معرفي كتاب ارمغان شعبان

در ديباچه اين كتاب چنين آمده است: «... اين ماه‌ها؛ رجب و شعبان، مقدمه وصول به مهماني بزرگ است. مؤمنان سالك پس از شستن تن و جان در زمزم روح بخش دعاهاي ماه رجب، بار ديگر در ماه شعبان، روح و روان از غبار ناخالصي‌ها مي‌شويند و چون پرنده‌اي سبك‌بار به سوي ضيافت دوست در ماه رمضان ره مي‌سپارند. در اين ماه عزيز رهروان فضيلت، تمرين خوب خواستن و خوب زيستن را به انجام مي‌رسانند و روش خوب ساختن را مي‌آزمايند. عاشقان طريقت، در [اين] ايام روحاني، با دعا و نيايش كه جوششي دروني و فطري است، اندرون خويش را نوراني و معطر مي‌سازند، تا با آرامشي وصف ناشدني، ماه رمضان و ليلة القدر را درك كنند و نردبان قرب را بپيمايند. در اين سلوك معنوي، نويسنده اين كتاب نيز با غور در درياي كلام نوراني بهترين راهنمايان بشر، مرواريدهاي هميشه درخشان «مناجات شعبانيه» را از صدف اهل‌بيت عصمت و طهارت عليهم السلام استخراج كرده و آن را به سالكان طريق حق، تقديم داشته است.
نويسنده كتاب در پيش‌گفتار نيز چنين گفته است: «... در اين صحراي سوزان غفلت‌ها و لغزش‌ها، در ميان اين همه نگراني‌ها و دغدغه‌ها، و در اين سوز عطشناك برخاسته از حرمان آب حيات، نيايش و نجوا با موجودي لطيف و دلارام و دلربا چه آرام‌بخش و روح‌افزا خواهد بود.
مي‌توان با نيايشي كوتاه، به وادي ايمن حضور او و نقبي زد و دريچه‌اي از نسيم نوازشگر او را به سوي خود گشود و مرهمي شفابخش براي دردها و نگراني‌هاي خود فراهم ساخت و آبراهي به سوي قلب خود باز نمود تا مجراي آب حياتي باشد كه از آن سرچشمه بي‌نهايت و هميشه جوشان، تراوش كند. به راستي كه با «مفتاح دعا» و نيايش، چه گره‌ها گشوده خواهد شد:

به صفاي دل رندان صبوحي‌زدگان
چه گره‌ها كه به مفتاح دعا بگشايند»
حافظ

نويسنده در سي قسمت، با قلمي جذاب و روان و با استفاده از اشعار شاعران، به شرح بخش‌هايي از مناجات شعبانيه مي‌پردازد. در قسمت اول چنين آمده است:
«پروردگارا! بر محمد و آل محمد درود فرست و دعايم را بشنو و وقتي صدايت كردم، صدايم را بشنو و آنگاه كه با تو نجوا نمودم، به من رو كن. پس همانا كه من، از ديگران به سوي تو گريختم و در پيشگاه تو قرار گرفتم، درحالي‌كه درمانده تو هستم و به سوي تو در حال تضرع و زاري هستم و به آنچه از ثواب نزد تو است اميدوارم» نكاتي از اين قسمت:
1. ذكر صلوات بر محمد و آل محمد پيش از دعا؛
2. درخواست از خداوند براي شنيدن و توجيه به دعا؛
3. گريز از غير خدا و پناه [بردن] به خدا؛
4. تضرع و زاري و اظهار نياز به پيشگاه پروردگار؛
5. اميد به لطف الهي.
نويسنده در ادامه، به بيان دلايل آغاز مناجات با صلوات پرداخته و در اين ميان، از آيات و روايات و اشعار شاعراني همچون حافظ، سعدي، نظامي و مولانا استناد كرده است.
اين كتاب، ره توشه‌اي ثمين از مناجات شعبانيه براي سي روز ماه شعبان است و اميد است كه در رشد و تعالي برنامه‌هاي صدا وسيما مفيد باشد.