اي روان از شکر تنگ تو شکر تنگ تنگ

شاعر : خواجوي کرماني

گل برآورده ز شرم آن رخ گلرنگ رنگاي روان از شکر تنگ تو شکر تنگ تنگ
ليک دل همچون دل ريش من دلتنگ تنگهست در زنجير زلف دلربايت دل فراخ
لعل پيکاني شود فرسنگ در فرسنگ سنگناوک چشمت چو باد آرم ز خون چشم من
تا برد ز آئينه‌ي جانم مي چون زنگ زنگاي بت گلرخ بگردان باده‌ي گلرنگ را
مطرب بلبل نوا را گو بزن در چنگ چنگبلبل دستان سرا را گو برآر آواي ناي
اي حريفان برکشيد اسب طرب را تنگ تنگباز چون گلگون مي ساقي بميدان در فکند
زانکه باشد عشق بازانرا ز نام و ننگ ننگنام و ننگ ار عاشقي در باز خواجو در رهش