ریشه ژنتیکی خنده کجاست؟

تحقیقات انجام شده در مرکز پزشکی نیوجرسی نشان می دهد که خنده ها و خنده های چند دقیقه ای از ته دل روزانه به اندازه ورزش قایقرانی و پاروزنی برای سلامت روح و جسم موثر است.
با این خنده ها فعالیت قلب و عروق بهتر می شود. امواج مغزی تغییر شکل پیدا کرده، احساس درد بیماران کم می شود. خنده درعین حال ترشح هورمون های مربوط به استرس را نیز کم می کند.
نشاط، فعالیت سلول های کشنده را می کاهد و با خنده های واقعی بدن در برابر بیماری ها مقاوم می شود.
اما با این حال خیلی از آدم ها فرصت خندیدن را از خود می گیرند و با چهره های عبوس زندگی را به کام خود و اطرافیانشان تلخ می کنند.
تعداد بی شماری از آدم ها صبح خود را با کوله باری از اندوه آغاز می کنند. درحالی که اگر از همین امروز تصمیم بگیریم با انگیزه های مثبت فعالیت خود را پیش ببریم، به طور طبیعی فرداهای بهتری پیش رو خواهیم داشت.
از سوی دیگر اثبات شده که کمک های انساندوستانه آدم ها با یکدیگر احساس شادی را در افراد چندین برابر می کند.
آدم ها باید یاد بگیرند که در لحظه حاضر باشند. در هنگام ظرف شستن، راه رفتن، نفس کشیدن و کار کردن از زندگی خود لذت ببرند. پراکندگی افکار به افزایش غم، فرسودگی، احساس خفگی فکری و از بین رفتن تمرکز و دقت در کارها می انجامد. بنابراین، آدم ها باید یاد بگیرند که با لبخند زدن های حقیقی از رعب و وحشت درونی و بیرونی خود و خانواده شان بکاهند.
روانشناسان معتقدند اختلالات خلقی ریشه های اصلی افسردگی اند بنابراین در میان بیماران روحی و روانی برخی افراد با وجود ناراحتی می خندند.
این ها افرادی هستند که در زندگی عادی و روزمره از حق خندیدن محروم بوده اند و به این دلیل در هنگام تعریف تلخ ترین ماجراهای زندگی خود دچار نشاط کاذب می شوند.
همچنین قضاوت نادرست انسان ها درباره یکدیگر، منفی گرایی را در آنان تقویت کرده، احساس شاد بودن را از آن ها می رباید.
محققان به تازگی دریافته اند نحوه خنده، اخم، نگاه کردن، حرکات صورت و رفتارهای مشابه والدین و فرزندان دارای ارتباط ژنتیکی اند. بنابراین، عمق حالات روحی افراد یک خانواده بر هیجانات و تغییرات حالات چهره اعضا نیز تاثیر می گذارد. اما باورهای رایج غلط جامعه نیز در افزایش تعداد آدم های اخمو دخالت داشته اند.
خنده و نشاط واقعی از اضطراب و افسردگی انسان ها می کاهد. اما نکته قابل توجه تشخیص درست افراد بیمار و اخموست. شاید بسیاری از اطرافیان ما به دلیل ناشناخته ماندن بیماری های روحی و روانی به عنوان انسان های بد اخلاق شناخته شوند.
این در حالی است که خیلی از آدم ها به دلیل افسردگی قادر به شادی نیستند اما از آنجا که مردم ناراحتی را جزو خصوصیت اخلاقی آنان می شناسند، این افراد دائم در رنج خواهند بود و بیماری شان هم هیچ گاه درمان نمی شود.
به طور کلی رفتارهای سبک سرانه دلیل شادی انسان ها نیست. از همین رو، به افراد و به ویژه بیماران روحی توصیه می شود در محیط های شاد واقعی قرار گیرند تا روحیه شان با شوخی های نادرست لطمه نبیند.
قرار گرفتن در جمع، انسان ها را متوجه بیماری ها و در نتیجه درمان خواهد کرد چرا که نتایج تحقیقات علمی نشان می دهد حضور انسان ها در گروه های مردمی و تجمعات، امکان خندیدن افراد را ۱۰ برابر بیش از اوقات تنهایی می کند.
هر انسان بالغ و سالم روزانه به طور متوسط ۱۵ بار می خندد. این دستور هم از سوی مغز صادر می شود. گاهی صدای خنده ها آن قدر بلند است که افراد دچار بریدگی نفس می شوند و دست و پایشان می لرزد.
به گفته پژوهشگران، موقع خندیدن، بزاق دهان انسان ها زیاد و امکان ورود بیماری های میکروبی به بدن کم می شود. بعضی ها هم معتقدند بدن در هنگام خندیدن سلول های پروتئینی تولید می کند و به این ترتیب بیمار شدن افراد کاهش می یابد. خلاصه این که بعضی وقت ها آن قدر می خندیم که اشک مان درمی آید گاهی دستمان را بر روی دل می گیریم.
بخشی از مغز انسان ها در برابر صداهای مثبت و خنده دار از خود واکنش نشان می دهد و انسان ها را ناخودآگاه به خنده می اندازد.
شاید این موضوع در میان خیلی ها رایج باشد، اما این نکته نیز از نظر علمی ثابت شده و دانشمندان می گویند منع از خندیدن، شدت این عمل را چند برابر بیشتر می کند.
از نگاه متخصصان، سلامت حالت کاملی از آسایش و کامیابی زیستی، روانی و اجتماعی و ندانستن بیماری های جسمی انسان هاست. اما انسان ها برای به دست آوردن نشاط نیازمند ابزارهای خاصی هستند.
خوش بینی یکی از این نوع روش های خودآموزی به شمار می رود. اگر یاد بگیریم شکست ها و ناکامی ها را کوچک و گذرا بدانیم و راه حل تازه ای برای مشکلات خود پیدا کنیم آدم خوش بینی هستیم.
تسلط به شخصیت و احساس سرخوشی انسان ها می تواند در پیدا کردن دوستان صمیمی و تقویت ایمان و حالات روحانی موثر باشد. بعضی ها معتقدند: قلب شاداب به اندازه دارویی موثر به آدم ها فایده می رساند و غم و اندوه مقاومت استخوان ها را خشک می دهد.
جالب اینکه تحقیقی در مرکز تحقیقاتی کالج میسوری نشان داده که مدیران شاداب تر کارمندان فعال تری دارند. بنابراین اگر همه مردم در هر زمان و مکانی یاد بگیرند که اخم های خود را فراموش کنند، یاس و ناامیدی جای خود را به لبخند و آرامش می دهد.
انسان های جوان و پیر باید در راه شاد بودن سرمایه گذاری کنند. رسانه ها در این میان نقش مهمی بازی می کنند. بنابراین، تولیدکنندگان برنامه های تلویزیونی باید در ساخت تولیدات از ایجاد استرس و آشوب های روحی رایج فاصله بگیرند.
به عقیده متخصصان شاد کردن جامعه هم مثل خیلی از موارد دیگر نیازمند آموزش است. فرزندان از کودکی باید چگونه شاد بودن را هم مانند چگونه زندگی کردن آموزش ببینند.
در عصر جدید مردم جنوب شرق آسیا، بویژه ژاپنی ها و چینی ها بیش از مردم سایر کشورها از آموزش «شاد بودن و خندیدن» بهره برده اند.
در هر حال، عبوس بودن دختران، پسران و پدر مادرها فقط می تواند حضور در اجتماع و موفقیت های دسته جمعی را کمتر کند و به افزایش بیماری ها دامن زند. پس به جای این که اخم کنید با انجام کارهای مورد علاقه، پرهیز از افراط و تفریط زندگی را قشنگ ببینید.
شوخ طبعی عیب نیست، اخ و ترش رویی دائمی نوعی بیماری است. بنابراین، برای این که سالم بمانید از خندیدن گریزی نداشته باشید. احساسات منفی درونی تان را با خنده های واقعی بیرون بریزید

منبع:روزنامه کیهان
ارسال توسط کاربر محترم سایت :omidshiva