نویسنده: محمود جاویدان




 

5- لزوم بازنگری در منشور ملل متحد، حذف اختیار وتو و افزایش صلاحیت دیوان بین المللی دادگستری:
 

وتو کردن راه حل اختلافی که آن اختلاف مخل صلح و امنیت بین المللی است توسط عضو دائمی شورای امنیت سازمان ملل متحد ( یا ممانعت عضو دائمی شورای مذکور از به تصویب رسیدن تصمیمی عادلانه ) و یا اتخاذ بعضی تصمیمات تبعیض آمیز و ناروا در شورای امنیت، از اقداماتی می باشند که علاوه بر ناهماهنگی با آموزشهای قرآن و سایر کتابهای الهی، با مقاصد و بعضی اصول مقید در منشور ملل متحد ( مبنی بر حفظ صلح و امنیت ) هماهنگی ندارند و ممکن است خود آنها محرکی برای بعضی جنگها و پشتوانه برخی ستمها نظیر کشتار و بیرون راندن گروههایی از مردم فلسطین بوده و در افزایش کینه ورزی و رفتارهای انتقام جویانه و ناامنی مناطق مختلف جهان موثر باشند، لذا می باید با بازنگری در منشور ملل متحد و اساسنامه دیوان بین المللی دادگستری و با اصلاح بعضی مواد آنها ( بخصوص مواد 23، 27، 109،108،منشور که طبق آنها پنج عضو از پانزده عضو شورای امنیت شامل آمریکا، بریتانیا، فرانسه، شوروی و چین عضو دائمی این شورا بوده و جزو موارد استثنائی بدون موافقت تمامی 5 عضو مزبور صدور قطعنامه از شورای امنیت و اصلاح منشور و به تبع آن اصلاح اساسنامه دیوان ناممکن گشته است ) ترتیبی اتخاذ شود که ضمن غیر دائمی شدن کلیه اعضاء شورای امنیت و حذف اختیار و تو، به موارد و میزان صلاحیت دیوان بین المللی دادگستری نیز افزوده گردد و دادگاههای بین المللی علاوه بر بعضی مسائل دولتها، به اتهامات و دعاوی مهمی که در دادگاههای محلی رسیدگی عادلانه آنها مقدور نباشد، بطور بیطرفانه و عادلانه رسیدگی نمایند تا با گسترش دامنه عدالت در جهان، حکم قرآنی «... لا تظلمون و لا تظلمون- نه ظلم کنید و نه مورد ظلم قرار گیرید (279 سوره بقره ) »
- در نقاط مختلف بصورت اصلی تخلف ناپذیر مورد پذیرش و عمل قرار گیرد و همه ملل جهان اعم از قوی و ضعیف با حسن همجواری و احترام متقابل و با اطمینان به اینکه هیچ ستمگر و متجاوزی از تعقیب عادلانه مصون نخواهد ماند از تهیه و انبار وسایل کشتار جمعی خودداری نمایند و کارخانه های اسلحه سازی با تغییر مقادیر قابل توجهی از محصولات خود به وسائل رفاهی، و ارتش کشورها با پرداختن به کارهای آبادانی و عام المنفعه، و دولتها و مدیران جوامع با صرف امکانات موجود در مسیر سازندگی و در جهت رفع نیازمندیهای اساسی مستضعفین، کلیه نقاط قابل سکونت جهان را از تسهیلات مناسب رفاهی برخوردار کنند و با تقسیم عادلانه امتیازات مادی و معنوی میان همه ملل و مناطق جهان و با تعقیب تجاوزکنندگان به حقوق انسانها توسط دادگاههای ملی و بین المللی و با فراهم کردن امکانات بهره مندی عموم افراد از آزادیهای عادلانه، موجبات ظهور جنگهای مختلف برطرف شود و صلح و امنیت در کل جهان برقرار و مداوم باشد...

5/1- نمونه ای از آیات قرآن در رابطه با ممنوعیت ایجاد ناامنی و هر نوع اقدام ناعادلانه دیگر:
 

با استنباط از آیاتی نظیر آیه هی 204 و 205 سوره بقره مشعر به: « و من الناس من یعجبک قوله فی الحیاه الدنیا و یشهد الله علی ما فی قلبه و هو الد الخصام * و اذا تولی سعی فی الارض لیفسد فیها و یهلک الحرث و النسل و الله لا یحب الفساد » بعضی مردمان با ظاهری خیرخواه و گفتاری بشر دوستانه خود را طرفدار عدالت و امنیت و خواهان صلح و دوستی جلوه می دهند، اما از تجاوز به حقوق دیگران و ایجاد ناامنی و فساد پروا نمی کنند و با بهانه های مختلف به نابودی کشت و زرع و هلاک کردن انسانها و به ایجاد فساد میپردازند، در حالیکه خداوند فساد را دوست نمی دارد و در آیاتی مانند آیه 135 سوره نساء با بیان «.. . کونوا قوامین بالقسط شهداء لله و لو علی انفسکم او الوالدین و الا قربین... » خواسته است قیام کننده به عدالت و شهادت دهنده برای رضای خدا باشیم حتی اگر در دنیا به زیان ما یا به زیان پدر و مادر و نزدیکانمان باشد و در آیه 8 سوره مائده می فرماید: « و لا یجرمنکم شنان قوم علی الا تعدلوا... - دشمنی قومی موجب بی عدالتی و مجرمیت شما نشود، باید در همه موارد عدالت کنید... » و در آیه 152 سوره انعام با تاکید به اینکه: «... و اذا قلتم فاعدلوا ولو کان ذا قربی...- وقتی سخنی می گوئید عدالت کنید اگر چه به زیان نزدیکان باشد » و در آیه 151 و 152 سوره شعرا با بیان: « ولا تطیعوا امر المسرفین- و دستور اسرافکاران را اطاعت نکنید. » « الذین یفسدون فی الارض و لا یصلحون- آنان که در زمین فساد می کنند و اصلاح می کنند و اصلاح نمی نمایند » همچنین با واجب نمودن امر به معروف و نهی از منکر و بیان: « و لتکن منکم امه یدعون الی الخیر و یامرون بالمعروف و ینهون عن المنکر و اولئک هم المفلحون (104، آل عمران ) »، و علاوه بر آنکه شخص ما را از هر نوع بی عدالتی و تبعیض ناروا و فساد منع فرموده است، می خواهد قیام کننده به عدالت بوده و مانع بی عدالتی و فساد دیگران نیز باشیم...

5/2- موافقت اجمالی منشور ملل متحد با حفظ صلح و امنیت عادلانه بین المللی:
 

ماده 1 منشور ملل متحد مصوب 1945 میلادی: مقاصد ملل متحد به قرار زیر است: 1- حفظ صلح و امنیت بین المللی و بدین منظور بعمل آوردن اقدامات دسته جمعی موثر برای جلوگیری و برطرف کردن تهدیدات علیه صلح و متوقف ساختن هر گونه عمل تجاوز یا سایر کارهای ناقض صلح و فراهم آوردن موجبات تعدیل و تصفیه اختلافات بین المللی یا وضعیت هایی که ممکن است منجر به نقض صلح گردد با وسایل مسالمت آمیز و بر طبق اصول عدالت و حقوق بین الملل 2- توسعه روابط دوستانه در بین الملل بر مبنای احترام به اصل تساوی حقوق و خود مختاری ملل و انجام سایر اقدامات مقتضی برای تحکیم صلح جهانی 3- حصول همکاری بین المللی در حل مسائل بین المللی که دارای جنبه های اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی یا بشر دوستی است و در پیشبرد و تشویق احترام به حقوق بشر و آزادیهای اساسی برای همگان بدون تمایز از حیث نژاد، جنس، زبان یا مذهب و، 4- بودن مرکزی برای هماهنگ کردن اقداماتی که ملل جهت حصول این هدفهای مشترک معمول می دارند. » و...
در خاتمه: ما انسانها معمولاً عقاید و اعمال ناشی از عقاید خود را صحیح و حق می دانیم و در دنیا از داشتن آنها خوشحالی نیز می نمایم: «. .. کل حزب بما لدیهم فرحون » (53 سوره مومنون و 32 سوره روم ) در حالی که علاوه بر کتاب هدایت خدا که میزان تشخیص حق و باطل بوده و اعتقادات و اعمال ناصحیح را مشخص نموده است، اختلاف هایی که بین باورهای پیروان مذاهب و تضاد هایی که میان گروه های مختلف وجود دارد دلیلی واضح به ناصحیح بودن اکثر عقاید و اعمال ما جهانیان است و برای آنکه در آخرت دچار اندوه و مشکلاتی عظیم و خساراتی غیر قابل جبران نباشیم واجب است با استفاده از قرآن ( که تنها کتاب کامل برای هدایت بشر بوده که به نسبت کتاب هایی نظیر تورات و انجیل، از آمیخته شدن با روایات و تغییر و تبدیل مصون مانده است ) اعتقادات و اعمال خود را خردمندانه مورد رسیدگی ارزیابی قرار دهیم و ضمن مطالعه دقیق این کتاب الهی، در جهت کسب رضای خدا و با امید به برخورداری از یاری او، در رفع ایراد عقاید و اعمال خویش بکوشیم: « و الذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا و ان الله لمع المحسنین » و کسانی که در راه ما کوشیدند ( و با تدبر در قرآن برای تشخیص حق و پذیرش و عمل آن تلاش نمودند ) آنان را به راه های خویش هدایت می کنیم، و محققاً خداوند با نیکوکاران است (69 عنکبوت ) » و علاوه بر اینکه نسبت به همه اعم از دوست و دشمن رفتارمان عادلانه باشد از نیکی به یکدیگر منجمله به کافرانی که در مورد دین با مسلمانان جنگ نکرده اند مضایقه ننمایم ( سوره ممتحنه ) و بخصوص نسبت به مسلمانان نه تنها کمترین دشمنی و کینه ای نداشته باشیم بلکه آنان را برادران ایمانی خود دانسته و همیشه خیرخواه و دعاگوی ایشان باشیم و به پیشگاه خداوند عرضه بداریم که: «... ربنا اغفرلنا و لاخواننا الذین سبقونا بالایمان و لا تجعل فی قلوبنا غلا الذین آمنوا ربنا انک رووف رحیم » پروردگار ما را و برادرانمان را که پیش از ما ایمان آورده اند ببخش و هیچ کینه ای نسبت به مومنین ( به قرآن ) در دل ما قرار مده، پروردگارا بدرستی که تو رئوف و رحیمی (10 حشر) » و توجه داشته باشیم که بعضی روایات و ساخته های خلاف قرآن علاوه بر افزایش تفرقه و خصومت و دامن زدن به ضعف و عقب ماندگی ها موجب تغییر دین اسلام، یا سبب مشکل شدن پذیرش آن و یا باعث سخت شدن اجرای دین و در جامعه می باشند و تبلیغ و پیروی آنها گناهی بزرگ و حتی ممکن است دروغ بستن به خدا و رسول و یا روی گردانی از قرآن محسوب شود و بدیهایی را از انواع ذلت و عذاب با خود نگه داشته باشد: « و من اضلم ممن افتری علی الله کذبا... » چه کسی ظالمتر است از آنکه به خدا دروغ بندد (21 انعام )... « اجتنبوا کثیرا من الظن ان بعض الظن اثم... » (12 حجرات ) « ولا تقف ما لیس لک به علم... » ( 36 اسرا) و آنچه را به آن علم نداری تبلیغ و پیروی مکن. « فاذا لم یاتوا بالشهدا فاولئک عند الله هم الکاذبون... » اگر ( اتهامی ناروا به کسی می زنند و برای اثبات آن ) تعداد شاهد نیاوردند ایشان نزد خدا دروغگو می باشند... «. .. تقولون بافواهکم ما لیس لکم به علم... » به زبانهایتان چیزی می گویید که به آن علم ندارید... ( 11 تا 21 نور ) و اذا نعمنا علی الانسان اعراض و نابجانبه و اذا مسه الشرکان یوسا.... هرگاه به انسان ( نعمتی همچون قرآن را ) انعام دادیم اعراض کرد و به کنارش نهاد و وقتی ( به علت گرایش به باطل ) شری به او رسید ناامیدانه دعا و فغان می کند... (82 تا 84 اسرا و 40 تا 52 فصلت ) هو الذی ینزل علی عبده ایات بینات لیخرجکم من الظلمات الی النور... خداوند بر بنده خود آیات روشن ( قرآن ) را نازل می کند تا شما را از تاریکیها خارج کند و به نور برساند ( 9 حدید )... و اوحی الی هذا القرآن لانذرکم به و من بلغ... و این قرآن به من وحی گردید تا ما و هر که را که قرآن به او برسد به وسیله آن هشدار بدهم (19 انعام) ان الذین فرقوا دینهم و اکانوا شیعا لست منهم فی شی ء... ( ای محمد) آنان که دین خود را جدا کردند و ( به جای آنکه پیرو تو و تابع قرآن باشند )
گروههای مختلفی تشکیل دادند نه تو از آنان هستی و نه آنان از تو می باشند ( 159 انعام) انما تنذر من اتبع الذکر و خشی الرحمن بالغیب.. به واقع تو کسی را بیم می دهی ( و به راه راست هدایت می کنی ) که از قرآن متابعت و از (من ) بخشنده پروا می کند (11یس) و من اعراض عن ذکری فان له معیشه ضنکا و نحشره یوم القیامه اعمی.. و کسی که از ذکر من ( قرآن ) روی بگرداند زندگی سخت و تنگی خواهد داشت و روز قیامت او را نابینا محشور می کنیم (124 تا 126 طه). و الذین یمسکون بالکتاب و اقاموا الصلاه انا نضیع اجر المصلحین « و آنان که متمسک به کتاب خدا و اجرا کننده آنند و نماز ( و دعا به درگاه ) را برپا می دارند و (هرگز) اجر (اینچنین ) اصلاح کنندگان را ضایع نمی کنیم (170 اعراف) فاستمسک بالذی اوحی الیک علی صراط مستقیم- پس به آنچه به تو وحی شده چنگ بزن ( در این صورت تو بر راه راست هستی (43 زخرف) و انه لذکر و لقومک و سوف تسئلون - قطعاً این ( قرآن) قانون تو و قانون توست و به زودی ( در مورد نحوه عمل به آن ) مورد سئوال قرار خواهید گرفت (44 زخرف) انه من یات ربه مجرما فان له جهنم لا یموت فیها و لا یحیی
- و کسی که گنهکار نزد پروردگارش آید جهنم برای اوست که نه در آن می میرد و نه زندگی می کنند. ( 74 طه )... »
با تشکر از شما حق جویان عزیز که به احترام قرآن سخنان نارسای این نگارنده کوچک را تحمل فرموده اید و برای رفع نواقص آن و در جهت رستگاری خویش قرآن را مورد تدبر و تفکر قرار می دهید.
منبع: فصلنامه فکر و نظر شماره 14و15