فرود در دل خطر

فرودگاه هاي خطرناکي در دنيا وجود دارند که فرود آمدن در آنها به حوادث مرگباري ختم شده است
فرود در برف، در کنار دريا و روي پلي زيبا، ممکن است هيجان انگيز باشد اما قبل از رفتن به فرودگاه ها بايد خطرات آن نيز در نظر گرفته شود. در دنيا فرودگاه هاي زيادي وجود دارند که با وجود استاندارد بودن تا به حال حوادث بسياري در آنها رخ داده است. اما در بين اين فرودگاه ها تعدادي نيز وجود دارند که با وجود قرارگيري در مکان هاي پر خطر، حوادث رخ داده در آنها انگشت شمار است. تمام فرودگاه هايي که به عنوان خطرناک ترين در دنيا معرفي شده اند، فرودگاه هاي بين المللي هستند و بزرگ ترين خطوط هوايي دنيا به آنجا رفت و آمد مي کنند. در واقع مي توان اين فرودگاه ها را به نوعي عجيب ترين فرودگاه هاي دنيا نيز ناميد. خلباناني که در اين فرودگاه ها فرود مي آيند بايد تمام تلاش خود را براي به سلامت رساندن مسافرانشان انجام دهند.

فرودگاه ساحلي
 

يکي از خطرناک ترين فرودگاه هاي دنيا، فرودگاه بين المللي پرنس جولياناست که در جزيره سنت مارتين در شرق پورتوريکو و در درياي کارائيب قرار دارد. اين فرودگاه مربوط به خطوط هوايي جزيره ويند وارد است و تقريباً به بيشتر فرودگاه هاي دنيا پرواز دارد و بايد گفت دومين فرودگاه شلوغ منطقه نيز هست. باند اين فرودگاه 2030 متر بود که در سال 1942 براي نظاميان ساخته شده بود و تنها يک سال بعد يعني در سال 1943 تبديل به يک فرودگاه غيرنظامي و بين المللي شد. باند فرودگاه هاي استاندارد دنيا نبايد کمتر از 3 هزار متر باشد. در سال 1964 اين فرودگاه بازسازي و باند آن تا حد امکان بلند شد و تازه در اين زمان بود که برج کنترل به اين فرودگاه اضافه شد؛ البته بعد از اينکه اين باند طولاني شد به 2180 متر رسيد که باز هم بسيار کوتاه است و حتي براي جت هاي معمولي نيز فرود آمدن در چنين فرودگاهي بسيار دشوار است. امکانات امنيتي و رفاهي افزوده شده به اين فرودگاه در بين سال هاي 1985 تا 2001، آن را به يک فرودگاه واقعي تبديل کرد اما اينها همه جزئيات قضيه بود و مشکل اصلي همان کوتاهي باند فرود است که ديگر نمي توان برايش چاره اي انديشيد. از ديگر خطرات اين فرودگاه اين است که هواپيماها براي فرود آمدن روي باند آن بايد ارتفاع خود را به ده الي 20 متري زمين برسانند که کاري بسيار مشکل و در عين حال پرخطر است. به خاطر پرخطر بودن اين فرودگاه، راه هاي فراري نيز با استانداردهي ايکائو- سازمان بين المللي هواپيمايي- در 29 مارس 2004 در آنجا ساخته شد. نزديک ترين مکان به اين فرودگاه که يکي از راه هاي فرار نيز به آنجا ختم مي شود شهر ساحلي ماهو است. اگر از بالا به اين فرودگاه نگاه کنيد خيابان يک طرفه اي را مي بينيد که گويا در انتها بن بست است. اين باند از يک طرف به دريا و از سمت ديگر به کوه مي رسد. بيشتر مسافران اين فرودگاه را توريست ها تشکيل مي دهند و به همين خاطر ساحل هميشه پر از آدم است. نکته جالب اينجاست که با وجود تمام خطرات، در اين فرودگاه تا به حال هيچ حادثه تلخي رخ نداده است. البته اين فرودگاه ميزبان هواپيماهاي غول پيکري چون ايرباس و بوئينگ نيز است.

فرودگاه بر سر چهارراه
 

فرودگاه گوستاو که به نام فرودگاه سنت بارتلمي نيز شناخته مي شود، يکي ديگر از فرودگاه هايي است که در فهرست فرودگاه هاي خطرناک دنيا جاي گرفته است. اين فرودگاه در دهکده اي به نام سن ژان، دومين شهر بزرگ در جزيره سنت بارتلمي قرار دارد. با اينکه رفت و آمد در اين فرودگاه زياد نيست و اکثر هواپيماهايي که به اين فرودگاه مي آيند از نوع کوچک و 20 تا 30 نفره هستند اما هيچ کدام از اين موارد از ميزان خطرناک بودن آنجا کم نمي کند. فرودگاه گوستاو براي اولين بار در سال 1785 به دست پادشاه سوئدي به نام گوستاو سوم ساخته شد و در سال 1984 به دست هانز گوستاوسون، از نوادگان همان پادشاه بازسازي و به صورت بين المللي درآمد. بزرگ ترين مشکل اين فرودگاه، باند آن است که هم کوتاه است و هم شيب دار و در انتها به ساحل مي رسد. نکته بسيار جالب اينجاست که شما حتماً خطوط راه آهني را ديده ايد که از ميان خيابان هاي شهر عبور کرده باشند، اما باند هواپيما نه! درست است، از وسط اين باند فرود دو جاده محلي نيز عبور مي کنند. جزيره سن ژان يکي از جزاير تفريحي بسيار زيبا در سراسر جهان است که هر ساله ميليون ها نفر براي بازديد و گذراندن تعطيلات به آنجا مي آيند که از اين تعداد، ده ها هزار نفر از طريق فرودگاه به اين جزيره وارد مي شوند. تا به حال چندين حادثه در اين فرودگاه خطرناک اتفاق افتاده است که خوشبختانه خسارت جاني از اين حوادث گزارش نشده است. براي مثال چندي پيش وقتي خلبان پايپر آزتک قصد فرود در اين باند را داشت، به دليل کوتاه بودن باند، نوک هواپيما به شدت با زمين برخورد کرد و آتش گرفت. ده نفر از مسافران اين پرواز صدمات جدي ديده و به سرعت به بيمارستان منتقل شدند اما بقيه مسافران دچار زخم هاي سطحي شدند.

فرود روي پل
 

يکي از معروف ترين فرودگاه هاي خطرناک جهان که شايد همه نام آن را شنيده باشند فرودگاه مادرياست که در پرتغال قرار دارد. اين فرودگاه براي اولين بار در 18 جولاي 1964 افتتاح شد و شامل باند 1800 متري است. شهرت اين فرودگاه به خاطر طول باند کوتاه و در عين حال محاصره شدن با کوه هاي سر به فلک کشيده و اقيانوس است. اين باند تا سال 1977، 1600 متر طول داشت که بعد از حادثه اي که براي پرواز 425 پرتغال رخ داد و 131 نفر در آن حادثه جان باختند، 200 متر ديگر به اين باند افزوده شد. اين باند روي 180 ستون 70 متري ساخته شده که بسيار کم عرض است. اين فرودگاه در روز به طور متوسط ميزبان 500 هزار مسافر است. خلبانان به خاطر وجود کوه ها در اطراف اين باند، نمي توانند تا لحظه آخر ارتفاع خود را کم کنند که اين خود يکي از خطرناک ترين بخش هاي فرود به حساب مي آيد. تا به حال حادثه هاي بسيار شديدي در اين فرودگاه رخ داده است. در پنجم مارس 1973 وقتي هواپيماي آوياکو کاراوله قصد فرود داشت تعادل خود را از دست داد و به دريا سقوط کرد ولي در اين حادثه به جز سه نفر از خدمه، تمامي مسافران به سلامت از آب بيرون آورده شدند. در 19 نوامبر 1977 نيز بار ديگر هواپيماي بوئينگ 727 که از طريق مادريا از بروسل به ليسبون پرتغال مي رفت، براي فرود در اين باند آماده شده بود که به دليل کوتاهي باند نوک هواپيما با زمين برخورد کرد و باعث انحراف آن به طرف دريا شد اما قبل از افتادن در آب منفجر شد و تمام سرنشينان و خدمه که تعداد آنها 131 نفر بود جان خود را از دست دادند. در همان سال يعني 1977 حادثه ديگري رخ داد که در آن نيز 36 نفر کشته و 57 نفر به شدت زخمي شدند.

فرودگاه بدون باند فرود
 

همه ما وقتي نام فرودگاه را مي شنويم توقع داريم باند فرودي نيز در آنجا ساخته شده باشد اما فرودگاه بين المللي بارا که حتي سازمان ايکائو نيز آن را تأييد کرده، تنها فرودگاه در دنياست که باند فرود ندارد و هواپيماها در آنجا مجبور به فرود آمدن در ساحل هستند. اين فرودگاه در جزيره بارا در اسکاتلند ساخته شده و در فهرست خطرناک ترين فرودگاه هاي جهان، مکاني را به خود اختصاص داده است. جالب است بدانيد که اگر شب به اين فرودگاه برسيد، ديگر باند فرودي در کار نيست و با يک ساحل آب گرفته مواجه خواهيد بود زيرا به خاطر جزر و مدهاي دريا هنگام غروب، آب ساحل را مي پوشاند به طوري که حتي مردم نيز مجبور به ترک ساحل مي شوند. اين فرودگاه از نعمت روشنايي نيز برخوردار نيست و تنها دو خودرو در دو طرف باند ايستاده و چراغ هايشان را روشن مي کنند. البته وقتي آب عقب کشيده باشد، اين ساحل بسيار عريض بوده و فرود يا پرواز براي خلبانان راحت تر خواهد بود. نکته اي که در مورد اين فرودگاه بسيار جالب است، تابلويي است که در چند نقطه از ساحل که همان باند فرود است، نصب شده و روي آن نوشته شده است:« هنگامي که هواپيما در حال پرواز يا فرود است از ساحل دور شويد» و ديگر اينکه محل فرود به دليل جزر و مد آب ممکن است در روز چندين بار عوض شود و متخصصان بايد روزي چند بار آن را نشانه گذاري کنند.

فرود در صخره و دريا
 

از ديگر فرودگاه هاي بسيار پرخطر در دنيا، نام فرودگاه جوآنچو يراسکوئين کمي از ديگر نام ها پر رنگ تر است زيرا تعداد خلبان هايي که مي توانند به سلامت در اين باند فرود بيايند انگشت شمار است. اين فرودگاه در جزيره سابا در درياي کارائيب و در قسمت شرقي جزيره آنتيل در هلند قرار دارد و بسياري از جزاير کوچک منطقه را نيز پوشش مي دهد. بزرگ ترين مشکلي که اين فرودگاه دارد باند فرود بسيار کوتاه است که از يک طرف به تپه ها و از طرف ديگر به دريا راه دارد. طول باند اين فرودگاه فقط 396 متر است که حتي جت هاي کوچک و شخصي نيز قادر به فرود در اين باند نيستند، چه برسد به هواپيماهاي بزرگ. بيشتر روزها در اين جزيره بادهاي بسيار شديد اقيانوسي مي وزد که همين امر، کار را براي ماهرترين خلبان ها نيز مشکل مي کند. خلباناني که به اين فرودگاه مي آيند بايد بسيار مراقب باشند تا هنگام بلند شدن يا فرود آمدن با صخره ها برخورد نکرده يا در دريا سقوط نکنند. همچنين اين فرودگاه با اينکه در يکي از جزاير پر رفت و آمد ساخته شده هيچ گونه امکانات رفاهي نيز ندارد. اين فرودگاه از برخي مکان هاي جزيره سنت مارتين قابل مشاهده است. جالب است بدانيد با اينکه اين فرودگاه در فهرست خطرناک ترين ها در دنيا جاي دارد اما تا به حال حادثه مرگباري در آنجا اتفاق نيفتاده است.

فرودگاهي روي قله
 

فرودگاه هيلاري تنزينگ که البته به نام لاکلا نيز شناخته مي شود، در شرق نپال و روي کوه هاي سر به فلک کشيده اورست قرار دارد. اين فرودگاه در فهرست خطرناک ترين فرودگاه هاي دنيا، لقب بدترين و ناامن ترين را نيز يدک مي کشد. در ژانويه 2008 اين فرودگاه به نام ادموند هيلاري، اولين شخصي که موفق به فتح قله اورست شد تغيير کرد. مانند ديگر فرودگاه هاي خطرناک دنيا، اين فرودگاه نيز باند فرود بسيار کوتاهي دارد که طول آن فقط 2800 متر و عرض آن تنها 20 متر است. اما مشکل اصلي اينجاست که اين باند از يک طرف به صخره هاي بسيار بلند و از طرف ديگر به پرتگاه بسيار عميقي که به دريا مي رسد ختم مي شود. بيشتر پروازهاي اين فرودگاه به سمت کاتماندو، نزديک ترين شهر به نپال است که تمام آنها هنگام روز انجام مي شوند. زيرا اين فرودگاه روشنايي مناسبي براي پروازهاي شبانه ندارد و همچنين توفان و برف هنگام شب سنگين تر است که باعث سخت تر شدن کار خلبانان مي شود. البته اين فرودگاه نيز جزء آن دسته از فرودگاه هاي خطرناکي است که تا به حال بارها و بارها حادثه هاي مرگبار در آن رخ داده است. در ژوئن 1991 پروازي که از کاتماندو به نپال مي آمد به خاطر توفاني بودن هوا، ديد کاملي از رو به روي خود نداشته و پس از برخورد شديد با باند به دره سقوط کرد. تمام 14 سرنشين اين پرواز و خلبان و خدمه کشته شدند. يکي ديگر از حوادثي که در اين فرودگاه اتفاق افتاد در 26 سپتامبر 1992 بود که پرواز هاربين يارشوجو که راهي کاتماندو بود، هنگام برخاستن از زمين کنترل خود را از دست داده و با کوه برخورد کرد؛ خوشبختانه در اين حادثه هيچ کس صدمه جدي نديد. در اول اکتبر سال 2004 يکي از هواپيماها بر اثر سرما مشکل فني پيدا کرده بود و همين باعث شد تا در زمان برخاستن از باند خارج شده و با توده هاي برف برخورد کند. در اين سانحه 16 نفر کشته، هشت نفر به شدت زخمي و سه نفر ناپديد شدند. براي يافتن افراد گم شده، فرودگاه به مدت دو روز بسته بود. اين سه نفر در حالي که از شدت سرما بي حال شده بودند در نزديکي فرودگاه پيدا شدند. اکتبر 2010 نيز سانحه اي ديگر در اين فرودگاه رخ داد که در آن حادثه نيز هواپيما هنگام نشستن دچار مشکل شد و به شدت با باند برخورد کرد که خوشبختانه اين بار نيز همه مسافران جان سالم به در بردند. اينها تنها چند نمونه از حوادث بي شماري است که در اين فرودگاه رخ داده ولي هنوز مسؤولان براي حل اين مشکل چاره اي نيافته اند.
منبع:همشهري سرنخ، شماره 75.