نقدي بر بازي Need For Speed :Shift

اگر يادتان باشد، سال قبل همين موقع ها بود که نقدي داشتيم بر بازي NFS:Undercover. اکنون هم تصميم گرفتيم- اگرچه چند ماهي از انتشارش گذشته است- آخرين بازي ماشين سواري NFS يعني shift را براي شما نقد کنيم. امسال EA حسابي گيمرها را شگفت زده کرد و نه با يکي، بلکه با سه بازي آن ها را حسابي مشتاق بازي « عطش سرعت» کرد. يکي همين shift است که براي کنسول هاي PS3 و Xbox و PC و PSP و حتي گوشي هاي آيفون توسط شرکت Shighty Mad ساخته و روانه بازار شده است. ديگري NFS Nitro مي باشد که مخصوص کنسول Wii طراحي شده و بالاخره بازي بر خط NFS World Online که اين بار EA فقط PC بازها را مفتخر به بازي کردن آن کرده است. شايد يکي از علل اين توليد انبوه، تأمين نشدن فروش مورد نظر الکترونيک آرتز از دو NFS قبلي باشد.

ـ چرا shift؟
 

همان طور که احتمالاً حدس زده ايد، هدف از اين نوع نام گذاري چند وجهي، رساندن چند معنا بوده است. احتمالاً نخستين منظور سازندگان « تغيير» بازي نسبت به نسخه هاي قبل بوده است. ضمن اينکه shift در زبان انگليسي بعضي مواقع «پيشرفت» هم معنا مي دهد. معناي ديگر shift، مرتبط با محتواي بازي، همان تغيير و عوض کردن دنده است که اتفاقاً در طي بازي هم تأکيد صوري بر آن را مي بينيم. و بالاخره منظور تغييرات گسترده اي است که از هر مرحله به مرحله بعد در بازي رخ مي دهند.

ـ گيم پلي
 

در اين بازي NFS باز هم به حالت simulation يا همان شبيه سازي رجعت کرده است. يعني بازي از آن حالت آرکيد NFSهاي چند سال اخير خارج شده و سعي شده هر چه بيشتر به حالت واقعي رانندگي نزديک شود. البته هر دو حالت رانندگي تفريحي و simulation طرفداران خود را در بين گيمرها دارند؛ اما بايد گفت باز هم EA راه را به اشتباه رفته است. طرفداران بازي هاي رانندگي واقعي گزينه هاي زيادي براي انتخاب دارند که اکثراً در بين محصولات اکتيويژن مي توانند آنها را پيدا کنند. اما واقعيت اين است که NFS در خاطره بازي کنندگان هميشه احساس لذت از رانندگي و ويراژ دادن بي پروا با خودروهاي پيشرفته در خيابان ها و جاده ها را تداعي کرده و مي کند. اما در shift شما پس از مدت ها بايد( دست کم براي مدتي) اين خاطرات مطبوع را فراموش کنيد و خود را آماده رقابت هاي سخت در پيست بکنيد. متأسفانه شرکت Shighty Mad، توليد کننده بازي در پياده سازي حالت Simulation هم بد عمل کرده و در نتيجه بازي چيزي شده است نه اين و نه آن. تا اواسط بازي که خودروهاي متوسطي در اختيارتان قرار دارند، کنترل فرمان بسيار دشوار است و با اندک انحرافي، حتي در جاده هاي مستقيم هم ممکن است از مسير خارج شويد و وارد شيارهاي خاکي يا چمن شويد. همين امر ممکن است شما را تا مدت ها از لذت يک رانندگي خالص محروم کند. به تقليد بازي هاي سري Forza در مسير مسابقه با يک سري خطوط راهنما مواجه مي شويد. خطوط سبز يعني اوضاع روبراه است و مي توانيد هم چنان با قدرت پدال گاز را فشار دهيد. خطوط زرد يعني از سرعت خود بکاهيد و خطوط قرمز براي مواقعي هستند که در حال خارج شدن از مسير هستيد. اين نوآوري جالب باعث مي شود کمتر در بازي دچار مشکل شويد. گرچه در صورت تمايل مي توانيد اين امکان را غيرفعال سازيد. اما در مورد روند بازي بايد بگويم هدف اصلي از انجام بازي يک چيز است: رسيدن به مقام قهرمان جهاني رانندگان. هر بازي کننده اي ابتدا با بخش Tier1 کار خويش را آغاز مي کند و به تدريج به تايرهاي 3، 2 و 4 صعود مي کند. انواع مسابقات شامل مسابقات معمولي Circuit، دوئل هاي رانندگي که شما در سه راند با يک راننده ديگر مسابقه مي گذاريد و هرکس 5 ثانيه پيش بيفتد، برنده راند است، حالت معروف Time Attack که در آن هرکس يک دور را زودتر به پايان برساند، برنده است و بالاخره drift سرعت و مهارت شما در کنترل خودرو و دور زدن پيچ هاي پياپي محک زده مي شود. نيازي به گفتن ندارد که ديگر در اين نسخه از خودروهاي پليس و آن تعقيب و گريزهاي هيجان انگيز خبري نخواهد بود.
EA توانسته است مجوز بهره گيري از 65 مدل واقعي از آخرين مدل خودروهاي معروف جهان را خريداري کند تا بازي کنندگان از اين لحاظ کم و کسري احساس نکنند. از تغييرات خوبي که در اين نسخه صورت پذيرفته، اين است که در صورت خريد يک خودرو جديد تمام سرمايه گذاري هاي شما روي خودروي قبلي زايل نمي شود و به صورت به قول خود بازي Works Conversion با تعديل به خودروي جديد هم منتقل مي شود.

ـ دوربين
 

يکي از امکاناتي که سازندگان در تريلرهاي تبليغاتي قبل از عرضه بازي خيلي روي آن تأکيد مي کردند، امکان بازي درون اتاقک خودرو و حتي کلاه کاسکت راننده است که براي بازي کنندگان عاشق سبک هرچه واقعي تر، خبر خيلي خوبي بود. واقعيت اين است که در عمل نيز بازي کردن در اين حالت تجربه جديد و لذت بخشي بود. با برخورد به موانع کنار جاده دنيا براي لحظاتي پيش چشمانتان تيره و تار مي شود و صداي نفس نفس زدن راننده به وضوح شنيده مي شود. صداهاي داخل و خارج خودرو را نيز به طور کاملاً استريو و واقعي مي توانيد با تمام وجود بشنويد. حتي همان طور که گفتم، دنده عوض کردن هاي راننده را به شکلي زيبا و real time مي توانيد ببينيد. اما اشکال کار فقط در يک جاست: شما همه چيز را به خوبي مي بينيد، جز آن چيزي را که از همه مهم تر است: جاده! و بدين ترتيب اين ابداع سازندگان هم در Shighty Mad تبديل به يک عذاب مي شود.

ـ جمع بندي
 

الکترونيک آرتز در shift همان خطاي خود را در مورد نسخه چند سال پيش Prostreet تکرار کرد. غافل از اين که: آزموده را آزمودن خطاست!
به نظرم يکي بايد به دست بالايي هاي EA بگويد: « بازي هاي Sim را به عشاق Sim بسپاريد!» تمام کساني که از قديم الايام عاشق بازي هاي « عطش سرعت» شده اند و با آمدن هر نسخه جديدي مشتاقانه براي خريدش مي شتابند، به خاطر لذتي است که از بازي کردن آن و رانندگي کردن با ماشين هاي آن مي برند و نه براي يادگرفتن رانندگي يا محک زدن توانايي هاي رانندگي خود در شرايطي شبه واقعي. در کل بايد گفت، NFE:Shift( که بعضي از طرفداران سرخورده اين سري به تمسخر حرف f آن را حذف کرده اند!) بازي خوبي است و امکانات جالب و فراواني از گرافيک عالي آن گرفته تا مراحل متنوعش دارد که به بازي کردنش مي ارزد. اما واقعيت اين است که از آن نوع بازي هايي بود که بعد از عزل آن من شخصاً هيچ وقت ديگر احساس دلتنگي برايش نکردم!
منبع:کامپيوتر و ارتباطات، شماره 88
/ن