اسير قيد محبت ز جان نينديشد

شاعر : خواجوي کرماني

قتيل ضربت عشق از سنان نينديشداسير قيد محبت ز جان نينديشد
حريق آتش مهر از دخان نينديشدغريق بحر مودت ز سيل نگريزد
مقيم خانه‌ي رندي ز خان نينديشدشکار دانه‌ي هستي ز دام سر نکشد
ز هاي و هوي سگ پاسبان نينديشدز هاي و هوي رقيبان چه غم که شبرو عشق
که گرگ چو بره برد از شبان نينديشدگرم تو صيد شوي گو حسود جان ميده
فغان برآرد و از باغبان نينديشدچو گل نقاب برافکند بلبل سحري
کسي سپه شکند کو ز جان نينديشدز نوک ناوک چشمت چه غم که در صف عشق
که هر که ره زند از کاروان نينديشدترا که غارت دل مي‌کني چه غم ز کسي
مگر کسي که ز جان و جهان نينديشدکرا به جان جهان دسترس بود هيهات
ز شور بلبل فرياد خوان نينديشدنسيم باد صبا چون بگل در آويزد
دوا تواند و زان ناتوان نينديشدچه سست مهر طبيبي که درد خواجو را