در نمود نقشها بي‌اختيار افتاده‌ام

شاعر : صائب تبريزي

مهره‌ي مومم به دست روزگار افتاده‌ام		در نمود نقشها بي‌اختيار افتاده‌ام
در بهشتم تا ز اوج اعتبار افتاده‌ام		بر لب بام خطر نتوان به خواب امن رفت
نيست جرم من اگر در رهگذار افتاده‌ام		خواري و بي‌قدري گوهر گناه جوهري است
جام لبريزم به دست رعشه‌دار افتاده‌ام		ز انقلاب چرخ مي‌لرزم به آب روي خويش
ميوه‌ي خامم، به سنگ از شاخسار افتاده‌ام		هر که بر دارد مرا از خاک، اندازد به خاک
سايه‌ي سروم به روي جويبار افتاده‌ام		نيست دستي بر عنان عمر پيچيدن مرا
داده‌ام حاصل اگر در شوره‌زار افتاده‌ام		هيچ کس حق نمک چون من نمي‌دارد نگاه

تازه های مقالات

ارسال نظر

نظرات کاربران