| که من خرمت خويش بر باد دادم | | ز باده بده ساقيا زود دادم |
| نيايد بجز باده‌ي تلخ يادم | | ز بيداد عشقت به فرياد آيم |
| من اين جا ز عشق اندر آتش فتادم | | به آتش کنندم همي بيم آن جا |
| درين آتش اينجا رهايي مبادم | | بدان آتش آنجا مبادا که سوزم |
| اگرچه ز پولاد سختست لادم | | من از آتش عشق هم نرم گردم |
| شبانگاه مي‌بايد و بامدادم | | مرا توبه و پارسايي نسازد |
| بلا را سوي خويشتن ره گشادم | | همي تا ميان عاشقي را ببستم |
| سر آورده بر خاک و در دست بادم | | دو چشمم بر آبست و پر آتشم دل |
| اگر چه ز مادر من آزاد زادم | | منم بنده‌ي عشق تا زنده باشم |
| اگر بيش باشد ز صد سال زادم | | بجز عشق تا عمر دارم نورزم |
| چنين باد تا باد رسم و نهادم | | دل از باده‌ي عشق خوبان نتابم |
| برين نعمت ايزد زيادت کنادم | | ز نيک و بد اين و آن فارغم من |
| نه گيرنده بازم نه بي‌مهر خادم | | نه آويزم از کس نه بگريزم از کس |
| من استاده فرمانبر اوستادم | | مرا عشق فرمانروا اوستادست |
| که گنج خرد بر دل خود نهادم | | ببردم به تن رنج در کنج محنت |
| به شاگردي استاد عقل ايستادم | | هوارانيم همنشين من چو خود من |
| که پاکست الحمدلله نژادم | | کم آزار و بي‌رنج و پاکيزه عرضم |
| من استاده فرمانبر آن نفاذم | | مرا برتن خويش حکميست نافذ |
| خداوند باشد در آن حال يادم | | بهر حال و هر کار آيد به پيشم |
| بدانچم بود با همه خلق رادم | | ز کس خير و خوبي نباشد نخواهم |
| خدايست در هر بلايي ملاذم | | خدايست در هر عنايي معينم |
| که تاجيست احسان او بر چکادم | | شب و روز غرقه در احساس اويم |
| خداوند توفيق و نيرو دهادم | | همه شکر او گويم ار زنده باشم |
| اگر چند بي گنج و مال قبادم | | قوي چون قبادم بدار از قناعت |
| سپاس از خداوند کباد و شادم | | به دانش من آباد و شادم به دانش |
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}