چون چهره بخون ديده شستم

شاعر : خواجوي کرماني

دست از دل خسته چون نشويمچون چهره بخون ديده شستم
پرگشت جهان ز هاي و هويمکر گشت فلک ز هاي هايم
تا ديده چه آورد برويمدادم بهواي روي او دل
وز مويه ضعيف‌تر ز مويماز ناله نحيف‌تر ز نالم
تا کي ز غم زمانه مويمتا چند ز دور چرخ نالم
وز تست مدام جست و جويمبا تست مقيم گفت و گويم
گر زانکه نظر کني بسويماز حسن تو هيچ کم نگردد
پيش آي که عنبرت ببويمبگذار که شکرت ببوسم
آخر نه من شکسته گويمتا چند زني مرا بچوگان
يک کاسه بياور از سبويمدر کوزه چو مي نماند خواجو
داد دل خويش از که جويمدرد دل خويش با که گويم