از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد

شاعر : خواجوي کرماني

صد عاشق دلسوخته در بحر غم افتداز باد صبا در سر زلفش چو خم افتد
آتش بمغيلان و دخان در حرم افتدمشتاق حرم گر بزند آه جگر سوز
ليکن چو منت عاشق دلخسته کم افتددر هر طرفت هست بسي خسته و مجروح
گر دم بزنم آتش دل در قلم افتدچون قصه‌ي اندوه فراق تو نويسم
کز مار سر زلف تو در ملک جم افتدپيش لب ضحاک تو بس فتنه وآشوب
چون زلف کژت سرو سهي در قدم افتدهنگام سحر گر بخرامي سوي بستان
کز باد صبا در سر زلف تو خم افتدخم در قد چون چنبر خواجو فتد آن دم