هنرهاي مهدويان

«دستگيري از نيازمندان»نخستين و عام ترين هنر دوستداران حضرت مهدي(ع) است.
ايشان هر کجا نيازمندي را بيابند حتّي بي آن که تقاضاي او را بشنوند براي ياري رساندن به او مهيّا شده، از ريختن آبروي ديگران سخت پرهيز مي کنند.
مسکين و بي کس و فقير را اطعام مي نمايد، در راه ماندگان را بي نياز مي سازند و قرض وامداران را ادا مي کنند. اينان از احوال خويشان و همسايگان و دوستان و رفقاي خود، آگاه اند و هرگز خود را به بي خيالي نمي زنند.
از ثروت و دارايي و علم و هنر خود به ديگران مي بخشند و آن گاه که چيزي براي عطا ندارند کلام شيرين و لبخند مهربانشان، دل درمندان را تسکين مي دهد.
دستان پر برکتشان، تواناتر باد!
«گشاده دستي» نيز از ديگر هنرهاي ياران حضرت قائم(ع) است. اينان به وقت دارايي از آن چه روزي شان شده به ديگران انفاق کرده و صدقه مي دهند و يقين دارند هر عمل خيرشان چون بذري است که هفتصد دانه مي دهد و اين همه براي خداوند که بخشنده ي مطلق است البتّه گران نيست.
شايان ذکر است که آن ها در اين مورد نيز همچون موارد ديگر رعايت اعتدال را مي نمايند و نه چندان خسّت و بخل به خرج مي دهند که گويي دستشان به گردنشان آويخته باشد و نه آن قدر بي حساب و
کتاب مي بخشند که در آينده به حسرت بنشينند و انگشت ندامت به دندان گزند. ناگفته پيداست که اين مخلصان، هنر معنويشان را با منّت و اذيّت باطل نکرده و بي ريا و بي چشم داشت، به سوي نيکي شتابانند.
«دست بر سر يتيم کشيدن » يکي ديگر از هنرهاي ياران امام مهدي (ع)است و پيروان ايشان بالاترين و ارزنده ترين رتبه هاي اين رشته را از آن خود ساخته اند. اينان باور دارند که يتيمان در اموالشان حقّي دارند، پس حق آن ها را با مهرباني و عطوفت ادا مي کنند و نه تنها از نظر اقتصادي و مالي تلاش مي کنند تا يتيمان را بي نياز سازند، بلکه از لحاظ روحي نيز پيوند عاطفي با آن ها برقرار کرده و بر سرشان دست نوازش مي کشند.
«دست به دعا برداشتن »از قديمي ترين هنرهاي بشري است امّا ياران مهدي(ع) وقتي دستان سبزشان به دعا برداشته مي شود و وجود جاريشان چون رودي پرتلاطم به درياي بيکران عظمت سبحاني متصل مي گردد، زبانشان عاشقانه ترين کلمات را بر زبان مي راند و فرشتگان الهي را به تحسين و ستايش وا مي دارد. دعاي «عرفه»(1)شان غوغايي در سکوت برپا مي کند، «مناجات خمس عشر» (2) شان عرش را به لرزه مي اندازد، «مناجات امام علي(ع)در مسجد کوفه»(3) را که قرائت
مي کنند، جبرئيل امين لذّتي بي حدّ و حصر مي برد و...
از سوي ديگر وجود خالص آن ها، خود دعاي مجسّم شده است. «کميل»اند و«آل ياسين»(4)، «رجبيّه »اند(5) و «امّ داوود»(6)، «رمضان»اند و«مجير»(7). اينان خود، خود «مکارم اخلاق »اند.(8)
«دست به سلاح بودن » نيز از هنرهاي دستي ياران حضرت حجّت (ع)است. آنان که به واقع نه در شعار، از پيروان به حقّ امامند همواره از آمادگي نظامي برخوردارند و اگر در شرايطي، زر و زور و تزوير، بخواهند ايشان را به زير سلطه ي خود درآورند از نثار خونشان هيچ دريغ نمي کنند و وارد معامله اي بزرگ با خداوند مي شوند. جان را مي دهند و بهشت را مي خرند و از زمين تا ملکوت در حالي که فرياد «هيهات منّا الذّلِِة»شان به گوش مي رسد، با پاي سر مي دوند.
پيشاني بندهاي «يا زهرا»يشان هميشه دم دست است. زبانشان يکسره لبّيک «هل من ناصر ينصرني»حسين را زمزمه مي کند، مظلوميت حسين را تاب نمي آورند و پاي در رکاب امام زمانشان دارند. چقدر خدا به ايشان مباهات مي کند!

پي نوشت ها :
 

1. اشاره به دعاي معروف «عرفه»امام حسين(ع) که در روز عرفه نهم ذي حجّه خوانده مي شود.
2. «مناجات خمس عشر »پانزده دعا از امام سجاد (ع ) است که با عناوين مناجات التائبين، مناجات الشاکين، مناجات الخائفين و در اوايل کتاب مفاتيح الجنان ذکر شده است.
3. اين مناجات در مفاتيح الجنان، در ضمن «اعمال مسجد بزرگ کوفه » آمده است.
4. «آل ياسين » نام يکي از زيارت هاي معروف امام زمان(ع)است که بسيار به خواندن آن سفارش شده است.
5. اشاره به دعاها و زيارت هاي ماه رجب است.
6. «امّ داوود »نام دعايي است که در نيمه ي ماه رجب خوانده مي شود.
7. «مجير»نام دعاي مشهوري از پيامبر اکرم (ص) که در اوايل مفاتيح الجنان آمده است.
8. اشاره به دعاي معروف «مکارم الاخلاق »امام سجّاد (ع) که در انتهاي کتاب مفاتيح الجنان آمده است.
منبع: نشريه موعود نوجوان، ش24.