توليد سلول‌هاي جديد در مغز

دستگاه عصبي انسان از دو بخش مرکزي و محيطي تشکيل شده است. بخش مرکزي شامل مغز و نخاع مي‌باشد، در صورتي که بخش محيطي شامل اعصابي است که از مغز و نخاع خارج مي‌شوند و به سطح و درون بدن عصب مي‌دهند.
اين دستگاه عصبي از تعدادي سلول که هر کدام وظيفه‌اي را بر عهده دارند، تشکيل شده است. کوچکترين واحد عمل‌کننده در اين دستگاه سلول عصبي يا نورون مي‌باشد که وظيفه پردازش و انتقال پيام‌هاي عصبي را به ساير نواحي بر عهده دارند. هر نورون از جسم سلولي، يک رشته بلند (آکسون) و چندين رشته کوچک (دندريت‌ها) تشکيل شده است. جسم سلولي در پردازش اطلاعات عصبي نقش دارد. اين اطلاعات توسط آکسون به ساير نواحي منتقل مي‌شود. اطلاعات ساير نواحي از طريق دندريت‌ها به جسم سلولي ارسال مي‌شود.
در دوران جنيني، دستگاه عصبي توسط سلول‌هاي بنيادي عصبي تشکيل مي‌گردد. سلول‌هاي بنيادي عصبي قابليت تمايز به نورون‌ها و ساير سلول‌هاي عصبي را دارند. در افراد بالغ اين سلول‌هاي بنيادي عصبي در نواحي محدودي در مغز وجود دارند. اين نواحي شامل ناحيه زير بطني و ناحيه اي از قشر مغز به نام هيپوکمپ مي‌باشند.

بطن‌ها محفظه‌هاي تو خالي درون مغز مي‌باشند که مايع مغزي- نخاعي در آن در جريان است. هيپوکمپ جزيي از قشر مغز مي‌باشد که در يادگيري و حافظه نقش دارد. به دنبال آسيب ناحيه‌اي از مغز يا نخاع اين سلول‌هاي بنيادي عصبي تکثير مي‌شوند و به سوي ناحيه آسيب ديده مهاجرت مي‌کنند و در حين مهاجرت، به ساير سلول‌هاي عصبي متمايز مي‌شوند.
ميزان بازسازي و ترميم بافت عصبي در افراد بالغ در مقايسه با رشد عصبي در دوران جنيني بسيار کمتر است که اين محدوديت بازسازي و ترميم، به دليل وجود عوامل مهارکننده رشد و ترميم در محل آسيب مي‌باشد که مانع از بازسازي کامل بافت عصبي آسيب‌ديده مي‌شود. بنابراين، اين ديدگاه قديمي‌که مي‌گويد دستگاه عصبي قابليت ترميم ندارد، رد مي‌گردد و تحقيقات جديد اين نويد را مي‌دهد که ضايعات دستگاه عصبي نيز قابل درمان باشند.
منبع:www.salamat.com
/ع