هر که مجموع نباشد به تماشا نرود

شاعر : سعدي

يار با يار سفرکرده به تنها نرودهر که مجموع نباشد به تماشا نرود
صبح صادق ندمد تا شب يلدا نرودباد آسايش گيتي نزند بر دل ريش
کان که جايي به گل افتاد دگر جا نرودبر دل آويختگان عرصه عالم تنگست
به تماشاي گل و سبزه و صحرا نرودهرگز انديشه يار از دل ديوانه عشق
به ارادت که يکي بر سر ديبا نرودبه سر خار مغيلان بروم با تو چنان
که به شوخي برود پيش تو زيبا نرودبا همه رفتن زيباي تذرو اندر باغ
رفت خواهي عجب ار مورچه در پا نرودگر تو اي تخت سليمان به سر ما زين دست
که در ايام گل از باغچه غوغا نرودباغبانان به شب از زحمت بلبل چونند
آري آن جا که تو باشي سخن ما نرودهمه عالم سخنم رفت و به گوشت نرسيد
گو به شمشير که عاشق به مدارا نرودهر که ما را به نصيحت ز تو مي‌پيچد روي
تا دل خلقي از اين شهر به يغما نرودماه رخسار بپوشي تو بت يغمايي
هر که او را غم جانست به دريا نرودگوهر قيمتي از کام نهنگان آرند
مهر وامق به جفا کردن عذرا نرودسعديا بار کش و يار فراموش مکن