عرصه‌ي مملکت غور چه نامحدودست

شاعر : انوري

که در آن عرصه چنان لشکر نامعدودستعرصه‌ي مملکت غور چه نامحدودست
عرق سلطان چه عجب کز نسب داودسترونق ملک سليمان پيمبر دارد
آري آن دولت را منتظمي معهودستچشم بد دور که بس منتظم است آن دولت
راستي بهتر تا فاستقم اندر هودستاي برادر سختي راست بخواهم گفتن
هرچه از نظم وز ترتيب درو موجودستعقل داند که مهيا به وجود دو کسست
وز دگر طالع دولت ابدا مسعودستاز يکي بازوي اسلام همه ساله قوي
هيات دست گهر گستر آن از جودستگوهر تيغ ظفرپيشه‌ي اين از فتح است
چکه شعاع از مه و رنگ از گل و بوي از عودستمردي و مردمي از هر دو چنان منتشرست
گفت رضوان بر ما چيست همين موعودستفضله‌ي مجلس ايشان چو به يغما دادند
همه در نسبت اين هر دو نظر مردودستهرچه در ملک جهانست چه ظاهر چه خفي
در زمين ظل زمين اينک ابدا ممدودستتيغشان گر افق صبح شود غوطه خورد
کار دولت چه عجب ساخته گر چون عودستخصم دولت را چون عود سيه سوخته‌اند
چرخ را اين به بقا آن به علو محسودستبر تمامي حسد حاسد اگر بيند کس
جز قدم زانکه قديمي صفت معبودستنيست القصه کمالي که نه حاصل دارند
نيست چيزي که به نزديک تو آن مفقودستبا خرد گفتم کاي غايت و مقصود جهان
که فلان غايت اين شعر و فلان مقصودستکيستند اين دو خداوند به تعيين بنماي
گفتم آن ديگر گفتا حسن محمودستگفت از اين هر دو يکي جز که شهاب‌الدين نيست
دويي عقل که هم شاهد و هم مشهودستگفتم اغلوطه مده اين چه دويي باشد گفت
بر وجود چو تويي راه دويي مسدودستديرمان اي به کمالي که در آغاز وجود
گرچه در عالم محصور بقا محدودستملکي از حصر برون بادت و عمري از حد
تا قلم را چو زبان ورد سخن مورودستخالي از ورد ثناي تو مبادا سخني