روشهای گروه های موسیقی زیر زمینی برای جذب جوانان

شکستن خط قرمزهاي اخلاقي و عرف جامعه؛ اين شايد اولين ويژگي اي باشد که از زبان بعضي ها (مخصوصا نسل قديم) براي پاسخ به اين سوال بيرون بيايد؛ آنها مگر چه چيزي دارند که بعضي از جوان ها را به سمت خود
مي کشانند؟ اما اين پاسخ نه براي همه گروه هاي زيرزميني صدق مي کند و نه حتي پاسخ کاملي براي بعضي از اين گروههاست. زيرزميني هاي رپ و هيپ هاپ از ويژگي هاي مختلفي براي جذب بعضي ها استفاده مي کنند.

ظاهر ساده و راحت:
 

* رپرها برخلاف مثلا پاپ خوان ها به تقليد از الگوهاي فرنگي شان از ويژگي ظاهري به روزي استفاده مي کنند که مخصوصا براي مخاطب ماهواره بين و امروزي شان جذاب است. نيازي به لباس هاي گران قيمت و شيک و پيک نيست. آنها از همين لباس هاي معمولي و مدل موهاي معمولي بين جوان ها استفاده مي کنند تا شبيه خود آنها به نظر بيايند.
* نوع لباس پوشيدن رپ خوان ها (شلوار بگي و سويي شرت) با فرهنگ لباس پوشيدن بعضي از گروههاي جوان و نوجوان همخواني دارد و باعث گسترش اين نوع پوشش شده است. بعضي از مغازه ها در مرکز شهر بورس لباس هاي رپ را راه انداخته اند. کساني که به اين مغازه ها سر مي زنند، همه شان رپ خوان نيستنند؛ بلکه جوان هايي هستند که از روي لباس رپ خوان هاي معروف الگو برمي دارند و براي خريد آن پايشان به اينجا باز مي شود.
* ديوار نويسي«گرافيتي» يکي از اين کارهايي است که معمولا رپ خوان ها عاشق آن هستند و کمتر رپ خواني را پيدا مي کني که در کنار رپ خواندن به دنبال گرافيتي نرود. نمونه بارزش پاتوق رپرها که پر است از انواع و اقسام ديوارنويسي هايي که با اسپري رنگي انجام شده اند. يکي از آنها پارک برزيل در تهران است. در و ديوار اين پارک پر است از ديوار نوشته هايي که خيلي نزديک است به محتواي کارهايي که اين رپ خوان ها مي خوانند.در کليپ هايشان هم از اين گرافيتي ها استفاده مي کنند.

توليد ساده و راحت:
 

* چيزي ارزان تر از آن چيزي که فکرش را بکنيد يک موسيقي رپ توليد مي شود. با يک استوديوي خانگي کوچک يا حتي يک کامپيوتر که مجهز به امکانات ضبط صوت باشد هم مي شود يک ترانه رپ را ضبط کرد. يعني اگر چند تا بچه دبيرستاني پول تو جيبي هايشان را روي هم بگذارند، مي توانند سر ماه يک استوديوي خانگي مناسب ضبط رپ تهيه کنند.
* سرودن شعر و آهنگسازي و خواندن يک ترانه رپ را يک نفر به تنهايي هم مي تواند انجام دهد. سرودن شعر رپ يا همان به اصطلاح «تکست» چندان کارسختي نيست. لازم نيست مثل شاعرها به مخشان فشار بياورند تا يک تکست رپ بنويسند، فقط کافي است بتوانند کلماتي را که در کنار هم قرار مي گيرند، به صورت موزون بخوانند. براي اين کار گاهي اوقات سراينده تکست بي خيال معنا و مفهوم شعر مي شود و فقط دنبال کلماتي مي گردد که تکستش را موزون تر کنند. براي همين است که وسط آهنگ مي بينيد رپ خوان يک کلمه بي ربط با شعر مي خواند. به علاوه اينکه بيشتر رپ هايي که اين روزها توليد مي شوند هدف خاصي را دنبال نمي کنند و فقط قصد توليد يک شادي بدون توجه به محتوا را دارند. براي همين خيلي روي تکست ها گير نمي دهند!

توزيع ساده و راحت:
 

* کافي است بعد از توليد يک ترانه رپ، اينترنت يا بلوتوث دم دستشان باشد.آن وقت با چند حرکت ساده، ترانه توليد شده در اتوبان توزيع قرار مي گيرد. بعد هم ريش و قيچي دست آن ترانه و شنوندگانش است. اگر ترانه جذابي باشد سريع بين هزاران نفر از طريق بلوتوث يا سايت هاي دانلود پخش مي شود.
* بعد از فراگير شدن آن تک آهنگ، توليد يک کليپ جمع و جور هم به فراگير شدن آن ترانه کمک مي کند. اگر يک جست و جوي ساده در يکي از موتور هاي جست و جوي اينترنتي بکنيد، مي بينيد که ده ها اسم مختلف از گروه هاي کوچک و بزرگ رپ پيش رويتان مي آيد و البته آهنگ هايي که هر کدام از اين گروه ها براي دانلود در اينترنت گذاشته اند. انواع و اقسام عکس هايي که شبيه مدل هاي غربي هستند و کليپ هايي که بر اساس محتواي آهنگ ها ساخته شده اند.هر چند اين روزها بيشتر اين سايت ها فيلتر هستند اما باز هم انتشار کليپ ها و آهنگ ها از طريق اينترنت رايج ترين روشي است که رپ خوان از طريق آن خودشان را به دنياي جوان ها وارد مي کنند.
* البته اين کار لم هايي هم دارد؛ سازندگان موسيقي هاي رپ معمولا مخاطب را تشنه مي گذارند. آنها معمولا يک تک آهنگ را روي اينترنت منتشر مي کنند و بعد منتظر واکنش مخاطب مي مانند. آنها معمولا آلبومشان را يک باره در اختيار شنوندگان، نمي گذارند و با اين شيوه توزيع قطره اي، سعي مي کنند مخاطبشان را هر روز به دنبال خودشان، بکشانند.
* با بالا گرفتن رپ خواني و شلوغ شدن بازار، بعضي خواننده ها و گروه ها از روش هاي ديگري هم براي شهرت استفاده مي کنند. مثلا رپرها به جاي تعريف از خودشان، گروه هاي ديگر را تخريب مي کنند و از اين راه خودشان را بالاتر جلوه مي دهند. به اين نوع آهنگ ها ديس مي گويند. گاهي اين ديس ها که همان هجويه هاي ادبيات کلاسيک هستند، مخاطبشان گروه خاصي است و گاهي بدون ذکر اسم فقط فحش مي دهند.قبلا ديس هاي خشن و اساسي از عناصر با کلاس بودن گروه هاي رپ بود.

شهرت ساده و راحت:
 

* معمولا در توليد و پخش آهنگ هاي رپ سازندگان آن هيچ نفع مالي اي ندارند و تنها چيزي که در اين نوع پروژه ها گيرشان مي آيد شهرت و معروفيت است اما خب، بعد از شهرت پول هم به سراغشان مي آيد.
* بعد از شهرت بعضي ها با فروختن شعر روزگارشان را مي گذرانند. دو جور شعر فروختن داريم؛ اوليش اين است که خواننده هم شعر را از تو مي خرد و هم حق اثر را؛ يعني ديگر سند شعر را به اسم خودش مي زد و تو هم به عنوان شاعر حق نداري جايي بگويي شعر اين کار را من گفته ام. خواننده طبعا پول بيشتري مي دهد که کلاس شاعر بودن را براي خودش حفظ کند.اين يک قاعده پذيرفته شده در رپ دنياست که خواننده هاي رپ خودشان شعر خودشان را بگويند و اينکه شعر ديگري را بخواني نوعي ضعف است که با خريدن اسم شاعر جبران مي شود. آن نوع اول يک اسم جالب دارد؛ «بکش کنار، اسمتم نيار!». نوع ديگر خواندن متن خالي بدون حق تاليف است که بسيار مبلغ ناچيزي است.
* بعضي خواننده هاي معروف رپ دو تا گروه دارند؛ در يکي خودش همه کار را مي کند؛ از خوانندگي و آهنگسازي تا تنظيم و... در گروه ديگر صرفا به عنوان يک مدير عمل مي کند. شعر مي گويد و آهنگ مي سازد اما از يک عشق رپ خواني پول ميليوني مي گيرد و آهنگ را به اسم او سند مي زند. مثلا يکي از خواننده هاي معروف رپ، 5ميليون به خواننده معروف ديگري داد و خواننده شد.
*بعضي ها مثل س.م. عروسي هم مي روند. مثلا س.م. براي خواندن 45دقيقه اي يک عروسي 5-4ميليون مي گيرد البته بازار شايعه هم در اطراف آنها داغ است.خودشان جو مي دهند که قيمتشان بيشتر از 8-7ميليون است.
منبع: همشهري جوان شماره 303