آفت هاي توسل به اهلبيت(ع)

1. نداشتن درك واقعي از مقام معصومان (عليه السلام) نزد خداوند
 

خداوند براي اينكه مقام پيامبران و ائمه اطهار(عليه السلام) نمايانده شود، تا ديگران با الگو گرفتن از اين خاندان به سوي كارهاي خير و نيكو تشويق شوند، ولايت تكويني را به آنان عطا فرمود. ائمه اطهار (عليه السلام) با در اختيار داشتن اين ولايت، مي توانند كراماتي را حتي پس از مرگ، از خود نشان دهند. در اين ميان، برخي به دليل نرسيدن به آگاهي و درك واقعي از جاودانگي روح انسان به ويژه ارواح مطهر پيامبران و ائمه اطهار (عليه السلام) اين مقام معنوي را منكر شدند و توسل و استغاثه و حاجت خواهي از آنان را كفر و شرك دانستند و با اين عقيده، خود را از فيض معنوي بندگان پاك خداوند محروم كردند . بر اين اساس، نبود درك و آگاهي، مانعي در راه دين شناسي و بهره مندي از الطاف الهي مي شود.

2. مستقل دانستن اولياي خداوند در فيض رساني
 

برخي از روي ناداني معتقدند كه پيامبران و معصومان (عليه السلام) در فيض رساني به خود متكي اند، غافل از اينكه آنان واسطه اي براي رسيدن به فيض الهي اند و از خود هيچ استقلالي و تدبيري ندارند و با اذن خداوند مي توانند شفا دهند يا دعايي را به اجابت رسانند. اين عقيده، در نتيجه زياده روي در ارادت و توسل به ائمه و رسولان دين شكل مي گيرد كه سرچشمه آن، نشناختن درست خدا و اين بزرگواران است .(1)
گواه اين مدعا آيه اي است كه در آن، خداوند، معجزه ها و كرامت هاي حضرت عيسي (عليه السلام) را به اذن خويش وابسته مي داند، آنجا كه مي فرمايد:
و آنگاه كه به اذن من، از گل [چيزي] به شكل پرنده مي ساختي، پس در آن مي دميدي و به اذن من پرنده اي مي شد، و كورمادرزاد و پير را به اذن من شفا مي دادي، و آنگاه كه مردگان را به اذن من [زنده از قبر] بيرون مي آوري... .(مائده :110)

3. فريب و سودجويي
 

جوانان بايد همواره مراقب شعور و عقل خويش باشند تا مبادا دين و ايمانشان بر باد نرود؛ چرا كه برخي افراد مغرض يا فرصت طلب براي فريب دادن افراد ساده دل و رسيدن به هدف هاي پليد خود، گاهي ضمن برپايي مراسمي، مدعي مي شوند يكي از ائمه به آن مراسم توجه دارد و آن را پذيرفته است.
آنان براي اثبات ادعاي باطل خويش، به آثار به جا مانده از دست يا انگشت بر روي پرچم، پرده يا آتش نذريِ آن مراسم استفاده مي كنند. ايشان با اين ترفند، در پي به دست آوردن آبرو وتقدس هستندتا بتوانند به هدف ها و خواسته هاي دنيايي و پوشالي خود دست يابند. از اين رو، مسلمانان و شيعيان شعورمند و راستين بايد با هوشياري، هر ادعايي را نپذيرند و ديگران را نيز در اين باره راهنمايي كنند.

4. عقيده به توسل بدون عمل صالح
 

توسل به معصومان (عليه السلام) در صورتي سودمند و كارگشاست كه انسان گفتارش را با عمل نيك و صالح همراه كند تا بدين وسيله، آبرويي نزد آنان به دست آورد؛ و گرنه با تقاضاي شفاعت بدون عمل نيك، راه به جايي نمي برد. همچنين گناه از رسيدن صداي استغاثه ما به سوي معصومان (عليه السلام) جلوگيري مي كند. حضرت علي (عليه السلام) در فرازي از دعاي كميل مي فرمايد: «گناه مانع اجابت دعا هست.»

5. نااميدي از برآورده نشدن دعا
 

نااميدي پس از برآورده نشدن حاجت ها، گاهي پايه هاي اعتقادي فرد نيازمند را سست مي كند؛ زيرا او به پي آمدهاي خواسته و دعاي خويش توجه ندارد و نمي داند كه گاه برآورده شدن حاجتش به خير و صلاح وي نيست. بنابراين گاه ممكن است هر دعا و توسلي، به مصلحتي اجابت نشود.

6. توسل، تنها به هنگام دچار شدن به بلاها
 

برخي، تنها هنگام بلا و رنج به معصومان (عليه السلام) توسل مي جويند و پس از برآورده شدن حاجت خود، ديگر به دين و ارزش هاي آن توجهي نمي كنند، مگر آنكه باز به مشكل و گرفتاري دچار شوند. چنين توسل و ارتباطي با ائمه (عليه السلام) مانعي براي برآورده شدن دعاهاي بعدي و آفتي براي ادامه اين ارتباط ناسپاسانه است.

پی نوشت ها :
 

1- نک: علي باقر شيخاني، راه هاي ارتباط با معصومين، صص88-90
 

منبع: گلبرگ 115