پيشينه آنالوگ: درك مفاهيم

براي ورود به بحث تلويزيون‌هاي ديجيتال و HDTV، بد نيست در ابتدا بحثي پيرامون پيشينه آنالوگ سيستم تلويزيون داشته باشيم. تلويزيون آنالوگ، تصوير تلويزيون و اطلاعات صدا را رمزگذاري نموده و آن را به صورت يك سيگنال آنالوگ ارسال مي نمايد: سيگنال پخش، تابعي از تغييرات عمدي در دامنه يا فركانس سيگنال مي باشد. همه سيستم هاي قبل از تلويزيون ديجيتال همانند PAL، NTSC، يا SECAM، سيستم هاي تلويزيوني آنالوگ هستند.
شركت ها يا سازمان هاي پخشِ مبتني بر سيستم هاي تلويزيوني آنالوگ، سيگنال تلويزيوني را با استفاده از تكنيك هاي PAL، NTSC، يا SECAM رمزگذاري نموده و سپس اين سيگنال را روي يك موج حامل VHF يا UHF مدوله مي نمايند.
باوجود آنكه درحال‌حاضر تعداد بسيار اندكي از سيستم ها و يا تلويزيون هاي سياه و سفيد هنوز مورد استفاده قرار مي گيرند، سيستم هاي تلويزيوني رنگي كه امروزه در همه جا توسط پخش‌كننده هاي زميني بكار گرفته مي شوند، از فرمت هاي تك‌رنگ اوليه سرچشمه گرفته اند. در روزهاي ابتدايي، نمايش يك تصوير سياه و سفيد مناسب از پخش هاي رنگي جديد توسط گيرنده هاي موجود بسيار حياتي بود. درواقع، استانداردهاي اسكن، سيگنال روشنايي (Luminance) و سيستم مدولاسيون آنها كاملاً به يكديگر شباهت دارد. آنچه كه در ادامه خواهيد ديد، يك بازنگري خلاصه از تلويزيون ابتدايي به عنوان يك بلوك سازنده سيستم تلويزيون رنگي است كه بعداً به تشريح آن خواهيم پرداخت.
در يك استوديوي تلويزيوني، صحنه اي كه قرار است مخابره گردد بر روي يك صفحه حساس به نور كه در داخل دوربين تلويزيوني قرار گرفته است، تابانده مي شود. اين صحنه مكرراً توسط يك شعاع الكتروني بسياري سريع اسكن مي شود كه تضمين مي كند تصاوير متوالي تنها اندكي با يكديگر تفاوت دارند. در سمت گيرنده، يك ابزار نمايشگر نظير يك پانل LCD يا پلاسما و يا يك لامپ اشعه كاتدي (CRT) براي بازسازي تصوير ازطريق يك فرآيند اسكن تصويري مشابه با يك شعاع الكتروني، مورد استفاده قرار مي گيرد. سپس، پديده ماندگاري بصري احساس مشاهده يك تصوير متحرك را همانند زماني‌كه به يك فيلم سينمايي نگاه مي كنيد، ايجاد مي نمايد. در سيستم پخش تلويزيوني انگلستان كه تحت‌عنوان PAL شناخته مي شود، 25تصوير كامل در هر ثانيه اسكن مي گردد. ازسوي ديگر، در كشورهايي نظير ايالات متحده از سيستم NTSC با 30 تصوير كامل در هر ثانيه استفاده مي شود. ما در اينجا هر دو سيستم را درنظر گرفته ايم.

پويش تصوير
 

صفحه جلويي (Faceplate) سطح حساس به نور كه تحت‌عنوان ابزار Pick-up شناخته مي شود، از آرايه‌اي از صدها هزار ديود حساس (Photodiode) به نور سيليكوني Reversed-Biased تشكيل شده كه بر روي يك تراشه قرار گرفته و در رديف ها و ستون هايي مرتب شده اند. در طول دوره فيلد فعال، هر Photodiode به عنوان يك خازن عمل كرده و يك شارژ الكتريكي را به نسبت مقدار نوري كه بر آن مي تابد دريافت مي نمايد. تصوير به طور واضح توسط يك سيستم لنز اپتيكال بر روي صفحه جلويي سنسور متمركز شده است. يك شعاع الكتروني به نوبت به هريك از ديودها مراجعه مي كند كه به نوبه خود تحت نظارت مدار Drive سنسور قرار دارد، به صورتي‌كه (اگر از مقابل به آن نگاه كنيد) قرائت شارژها از خط بالايي آرايه Photodiodeها و از چپ به راست آغاز مي شود. هر خط به نوبت خوانده شده و اين فرآيند به سمت پائين ادامه پيدا مي كند تا جايي‌كه شعاع الكتروني به پائين‌ترين رديف مي رسد.

به اين ترتيب همانطور كه در شكل(1) مشاهده مي كنيد، روشنايي (Brightness) هر عنصر به صورت خط‌به‌خط ارزيابي مي گردد تا چيزي را تشكيل دهد كه تحت‌عنوان يك سيگنال ويديوئي شناخته مي شود. براي دستيابي به يك بازسازي قابل‌قبول از محتويات تصوير، به تعداد بسيار زيادي از خطوط نياز است. در سيستم PAL از 625 خط استفاده مي شود درحاليكه NTSC از 525 خط بهره مي گيرد. در انتهاي اسكن هر تصوير كامل، شعاع الكتروني مجدداً به بالاي صفحه برگشته و اين توالي تكرار مي شود. انتخاب عدد 25 براي تعداد تصاوير اسكن شده در سيستم PAL، به خاطر انطباق با فركانس 50 هرتزي سيستم‌برق كشورهاي استفاده‌كننده از آن بوده است. بهتر است نرخ نوسازي تصوير با منبع تغذيه انطباق داشته باشد تا از تداخل موجي كه نوارهاي غلطاني را بر روي صفحه نمايش ايجاد خواهد كرد، اجتناب گردد. درحاليكه هر تصوير حاوي 625 خط است، فركانس خط در سيستم PAL معادل 15625هرتز (25*625) يا 625/15 كيلوهرتز است. در سيستم NTSC، تعداد تصاوير در ابتدا براي سيستم هاي سياه و سفيد معادل 30 عدد درنظر گرفته شده بود تا با فركانس اسمي 60 هرتزي برق متناوب مورد استفاده در اين گروه از كشورها مطابقت داشته باشد. با اينحال، با معرفي رنگ در تلويزيون، يك مشكل درنتيجه يك فركانس Beat مابين حامل هاي رنگ و صدا بوجود آمد كه مي توانست يك الگوي نقطه اي را بر روي صفحه نمايش ايجاد كند. براي اجتناب از اين مشكل، نرخ 30 تصويري اوليه با نسبت 1000:1001 به 29/97 تصوير در ثانيه كاهش يافت. درحاليكه هر تصوير NTSC حاوي 525 خط است، فركانس خط اين سيستم معادل 15734 هرتز يا 15/734 كيلوهرتز است. براي HD (High Definition)، تعداد خطوط تقريباً دو برابر شده كه درنتيجه فركانس خط را افزايش مي دهد.

اسكن يك درميان
 

اسكن متوالي معمولي و يا به عبارت ساده‌تر اسكن تصاوير كامل (625 يا 525 خط) در يک مرحله و سپس اسكن يك تصوير كامل ديگر، يك لرزش غيرقابل‌قبول را درهنگام بازسازي تصوير توسط نمايشگرهاي CRT بوجود مي آورد. ايجاد اين لرزش به خاطر آن است كه پس از اسكن يك خط، روشنايي آن به تدريج در مدّتي كه منتظر نوسازي بعدي خود است، كاهش مي يابد. اين لرزش تاحدود زيادي با بهره‌گيري از تكنيكي تحت‌عنوان Interlacing برطرف شده است. اسكن "Interlace" شامل اسكن خطوط فرد (1، 3، 5 و...) در مرحله اول و سپس اسكن خطوط زوج (2، 4، 6 و...) در مرحله بعدي است. هربار تنها نيمي از تصوير كه تحت عنوان يك فيلد شناخته مي شود، اسكن مي گردد. بنابراين، يك تصوير كامل از دو فيلد (فرد و زوج) تشكيل شده است كه درنتيجه فركانس اسكن فيلد معادل 50 هرتز (2×25) براي سيستم PAL و 60 هرتز (2×30) براي سيستم NTSC خواهد بود.
در انتهاي هر فيلد، شعاع الكتروني به سرعت به نقطه شروع اسكن بعدي برمي‌گردد. Fly back فرد در انتهاي آخرين خط فيلد فرد (نقطه A در شكل2) پايان مي يابد و سپس شعاع الكتروني با طي ارتفاع صفحه نمايش به نقطه آغازين اولين خط از فيلد زوج (نقطه B) منتقل مي گردد. براي اطمينان از يكسان بودن فاصله‌عمودي Fly back و درنتيجه يكسان بودن زمان Fly back فيلد براي هر دو فيلد فرد و زوج، Fly back زوج (خط نقطه‌چين) در نيمه‌راه آخرين خط از فيلد زوج (نقطه C) پايان مي‌يابد تا شعاع الكتروني كار اسكن فيلد فرد بعدي را از نيمه راه اولين خط آن (نقطه D) آغاز نمايد. به همين‌دليل است كه تعداد خطوط انتخاب شده براي تصوير كامل، فرد مي باشد.

درصورت عدم وجود اطلاعات تصويري، اسكن چيزي را توليد مي كند كه تحت‌عنوان يك "Raster" شناخته مي‌شود.

همزمان‌سازي
 

گيرنده يا نمايش‌گري كه ما از آن براي نمايش تصوير استفاده مي كنيم، داراي توليدكننده هاي شكل موج اسكني است كه بايد در هماهنگي كامل با اطلاعات قرائت شده از سنسور تصويري در سمت فرستنده باشند. اين وضعيت، تضمين مي كند كه اطلاعات ويديوئي دريافت شده از سنسور به طور صحيح بر روي گيرنده بازسازي خواهند شد. به زبان ساده، اگر دوربين يك نقطه نوراني را در گشوه بالا و سمت راست تصوير مي بينيد و نقطه اسكن گيرنده درهنگام بازسازي نور در بخش مركزي صفحه نمايش است، تصوير بايد به سمت بالا انتقال يابد.
با درج پالس هاي هماهنگي (پالس هاي Sync) در شكل موج سيگنال ويديوئي با فواصل منظم و سپس پياده‌سازي يك ويژگي متمايزكننده در تلويزيون كه به آن امكان مي دهد اين پالس ها را دريافت نمايد، مي توان از مشكل فوق‌الذكر اجتناب كرد. پالس هاي هماهنگي كه در انتهاي هر خط قرار مي گيرند تا Fly back خط را در گيرنده آغاز نمايند، تحت عنوان پالس‌هاي Line Sync شناخته مي شوند. مجموعه ديگري از پالس هاي هماهنگي كه در انتهاي يك فيلد قرار مي گيرند تا Fly back فيلد را آغاز نمايند، پالس هاي Field Sync ناميده مي شوند.

شكل موج ويديوئي مركب
 

اطلاعات تصويري و پالس Sync يك خط واحد، چيزي را تشكيل مي دهند كه تحت عنوان شكل موج ويديوئي Composite شناخته مي شود. هر خط از بخش ويديوئي فعال و بخش خالي (Blanking) افقي تشكيل شده است. همانطور كه در شكل(3) مشاهده مي‌كنيد، اطلاعات تصويري توسط شكل موجي دربين دو پالس Line Sync بيان مي‌شوند و به همين‌دليل مي‌توانند هر شكلي داشته باشند (برحسب تغييرات روشنايي تصوير در امتداد
خط). شكل موج نشان داده شده در اينجا، خطي با رنگ سفيد خالص (حداكثر روشنايي) را بيان مي‌كند.

قبل و بعد از هر پالس Synce، ولتاژ براي مدت بسيار كوتاهي در زير سطح سياه نگه داشته مي‌شود كه به ترتيب تحت عنوان Front porch و Back Porch شناخته مي‌شوند. مدت Front Porch معادل 1/55 ميكروثانيه بوده و تضمين مي‌كند كه روشنايي ويدويي پيش از اعمال پالس Sync كاملاً مسدود شده است. Back Porch داراي مدت طولاني‌تري است (5/8 ميكروثانيه) و فرصت لازم براي انجام Fly back پيش از پياده‌سازي اطلاعات ويديوئي را فراهم مي‌كند. Back Porch درعين‌حال براي تثبيت سطح سياه مورد استفاده قرار مي‌گيرد. همانطور كه درشكل(3) مشاهده مي‌كنيد، Front Porch، پالس Sync و Back Porch در سطح سياه و يا پائين‌تر از آن قرار گرفته‌اند. در طول اين مدت (كه مجموعاً به 12/05 ميكروثانيه مي‌رسد)، اطلاعات ويديوئي كاملاً متوقف مي‌شوند. اين مدت تحت عنوان دوره Line Blanking شناخته مي‌شود.
مجموع ولتاژ Peak-to-peak يك ولتي قابل‌دسترسي، به دو ناحيه تقسيم شده است:
- ناحيه زير سطح (صفر تا 0/3- ولت) براي پالس‌هاي Sync (خط و فيلد) رزرو شده است.
- ناحيه بالاي سطح سياه (صفر تا 0/7 ولت) براي اطلاعات تصويري يا ويديوئي مورد استفاده قرار مي‌گيرد.
شكل موج ويديويي Composite از ويديو، Blanking و پالس Sync تشكيل شده است. بنابراين، عموماً تحت عنوان CVBS (Composite Video Blanking and Sync) شناخته مي‌شود.
زمانبندي و شكل موج CVBS معادل براي سيستم 525 خطي NTSC در شكل[6] با يك مدت زمان خطي 63/5 ميكروثانيه‌اي و مدت زمان ويديوئي فعال 52/6 ميكروثانيه‌اي نمايش داده شده است.

فرمت تصوير مشترك
 

جدول(1)، خصوصيات سيستم‌هاي 625 خطي (PAL) و 525 خطي (NTSC) كه تحت عنوان CIF (Common Image Format) شناخته مي‌شوند و مورد توافق سازمان‌هاي استاندارد بين‌المللي و اروپايي قرار دارند را فهرست مي‌كند.

راندمان تصوير
 

درحاليكه تعداد خطوط مشخص شده براي سيستم‌هاي PAL و NTSC به ترتيب معادل 625 و 525 خط مي‌باشد، خطوط فعال واقعي و يا به عبارت ساده‌تر خطوطي كه عملاً در هنگام دريافت تصوير نمايش داده مي‌شوند، كمتر هستند. دليل اين مسئله به تعداد خطوطي مربوط مي‌شود كه در طول دوره Blanking فرآيند Fly back فيلد ازدست مي‌روند. اين خطوط تحت عنوان «غيرفعال» شناخته مي‌شوند و هيچ اطلاعات قابل مشاهده‌اي را حمل نمي‌كنند. براي سيستم PAL، تعداد خطوط غيرفعال به 49 عدد مي رسد كه درنتيجه تعداد خطوط فعال آن معادل 567 عدد خواهد بود. ارقام مقتضي براي سيستم NTSC عبارتند از: 45 و480 خط.

ابعاد صفحه نمايش
 

براي تلويزيون SD (Standard Television) تصوير معمولاً با يك نسبت تصويري (نسبت پهنا به ارتفاع تصوير) پخش مي‌شود: 4:3 (هرچند كه بعضي از پخش‌كننده‌هاي تلويزيون ديجيتال از فرمت عريض 16:9 نيز استفاده مي‌كنند. براي تلويزيون HD (High Definition، نسبت تصويري به صورت 16:9 تعيين شده است.

درباره جزئيات تصوير
 

يك پيكسل (Pixel كه به عنوان مخفف عبارت "Picture Element" بكار مي‌رود)، كوچكترين عنصر فعال يا نقطه در يك تصوير است. يك تصوير با جزئيات مناسب، به طور كلّي داراي تعداد پيكسل‌هاي بيشتري در مقايسه با تصويري است كه جزئيات كمتري دارد. تفكيك‌پذيري (Resolution) يك تصوير براساس تعداد پيكسل‌ها در امتدادهاي افقي و عمودي آن تعريف مي‌شود. تعداد پيكسل‌ها در امتداد عمودي با تعداد خطوط تصوير تعيين مي‌گردد. با اين‌حال، نمي‌توان همين موضوع را درباره تعداد پيكسل‌هاي موجود در امتداد افقي بيان كرد. اين تعداد به صورت بين‌المللي براي هردو سيستم PAL و NTSC معادل 720 پيكسل تعيين شده است. به اين ترتيب، تفكيك‌پذيري تلويزيون SD به 576 * 720 پيكسل مي‌رسد. براي تلويزيون HD، اين ارقام بالاتر بوده و به صورت يكي از گزينه‌هاي 1080 * 1920، 720 * 1280 و يا 480 * 720 (NTSC) تنظيم شده‌اند. با تعيين تعداد پيكسل‌ها در هر خط، مجموع تعداد پيكسل‌ها در يك تصوير واحد از تلويزيون SD مي‌تواند به صورت حاصل‌ضرب خطوط/ پيكسل‌هاي فعال در تعداد خطوط فعال محاسبه گردد: 414720 = 576 * 720 براي و 345600 = 480 * 720 براي NTSC.

عرض باند ويديويي
 

فركانس شكل موج ويديويي با تغيير روشنايي شعاع الكتروني درهنگام اسكن خط‌به‌خط صفحه‌نمايش، تعيين مي‌شود. حداكثر فركانس ويديويي زماني بدست مي‌آيد كه پيكسل‌هاي مجاور به صورت يك درميان سياه و سفيد خالص باشند. اين وضعيت بيانگر حداكثر تعريف (Definition) يك تصوير تلويزيوني است. براي سيستم PAL، اين موضوع به معناي 414720 پيكسل سياه و سفيد متوالي است. هنگامي‌كه يك شعاع الكتروني يك خط حاوي پيكسل‌هاي سياه و سفيد متوالي را اسكن مي‌كند، شكل موج ويديوئي بيانگر تغيير روشنايي در امتداد خط است. همانطور كه مشاهده مي‌كنيد، براي هر زوج پيكسل سياه و سفيد مجاور، يك سيكل كامل بدست مي آيد. به اين ترتيب براي 10پيكسل نمايش داده شده در اينجا، پنج سيكل كامل توليد مي شود. بنابراين، براي يك تصوير كامل كه از پيكسل هاي سياه و سفيد متوالي تشكيل شده است، تعداد سيكل ها معادل نصف تعداد پيكسل ها خواهد بود: 207360 سيكل بر تصوير براي سيستم و 172800 سيكل بر تصوير براي سيستم NTSC.
از آنجايي‌كه در سيستم PAL 25 تصوير كامل در هر ثانيه وجود دارد، تعداد سيكل‌ها در هر ثانيه و يا به عبارت ديگر حداكثر فركانس ويديوئي معادل 5184000 هرتز (25 * 207360) يا 5/184 مگاهرتز خواهد بود. NTSC با 30 فريم در هر ثانيه داراي همان حداكثر فركانس ويديوئي معادل PAL مي‌باشد (5184000 = 30 * 172800).
حداقل فركانس ويديوئي زماني بدست مي‌آيد كه شعاع الكترون، پيكسل‌هايي با روشنايي يكسان را اسكن مي‌كند. اين وضعيت با دامنه ثابت شكل موج ويديوئي، يك فركانس صفر هرتزي و يا .d.c مطابقت دارد. بنابراين، پهناي باند ويديوئي معادل صفر تا 5/184 مگاهرتز مي‌باشد.
در اينجا توجه داشته باشيد كه مشخصات تعيين شده توسط CIF تلويزيون SD، به يك پهناي باند ويديوئي مشابه براي هر دو سيستم منتهي مي‌گردد كه البته يكي از اهداف CIF به حساب مي آيد.

شيوه‌هاي ارسال سيگنال
 

سه شيوه براي پخش تلويزيوني وجود دارد: زميني، ماهواره‌اي و كابلي. هريك از اين شيوه‌ها مي‌توانند براي پخش برنامه هاي تلويزيوني آنالوگ يا ديجيتال مورد استفاده قرار گيرند. پخش زميني، شيوه سنتي پخش سيگنال هاي تلويزيوني به خانه ها است كه از فركانس هاي راديوئي UHF (400 تا 800 مگاهرتز) استفاده مي كند. پخش ماهواره اي شامل دو مرحله است: ابتدا سيگنال هاي تلويزيوني به ماهواره اي كه در فاصله 76535 كيلومتري بالاي خط استوا قرار گرفته است، فرستاده مي شوند؛ سپس ماهواره اين سيگنال ها را مجدداً به زمين مخابره مي كند كه مي توانند با استفاده از يك آنتن ماهواره اي ساده دريافت شوند. پخش كابلي (همانطور كه از نام آن مشخص است) از يك كابل انتقال براي ارسال سيگنال هاي تلويزيوني به منازل مشتركين استفاده مي كند. اجازه بدهيد بررسي شيوه هاي پخش را با روش آنالوگ زميني آغاز كنيم.

روش‌هاي تلفيق
 

تنوعي از تكنيك هاي مدولاسيون در پخش تلويزيوني مورد استفاده قرار مي گيرند كه عبارتند از مدولاسيون دامنه (AM) و مدولاسيون فركانس (FM) در پخش آنالوگ زميني، FM و QPSK (Quadrature Phase Shift Keying) در پخش ماهواره اي ديجيتال، QAM (Quadrature Amplitude Modulation) و OFDM (Orthogonal Frequency Division Multiplex) در پخش زميني ديجيتال (DTTV) و پخش صداي ديجيتال PCM (Pulse Code). (DAB Modulation) نيز در هر دو انتهاي فرستنده و گيرنده بكار گرفته مي شود. براي تلويزيون تك رنگ آنالوگ، تنها دو نوع مدولاسيون مورد استفاده قرار مي گيرند: AM براي ويديو و FM براي صدا.
پخش تلويزيوني زميني از AM براي اطلاعات ويديوئي استفاده مي كند. همانطور كه بعداً توضيح خواهيم داد، AM معمولي باعث ايجاد دو مجموعه باند كنار جانبي (Sideband) در دوطرف باند حامل مي شود كه به اين ترتيب ملزومات پهناي باند براي انتقال را دو برابر مي نمايد. با اينحال، هريك از اين باندهاي جانبي حاوي اطلاعات ويديوئي مشابهي است كه امكان ناديده گرفتن يك باند جانبي به طور كامل و پياده‌سازي تكنيكي كه تحت عنوان انتقال (SSB) Single Sideband شناخته مي شود را بوجود مي آورد. با اينحال، انتقال SSB خالص به آشكارسازي هماهنگي پيچيده‌تري در سمت گيرنده نياز دارد كه باعث افزايش قيمت گيرنده ها مي شود. آشكارساز ساده و ارزان ديودي كه براي انتقالات (DSB) Double Sideband كافي است، هنگامي‌كه براي يكسوسازي (Demodulate) يك انتقال SSB AM مورد استفاده قرار مي گيرد، تحريفي تحت عنوان Quadrature Distortion را ايجاد مي كند. اين تحريف كه اساساً توسط انتهاي پائيني طيف فركانس ويدئويي ايجاد مي شود. براي اجتناب از اين مشكل و در عين‌حال استفاده از آشكارسازي ديودي، تركيبي از مدولاسيون SSB و DSB باعنوان Vestigial Sideband Transmission مورد استفاده قرار مي گيرد. در اين روش، براي فركانس هاي پائين ويديوئي از انتقال DSB و براي فركانس هاي بالاتر از SSB بهره‌گيري مي شود.

ظرفيت كانال (سيستم پال)
 

شكل(4)، طيف فركانس Vestigial Sideband Transmission مورد استفاده براي سيستم را نشان مي دهد كه در آن، تا 1/25 مگاهرتز از Sideband پائيني با Sideband متوقف نشده بالائي انتقال مي يابد. همانند ويديوي Composite، ما بايد يك سيگنال صوتي را نيز انتقال دهيم. به طور سنتي، تنها صداي مونو با استفاده از FM پخش مي شود. يك حامل 6 مگاهرتزي جداگانه با پهناي باند 50 كيلوهرتز براي اين منظور مورد استفاده قرار مي گيرد. حامل6 مگاهرتزي به اين دليل انتخاب شده است كه در خارج از محدوده بالاترين فركانس ويديوئي انتقال يافته قرار گيرد تا از هرگونه تداخل مابين حامل ها (Carriers) اجتناب گردد. به طور مثال براي يك حامل بصري 510 مگاهرتزي، حامل صوتي معادل 516 مگاهرتز خواهد بود.

همانطور كه درشكل(4) مشاهده مي كنيد، پاسخ فركانس در طول دامنه فركانس هاي ويدئويي تا 5/5 مگاهرتز بر روي Sideband بالائي و 1/25 مگاهرتز بر روي Sideband پائيني ثابت مي ماند. در بالاي فركانس 5/5 مگاهرتز، يك تضعيف شديد صورت مي گيرد تا تضمين گردد كه هيچگونه اطلاعات ويديوئي در بالاي 6 مگاهرتز قرار نمي گيرد. اين وضعيت از هرگونه همپوشاني با اطلاعات صوتي جلوگيري خواهد كرد. يك 0/25 مگاهرتز ديگر نيز براي قرارگيري پهناي باند صداي 50كيلوهرتزي و تأمين يك فضاي بافر جهت كانال مجاوري كه تحت عنوان "Guard Edge" كانال شناخته مي شود، درنظر گرفته شده است. در Sideband پائيني نيز به تضعيف مشابهي براي فركانس هايي كه در زير 1/25 مگاهرتز قرار گرفته اند و همچنين يك Guard Edge 0/25 مگاهرتزي براي اجتناب از هرگونه همپوشاني با كانال مجاور در طرف ديگر، نياز خواهد بود. تضيف تدريجي ضروري خواهد بود زيرا امكان استفاده از فيلترهايي با خصوصيات Cut-off فوري وجود ندارد. اگر تمام اين فركانس‌ها را به يكديگر اضافه كنيد، نهايتاً يك پهناي باند 8 مگاهرتزي (6/25+1/75) را براي يك كانال تلويزيوني بدست مي آوريم.
درنتيجه استفاده از Vestigial Sideband Transmission، فركانس هاي ويديوئي تا 1/25مگاهرتز در هر دو Sideband و فركانس هاي بالاتر از 1/25 مگاهرتز تنها در يك Sideband منتقل مي شوند. درهنگام تشخيص توسط آشكارساز ديودي، فركانس هاي زير 25/1 مگاهرتز، دو برابر خروجي فركانس هاي بالاتر از اين سطح را توليد مي كنند. براي جبران اين وضعيت، شكل‌دهي پاسخ فركانس گيرنده به صورتي‌كه تقويت (Amplification) كمتري نسبت به فركانس‌هاي منتقل شده در يك Sidebandبراي فركانس هاي منتقل شده در هر دو Sideband درنظر گرفته شود، ضروري خواهد بود.
به منظور پوشش يك ناحيه بزرگ، چند ايستگاه فرستنده مورد استفاده قرار مي گيرند.

تخصيص كانال
 

به هر ايستگاه فرستنده، چند كانال 8 مگاهرتزي تخصيص داده شده است. با اينحال، درمورد پخش تلويزيوني آنالوگ براي اجتناب از تداخل بين كانال ها، كانال هاي مجاور در هر سمت كانال تلويزيوني مورد استفاده قرار نمي گيرند كه درنتيجه باعث مي شود تعدادي از كانال ها خالي بمانند. تعدادي از اين كانال ها اكنون به تلويزيون ديجيتال اختصاص يافته اند.

ظرفيت كانال (NTSC)
 

شكل(5)، طيف فركانس يك كانال NTSD به صورتي‌كه در آمريكا مورد استفاده قرار مي گيرد را نشان مي دهد. كلّ پهناي باند كانال معادل 6 مگاهرتز مي باشد كه يك حامل صوتي با فاصله 4/5 مگاهرتزي از حامل بصري قرار گرفته است. حداكثر فركانس ويديوئي معادل 4/5 مگاهرتز است كه براي تلويزيون SD كافي خواهد بود.

منبع:نشريه بزرگراه رايانه- ش133