جهاني دوم، اين جنبش، دامنه گسترده‏تر و عميق‏تري پيدا كرد تا اينكه مبارزاتِ كارگري و دانشجويي و فراگير شدن آن، سرانجام در نيمه اوت 1960 به نتيجه رسيد و اين كشور از استعمار فرانسه رهايي يافت. نظام سياسي حاكم بر كشور كنگو دولت انتقالي با يك مجلس قانون‏گزاري مي‏باشد.

سرزمين بحرين از زمان قبل از اسلام در دست ايرانيان بود و پس از اسلام بارها به دست قدرت‏هاي گوناگون افتاده است. از قرن شانزدهم، پرتغالي‏ها بر اين جزيره دست يافتند و هشتاد سال آن را اداره كردند. از آن زمان به بعد به تصرف شاه عباس صفوي درآمد و پس از 220 سال بار ديگر نفوذ بيگانگان در آن آغاز شد. سرانجام استعمار انگلستان زمام امور آن را به دست گرفت و در سال 1914 به طور كلي تحت الحمايه انگليس واقع شد، هر چند دولت ايران بر مالكيت آن اصرار داشت. ولي سرانجام دولت ايران در سال 1971 م (1350ش) مراجعه به آراي عمومي با نظارت سازمان ملل را پذيرفت و در نتيجه راي‏گيري كه در 15 اوتِ 1971 انجام شد، بحرين به استقلال دست يافت. بحرين مجمع‏الجزايري است واقع در آب‏هاي جنوبي خليج فارس و جنوب غربي آسيا كه از 33 جزيره بزرگ و كوچك تشكيل شده است. مساحت بحرين 694 كيلومتر مربع و جمعيت آن 691 هزار نفر مي‏باشد. پايتخت بحرين منامه نام دارد و محرق و رفاع از شهرهاي مهم آن هستند. واحد پول بحرين دينار و مليت مردم آن عرب است. زبان رسمي مردم اين كشور، عربي و دين آنها اسلام است. پيش‏بيني شده است جمعيت بحرين تا سال 2025 نزديك به 860 هزار نفر باشد. نوع حكومت بحرين پادشاهي است. (ر.ك: 16 دسامبر)

/ن