کوچه ي ما

کوچه ي بن بست ما
آخر يک روستاست

روي خاک نرم آن
رد پاي بچه هاست

خانه هايش کاگِلي ست
مردمانش مهربان

مي نشينم عصرها
در کنار کوچه مان

بوي نان تازه هم
مي رسد از راه دور

بوي نان پخته ي
گوشه ي داغ تنور

توي کوچه مي خوريم
دورِ هم نان و پنير

اي خدا اين کوچه را
هيچ وقت از ما نگير