شفابخشی ایمان

«رابرت گریمر» ، متخصص سرطان، در مرکز پزشکی وابسته به بیمارستان سلطنتی امراض استخوان «بیرمنگام » به بیمارش خیره شده است . وی که «مری سلف » نام دارد، مدت هاست با سرطان استخوان دست و پنجه نرم می کند . یکی از غده هایش با عمل جراحی برداشته شد، ولی وقتی غده ی دیگری در ستون فقراتش پدید آمد، او خود را آماده مرگ کرد .
آن گاه در ماه اکتبر 1999 رویداد شگرفی رخ نمود: تصاویر نشان می دادند که غده دارد کوچک می شود و حالا کاملا از بین رفته است .
پزشک به وی می گوید: «چیز عجیبی است! علتش را می دانی؟» مری - روان پزشک و مادر دو کودک خردسال - جواب می دهد: «عاملی فراتر از مراقبت های پزشکی هست که من در زندگی برایش ارزش قائلم و آن ایزد تواناست .» او اطمینان داشت دعا و آرامشی که از این راه نصیبش شده بود، بار دیگر تندرستش ساخته است .
یکی از رایزنان اظهار می دارد: «من هم به این موهبت دست خواهم یافت .»
وابستگی مذهبی و شور معنوی از هر نوعی که باشند، نه تنها دین سامان یافته، اندک اندک در کانون عنایت پزشکان انگلیس قرار می گیرد، استاد «استیو رایت » که 5000 پزشک و پرستار در کلاس های لامسه درمانی اش در دانشکده «مارتین قدیس » واقع در «لانکاستر» شرکت جسته اند، معتقد است: «دین، معنویت و پزشکی، پیوند تنگاتنگی با هم دارند .» او می افزاید: «علاقه به مذهب بر همه ما اثر می گذارد و به زندگانی مان مفهوم می بخشد .»
پیوند میان جسم و روح، پیشینه ای یک صد ساله دارد، اما از زمانی که شفا یافتن جنبه عملی یافت، پزشکان غربی از روحانیت و ایمان مذهبی روی گرداندند . در عوض امروزه پژوهش های علمی ثابت کرده اند که پیوستگی موجود میان ایمان و تندرستی، جامعه پزشکی شک گرا را دگرگون می سازد .
این امر، رونق یابی مجدد اشتیاق به معنویت است . سه چهارم انگلیسی ها می گویند که در دوران حیاتشان از بعد معنوی آگاهند . نسلی بعد از جنگ دوم جهانی که نه تنها مراقب خود بلکه مراقب والدین شان هم هستند و همزمان با افزایش سن در جست و جوی ژرفا و مفهوم زیست می باشند .

دانش در قفای دین
 

موجی از بررسی های نوین، فاصله ای را که چندین دهه بین معنویت و علم وجود دارد، کم کم از میان می برد . به عنوان مثال، تحقیق نشان داده است افرادی که هفته ای افزون بر یک بار در مراسم مذهبی شرکت می جویند، به طور متوسط هفت سال بیشتر از دیگران عمر می کنند . به موجب مطالعه ای که در سال 1988 توسط پزشکان دانشگاه «دوک » ، کارولینای شمالی، صورت گرفت، معلوم شد احتمال بستری شدن کسانی که هر هفته به کلیسا می رفتند، کم تر از آنانی بودند که به عبادتگاه گام نمی نهادند .
تفاوت حاصل، تا حدودی ناشی از این حقیقت بود که کلیسا روندگان کم تر سیگار می کشند و باده می نوشند و بیشتر به معنویت پناه می برند . امکان دارد که جدا افتادگان و گوشه گیران بیشتر به اعمال ناشایست، اعم از جسمی یا روان شناختی دست یازند .
لیکن بازبینی اخیر 31 بررسی پیرامون اثرات دعا که در انگلستان انجام پذیرفته، حاکی از آن است که دعاگویان و نمازخوانان، دلشادتر و سرخوش تر زندگی می کنند، ولو اینکه قدم به عبادتگاه ننهند . دو پژوهش را جع به بیماران بخش های مراقبت های پزشکی بیماری های قلبی حاکی از این بود افرادی که به خاطر مریضی شان، حاجت به نزد خدا برده بودند، زودتر از بقیه بهبود یافتند - حتی گرچه نمی دانستند که کسی برایشان دست به دعا برداشته است .
به قول استاد «لسلی فرانسیز» ، یکی از پژوهندگان پژوهش یاد شده و روان شناس دانشگاه «ویلز» ، «بانگر» ، و کشیش کلیسای انگلستان: «این یافته، حیرت آور است و همچون دیگران از تاثیر دعا حیران مانده ام!»
اثر شفای دینی هم اسرارآمیز است . شخصی موسوم به «هیلر گیل وایت » ، آنچه را که انجام می دهد، چنین توصیف می کند: «آنقدر صبر می کنم تا حسی در درونم بخروشد . گاه بیمارم نیز دچار چنین حالتی می شود، دستانم را دور سر و تنش حرکت می دهم و غالبا بی آنکه لمسش کنم، این نیرو را به او القاء می کنم .»
زمانی که دکتر «دیکسون » ، اثر شفا را روی 27 بیمار بدحال بررسی کرد، نتایج مندرج در «نشریه انجمن سلطنتی پزشکی » حکایت از آن داشت که نشانه های مرض 22 تن از بین رفته بود . به گفته وی: «شفا دهنده، بهبودی را آسان ساخته و به عملکرد صحیح دستگاه ایمنی یاری می کند . پزشکان چنین وضعی را تاثیر داروی کاذب می نامند و ترجیح می دهند آن را رد کنند . اما به نظر من ایمان مؤثرترین درمان بشر است .»
شاید حتی توجیه کامل اثر مثبت وابستگی مذهبی بر سلامتی انسان مهم نباشد . استاد فرانسیس بر این باور است که: «شرکت ها، داروهای جدیدی را به بازار عرضه می کنند، بدون آنکه از تاثیر آن ها کاملا با خبر باشند . آن ها بر پایه اصل «علت و معلول » از کاربرد داروها آگاه می شوند . پس همین مساله در مورد نیایش هم صادق است .»
بی تردید، ایمان نیروی توانمندی شمرده می شود . در این صورت گناه هم از چنین ویژگی برخوردار است . حتی پزشکانی که علاقه به مذهب را در کیسه داروی بیمار می گنجانند، اعتراف می کنند که کاربرد ایمان به منزله بخشی از مراقبت های پزشکی تنها زمانی سرنوشت ساز است که مریض، اعم از زن و مرد، آشکارا از ایمانش سخن بگوید . به گفته استاد رایت: «چنانچه نظرتان این باشد که دین داری برای تندرستی تان مفید است، پس کسانی که به رغم دعا و پرستش پیروان پاک بهبود نمی یابند، باید خودشان را سرزنش کنند .»

فردوس در انتظار است
 

صدها مطالعه پژوهشی، نمایانگر پیوندی بین معنویت و تندرستی انسان است . از آثار مثبت این پیوستگی، موارد ذیل را می توان نام برد:

عمر طولانی تر
 

براساس مطالعه ای که بین سال های 1987 تا 1995 درباره 21000 نفر اجرا گردید، دلالت بر این داشت که طول عمر کسانی که هفته ای بیش از یک دفعه در مراسم مذهبی شرکت می جویند، هفت سال فزون تر از افرادی است که با این موضوع بیگانه اند .

بهبود رضایت بخش
 

بیمارانی که ایمان به آنان آرامش بخشیده بود، در پی سپری شدن شش ماه از موعد جراحی قلب باز، شانس زنده ماندن شان فزون تر از مریض هایی بود که آسودگی را در دین داری نجسته بودند . تحقیق مذکور در سال 1995 به وسیله دانشکده پزشکی «دارموت » تحقق یافت .

قلب های قوی تر
 

بر حسب بررسی سال 1997که در هندوستان انجام یافت، معلوم شد احتمال ابتلای آزمایش شوندگان با ایمان به بیماری رگ های تغذیه کننده (عروق کروندی) قلب، 70% کمتر از سایر مردم است .

میزان کمتر فشار خون
 

پژوهش استادان دانشگاه دوک راجع به 400 مرد، به پیدایش خاصیت چشمگیر حفاظتی ضد پرفشاری خون در میان کسانی منجر شد که مذهب را بسیار مهم پنداشته و منظما در عبادتگاه حضور می یافتند .

بهداشت روانی مطلوب
 

روان شناسان دانشگاه شیفیلد هلام متوجه شدند اشخاصی که بیشتر عبادت می کنند، میزان افسرده دلی و آسیمگی (اضطراب) شان کمتر است .

کاهش فشار روانی (استرس)
 

دکتر «هربرت بنسون » استاد دانشکده پزشکی هاروارد می گوید: «موقعی که دچار فشار روحی می شویم، میزان فشار خون و تعداد دفعات تنفس و ضربان قلب ما افزایش یافته، بدن مان فشرده شده و قدرت ایمنی مان تقلیل می یابد» .
استاد مزبور، طی مطالعات خویش دریافته است که تکرار دعا، واژه، آوا، گروه (عبادت) یا حرکت، ضمن نادیده انگاشتن اندیشه های دیگر، موجب می شوند که واکنش های متضاد از ذهن زدوده شود . مراقبه (تامل)، دعا و نیایش، تای چی و یوگا همگی سبب رونق بخشیدن به این حالت سلامتی می گردند .

تجویز و توصیه دعا و نیایش
 

دکتر «اسکات موری » در اوایل کارش در دهه 1980 حس کرد که بیمارانش نیاز به چیزی جز تشخیص جسمانی و درمان داشتند . وی اظهار می دارد: «اگر مریضی از درد معنوی رنجور باشد، بهبودی اش به تعویق می افتد، اما گاهی از نظر مردم دشوار است که واژه هایی برای طرح مشکلاتی از این دست مطرح می سازند .»
موری، مبلغ پیشین مذهبی در ادینبورگ طبابت می کند و در دانشکده پزشکی ادینبورگ به تدریس پزشکی عمومی سرگرم است . وی همیشه گوشی پزشکی با خود دارد و از اشعه مجهول (ایکس) استفاده کرده و در صورت لزوم پنی سیلین تجویز می کند . ولی به پیشینه پزشکی بیماران نظر می افکند، غالبا چنین سوالاتی می پرسد: «در زندگی به چه چیزی بیشتر ارزش قایل می شوی؟» و «نماز می خوانی؟» اغلب آنان جواب می دهند: «راستش دکتر، نه، اما می خواهم چیزی به تو بگویم . . . و ناگهان سر درد دلش باز می شود .»
گاهی اوقات پزشک یاد شده، مریض ها را به کشیش کلیسای محلی یا رایزن مذهبی یا سازمان مشاوره دینی معرفی می کند، لکن بر این باور است که مفهوم سازمان ملی بهداشت (ان اچ اس) خیلی فراتر از صرفا تامین پشتیبانی دینی است .
«هدف آن، یاری رسانی به افرادی است که حس معنایی شان با صورت بیماری در چالش است . مفهوم آن گوش فرا دادن به سرگذشت شخص و کشف هویت او است و اینکه چه چیزی برایش اهمیت دارد .»
قوه مجریه اسکاتلند، هزینه های مربوط به پژوهش های دکتر موری، از نظر نیازهای معنوی بیماران و اینکه چه سان خدمات بهداشتی قادر است در کاهش آن ها مؤثر باشد را تامین کرده است .

درمان کلی
 

در مارچ 1955 که «رابرت » اهل «استینتون یورکشاید» غربی بر اثر حادثه ناشی از چتربازی نمایشی از گردن به پایین فلج شد، با خود اندیشید که عمرش به پایان رسیده است . بلافاصله بعد از این سانحه به بیمارستان عمومی پیندر فیلدز جنب خانه اش انتقال یافت . وی ماه ها تحت درمان بود و در این باره می گوید: «خیلی افسرده و خشمگین بودم .»
«در طول مدت بستری شدنم، اعضای کلیسای محلی به عیادتم می آمدند . با هم دعا می کردیم و من احساس آرامش و اطمینان خاطر می کردم، بارقه ای از امید در دلم نبود، اما هر دفعه احساس می کردم که قوی تر و آرام تر شده ام .»
از وقتی که پنی حس کرد که پاهایش قدرت راه رفتن پیدا کرده اند، به او هیجان دست داد; ولی همچنان به مداوا احتیاج داشت . فیزیک درمانگر (فیزیوتراپیست) ورزش هایی برایش انتخاب کرد تا در منزل انجام دهد . وی می گوید: «می توانم به کمک قطر سنجی بایستم و وزن بدنم را از یک سو به سوی دیگر حرکت دهم و کودکی چهارساله به اسم پیتر دارم . ایمانم، درمان پزشکی ام را تکمیل کرده است - آن ها دست در دست هم هستند .»
شمار زیادی از پزشکان، بروز دگرگونی هوشمندانه در پزشکی، از معالجه بیماری گرفته تا مداوای فرد کاملی را پیش بینی می کنند . امکان دارد بهبودیابی به شکل پرداختن به امور خود و سایران به شیوه ای متفاوت یا حفظ مفهوم آرامش در پیدایش پریشانی و درد و رنج باشد .
دکتر «کریستینا پوچالسکی » ، استادیار پزشکی دانشگاه جرج واشنگتن در واشنگتن دی سی بیان می دارد: «ما در قرن بیستم طول عمر انسان را به دو سوم اضافه کردیم و این افزایش بیشتر مدیون علم است، لیکن تمام تخم مرغ های مان را درون یک سبد گذاشته ایم . دانش، تصور کلی نیست .»
او می افزاید: «پیوند اعتمادی هست که احتمالا کسی حواس خویشتن را صرفا به جنبه های جسمانی فردی معطوف می داردو وقت دیگری از اوقات پزشک را زایل نمی گرداند . در حقیقت موضوع دسترسی با آغوش باز به بیمار مطرح می شود .
به دیگر سخن، نه شفای اعتقادی بلکه ایمان به بهبودی کارساز است .
منبع:کتاب امنیت در 20 دقیقه
ارسال توسط کاربر محترم سایت : king007