چو از دستان آن ببريده‌دستان

شاعر : جامي

همه از خود پرستي بت‌پرستانچو از دستان آن ببريده‌دستان
بسي از پيشتر شد عصمتش بيش،دل يوسف نگشت از عصمت خويش
ز نور قرب وي نوميد گشتندهمه خفاش آن خورشيد گشتند
به زندان کردن او تيز کردندزليخا را غبارانگيز کردند
ز دل اين غصه بيرون ريخت يک شبزليخا با عزيز آميخت يک شب
شدم رسواي خاص و عام در مصرکه: «گشتم زين پسر بدنام در مصر
که من بر وي از جان‌ام گشته عاشقدرين قول‌اند مرد و زن موافق
سوي زندان فرستم اين جوان رادر آن فکرم که دفع اين گمان را
بگردانم منادي در مناديبه هر کوي‌اش به عجز و نامرادي
که انبازي کند با خواجه‌ي خويشکه اين باشد سزاي آن بدانديش
از آن ناخوش گمان يک‌سو نشينند»چو مردم قهر من با او ببينند
ز استصواب آن طبعش، بخنديدعزيز انديشه‌ي او را پسنديد
درين معني بسي انديشه کردمبگفتا: «من تفکر پيشه کردم
نيامد در دلم به ز آنچه گفتينچيدم گوهري به ز آنکه سفتي
ز راه خويشتن بنشان غبارش!»به دست توست اکنون اختيارش
سوي يوسف عنان کيد پيچيدزليخا از وي اين رخصت چو بشنيد
به اوج کبريا نامت برآرمکه: «گر کامم دهي کامت برآرم
پي زجر تو زندان ايستادهوگرنه صد در محنت گشاده
از آن بهتر که در زندان نشيني!»به رويم خرم و خندان نشيني
بداد آن‌سان که مي‌داني! جوابشزبان بگشاد يوسف در خطابش
به سرهنگان بي‌فرهنگ خود گفتزليخا از جواب او برآشفت
خشن پشمينه‌اش در بر فکندندکه زرين افسرش از سر فکندند
به گردن طوق تسليمش نهادندز آهن بند بر سيمش نهادند
به هر کويي ز مصر آن خر براندندبسان عيسي‌اش بر خر نشاندند
که: «هر سرکش غلام شوخ‌ديدهمنادي‌زن منادي برکشيده
نهد پا در فراش خواجه‌ي خويش،که گيرد شيوه‌ي بي‌حرمتي پيش
بدين خواري برندش سوي زندان»بود لايق که همچون ناپسندان
به زندانبان زليخا داد پيغامچو در زندان گرفت از جنبش آرام
ز گردن غل، ز پايش بند بگسل!کزين پس محنت‌اش مپسند بر دل!
جدا از ديگران، آنجاش جا کن!يکي خانه براي او جدا کن!
بساط بندگي انداخت يوسفدر آن خانه چو منزل ساخت يوسف
در آن منزل به مهراب عبادترخ آورد آنچنان که‌ش بود عادت
به شکر آن که از کيد زنان رستچو مردان در مقام صبر بنشست