پرطرفدارترین تفریح در پارک‌های امروزی که جوانان بسیاری را به خود جذب کرده، اسلکلاینینگ یا بندلغزی است. بسیاری به اشتباه تصور می‌کنند این ورزش همان «بندبازی» سنتی است، در حالی که این دو، از اساس با یکدیگر تفاوت دارند.


بندبازی (Tightrope Walking) 

در این هنر سنتی، بندباز روی یک طناب یا سیم فولادی سفت و کشیده راه می‌رود. از آنجا که طناب کاملاً محکم و بی‌حرکت است، هنرمند برای حفظ تعادل از یک چوب بلند (چوب تعادل) استفاده می‌کند تا مرکز ثقل خود را کنترل کند.


بندلغزی (Slacklining) 

اما در اسلکلاینینگ، یک تسمهٔ پارچه‌ای شل بین دو نقطه (مثلاً دو درخت) بسته می‌شود. این تسمه تحت وزن بدن، کشیده و جمع می‌شود و مدام در حال نوسان و حرکت است. در این ورزش، فرد نه از چوب، بلکه تنها با استفاده از حرکات موزون دست‌ها و بدن تعادلش را روی تسمه حفظ می‌کند.
به بیان ساده، بندبازی بر ثبات استوار است، در حالی که بندلغزی، هنر هماهنگی با حرکت است.


تاریخچه بندلغزی (اسلکلاینینگ)

بندلغزی به شکل مدرن، در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی در دره یوسمیتی آمریکا متولد شد. در آن دوره، سنگ‌ نوردان و ماجراجویان برای پر کردن اوقات فراغت در اردوگاه‌ها، شروع به راه رفتن بر روی زنجیرها، طناب‌های شل و حتی نرده‌ها کردند. اگرچه در ابتدا این کار صرفاً به عنوان یک سرگرمی آغاز شد، اما به تدریج گروهی آن را جدی گرفتند و این شوق منجر به شکل‌گیری ورزشی نوین شد.
آدام گروزوفسکی و جف الینگتن از پیشگامان این رشته به شمار می‌روند که برای اولین بار در اوایل دهه ۸۰ میلادی، از یک تسمه‌ی پارچه‌ای به جای طناب یا زنجیر استفاده کردند. همین نوآوری، پایه‌گذار اسلکلاینینگ امروزی شد. همچنین، نخستین اجرای هایلاین (بندلغزی در ارتفاع بلند) در جهان توسط اسکات بالکوم و درین کارتر در زیر پل پاسادنا در کالیفرنیا انجام شد.


تاریخچه بندبازی

اگرچه اطلاعات دقیقی از خاستگاه temporal و جغرافیایی بندبازی در دست نیست، شکّی نیست که این هنر از دیرباز یکی از پر مخاطب‌ ترین نمایش‌ها در فرهنگ‌های مختلف جهان بوده است. پس از سقوط امپراتوری روم در سال ۴۷۶ میلادی، کلیسا اجازه‌ی ادامه‌ی سیطره بر نهادهای حکومتی و نمایش‌های رومی را نداد و بسیاری از تماشاخانه‌ها ویران شدند. با این وجود، بندبازی – برخلاف میل کلیسا – به دلیل استقبال گسترده‌ی مردم، به عنوان یکی از سرگرمی‌های اصلی در خیابان‌ها و میادین شهرها به حیات خود ادامه داد.

اکنون به سراغ کشف راز اصلی یعنی دلایل استفاده بندبازان از میله بلند می‌رویم.

این میله که به آن «چوب تعادل» می‌گویند، بر خلاف تصور عامه که آن را عاملی برای دشوارتر کردن کار می‌دانند، در واقع مهمترین ابزار برای حفظ تعادل است. دلیل استفاده از آن را می‌توان در علم فیزیک و به طور خاص در مفهوم «ممان اینرسی» جستجو کرد.


چگونه یک میله بلند به حفظ تعادل کمک می‌کند؟


افزایش ممان اینرسی (Inertia)
میله بلند، جرم را از محور مرکزی بدن بندباز (محور چرخش) دور می‌کند. این کار باعث افزایش «ممان اینرسی» سیستم (بندباز + میله) می‌شود.
نتیجه: هرچه ممان اینرسی بیشتر باشد، بدن در برابر چرخش‌های ناگهانی و ناخواسته مقاومت بیشتری می‌کند. به زبان ساده، چرخیدن یک جسم سنگین که جرم آن دور از مرکز است (مانند بندباز با میله)، نسبت به چرخیدن یک جسم جمع‌وجور (بندباز بدون میله)، سخت‌تر و کندتر است. این کندی در چرخش، فرصت کافی به بندباز می‌دهد تا بتواند با حرکات کوچک، تعادل خود را اصلاح کند.

ایجاد اهرم برای اصلاح مرکز ثقل
بندباز با کج کردن جزئی و کنترل‌ شده میله به چپ یا راست، می‌تواند مرکز ثقل کل سیستم خود را دقیقاً در راستای طناب تنظیم کند. این میله در حکم یک اهرم بزرگ و حساس عمل می‌کند که امکان اعمال تنظیمات ظریف و گسترده را فراهم می‌سازد.

ایجاد یک پایه ثابت و گسترده
میله به صورت مجازی، پایه تماس بندباز با طناب را گسترده‌تر می‌کند و یک خط ثابت طولانی ایجاد می‌کند که تشخیص انحراف از مرکز را آسان‌تر می‌سازد.

جمع‌بندی نهایی
میله بلند، یک ابزار کنترل بی‌درنگ است که با کاهش سرعت از دست دادن تعادل و افزایش دقت در بازیابی آن، شانس موفقیت بندباز را به شکل چشمگیری افزایش می‌دهد. بنابراین، این میله یک ضرورت فنی است، نه یک ترفند برای نمایشی‌تر کردن کار!