مقابله به پرخوري عصبي

در دوران نوجواني به دليل افزايش نياز به انرژي و همچنين افزايش سريع قد، فرد نسبت به تغيير شکل فرم بدن و ظاهرش حساس مي شود و در نتيجه احتمال پيدايش اختلالات تغذيه اي در اين سنين بيشتر است.
پرخوري عصبي نيز همانند بي اشتهايي عصبي، نوعي اختلال در غذا خوردن مي باشد. در اين اختلال رواني، بيمار به دفعات، حجم زيادي از مواد غذايي پرکالري با بلع راحت را در مدت زمان کوتاه و به سرعت مصرف مي کند که به طور معمول اين پرخوري افراطي را در تنهايي و دور از ديد ساير افراد انجام مي دهد.
فرد پس از اين پرخوري دچار احساس گناه، يأس و بيزاري از خود، انباشتگي شديد شکم و خواب آلودگي مي شود و سپس اقدام به برگرداندن آن مي کند و از آنجايي که فقط مقداري از غذاهاي هضم شده خارج مي گردد، اين امر چندان باعث لاغري فرد نمي شود.

رژيم غذايي اين گونه بيماران بايد شامل مشخصات ذيل باشد:
ابتدا بايد ميزان انرژي مورد نياز فرد توسط متخصص تغذيه برآورد شود. بدين صورت که وزني را که براي بيمار قابل قبول باشد، به عنوان هدف در نظر بگيرد. و يک الگوي خوراکي که باعث تثبيت وزن شود، برقرار سازد.
براي حفظ وزن سلامت، بايد بيمار به استفاده از روش هاي صحيح کاهش وزن ، بدون استفاده از روش هاي غير طبيعي ترغيب نمود. از اجبار به غذا خوردن بايد پرهير کرد و در صورت کاهش وزن، افزايش وزن به صورت آرام و تدريجي حدود 1-0/5 کيلوگرم در هفته صورت گيرد.
براي بر طرف کردن عدم تعادل آب و الکتروليت ها، کم آبي و جلوگيري از ادم بيمار بايد اقدامات لازم به عمل آيد و تغيير رفتارهاي غذايي به صورت تدريجي و مرحله به مرحله صورت گيرد. در اين بيماري 3 وعده اصلي غذايي به همراه 2-1 ميان وعده در روز در نظر گرفته مي شود. البته تعداد وعده هاي غذايي بستگي به شدت بيماري دارد.
بعد از صرف غذا 1/5-1 ساعت استراحت نياز مي باشد. براي صرف غذا نيز بايد حدود1 ساعت وقت گذاشته شود. مراقبان بيمار بايد هنگام صرف غذا بيمار را تحت نظر بگيرند تا غذا را دور نريزد.
اين بيماران به علت استفراغ مکرر و استفاده بي رويه از داروهاي مسهل و مدر اصولا به مکمل ويتامين و املاح نياز دارند و در کل بايد از مواد غذايي غني از مواد مغذي در غذاي اين بيماران استفاده شود. کليه مواد غذايي که در طي دوران پرخوري استفاده مي شوند، محدود گردند.
منبع:نشريه دنياي تغذيه - ش100