مستشرقان يهودي و تفاسير اوليّه ي اماميّه(2)
مستشرقان يهودي و تفاسير اوليّه ي اماميّه(2)
مستشرقان يهودي و تفاسير اوليّه ي اماميّه(2)
نويسندگان:دکتر منصور پهلوان*حامد شريعتي نياسر**
2- حسادت
پاسخ:
عرض، يعرض، عرضاً اي ظهر و بدا و لم يدم. « عرض» از باب ضرب يعني ظاهر و
آشکار شد ولي ادامه نيافت.(لسان العرب) همچنين « عرض في قلبک شيء » اي « ظهر و خطر في قلبک». ( مجمع البحرين)
درواقع« عرض» فعلي لازم است و لذا در ترکيب و معناي عبارت گفته اند:« عرض في نفس رسول الله (ص)من عظم ما أوحي اليه في علي» . با توجه به اين معنا مي توان گفت که جار و مجرور« من عظم» در محل رفع و فاعل جمله است يعني: عظمت آنچه که خدا در شأن علي(ع) فرو فرستاده بود، لحظه اي در نفس پيامبر(ص) خطور کرد. به هيچ عنوان معني شک در اين عبارت نيست. نويسنده ي محترم کلمه ي « شکّ» را که در عبارت نيامده، فاعل « عرض» به حساب آورده، که به لحاظ ادبي وجهي ندارد و نادرست است؛ زيرا وقتي مي توان کلمه اي را در تقدير گرفت که در ارکان اصلي جمله حذفي صورت پذيرفته باشد و قاعده ي « عدم التقدير اولي من التقدير» قاعده اي مطرد و عام است بنابراين وقتي مي توان در ترجمه ي حديث چنين گفت که: عظمت وحي الاهي در شأن علي(ع) لحظه اي از ذهن پيامبر گذشت، دليلي وجود ندارد تا بتوان از فاعل ظاهر( جار و مجرور« من عظم» که در محل رفع قرار گرفته) صرف نظر کنيم و کلمه « شکّ» را که در عبارت نيامده است فاعل « عرض» بدانيم.
نظر علامه ي مجلسي
لزوم توجه به ديگر احاديث و سيره ي پيامبر(ص)
عن سعيد بن جبير عن عائشه قالت: قال رسول الله(ص) علي سيد العرب فقلت: يا رسول الله! الست سيد العرب؟ قال(ص): انا سيد ولد آدم و علي سيد العرب. قلت: و ما السيد؟ قال(ص): من افترضت طاعته کما افترضت طاعتي.( معاني الأخبار، صدوق، 103)
از عايشه نقل شده است که گفت: پيامبر(ص) فرمودند: علي (ع)سيد العرب است. گفتم: مگر شما سيد العرب نيستيد؟ فرمود: من سيد فرزندان آدم هستم و علي سيد العرب است. گفتم: منظور از سيد چيست؟ فرمود: کسي که اطاعت او همچون اطاعت من واجب شده است.
عرضه ي حديث به قرآن
آسماني و الاهي برخوردار است، در حالي که تصور ذره اي از آن در مورد افراد عادي، منقصتي آشکار براي آنان به شمار مي آيد؟ لذا مطابق معيارهاي شناخت احاديث صحيح از سقيم، اگر حديثي با قرآن تعارض داشته باشد، آن را رها کرده و به آن استناد نمي کنيم. در اين حديث به صراحت از حسادت سخن نرفته، امّا بر فرض که چنين بود، به دليل تعارض آن با آيات قرآن قابل اعتنا نمي بود.
3- تحريف
پاسخ:
وجود روايات مشابه در کتب اهل سنت
وجود دارد. قرطبي در کتاب « الجامع لاحکام القرآن» وجوه مختلف معناي اين آيه را بيان مي دارد و اشاره مي کند که وجه اصلي اين گونه خطابات، بيان نکته اي به مخاطب به منظور تفهيم آن به ديگري است و اين روش رايج سخنوري فصيحانه است؛ سپس به نقل از حسين بن فاضل مي گويد:
استعمال حرف فاء به همراه حرف شرط، نه موجب انجام فعل است و نه تثبيت آن را مي رساند، به دليل آنکه پيامبراکرم (ص)پس از نزول اين آيه فرمود:«و الله لا اشک».( قرطبي، ص 244)
وجود روايات مشابه در متون اوليه ي شيعه ي اماميّه
در اين کتاب باب 107 ذيل عنوان :« العلة التي من اجلها قال الله عز و جل لنبيه: « فإن کنت في شک مما انزلنا اليک فاسأل الذين يقرؤون الکتاب من قبلک»( يونس(10)/94) دو روايت آمده است:
حديث اول:
کان المخاطب به النبي (ص)اليس قد شک فيما انزل الله عز و جل اليه؟ و إن کان المخاطب به غيره فعلي غيره إذاً انزل الکتاب؟
قال موسي:فسألت اخي علي بن محمد (ع)عن ذلک، قال: أما قوله« فإن کنت في شکً مما انزلنا اليک فاسأل الذين يقرؤون الکتاب من قبلک»(همان) فإن المخاطب بذلک رسول الله (ص)و لم يک في شک مما انزل الله عز و جل، و لکن قالت الجهلة: کيف لا يبعث إلينا نبياً من الملائکة ليفرق بينه و بين غيره في الاستغناء عن المأکل و المشرب و المشي في الاسواق،
فاوحي الله عز و جل الي نبيه(ص): فاسئل الذين يقرؤون الکتاب من قبلک بمحضر من الجهلة؛ هل بعث الله رسولاً قبلک إلا و هو يأکل الطعام و يمشي في الاسواق و لک بهم اسوة، و انما قال:« و إن کنت في شک» و لم يکن، و لکن ليتفهم کما قال له(ع):« فقل تعالوا ندع ابناءنا و ابناءکم و نساءنا و نساءکم و انفسنا و انفسکم ثم نبتهل فنجعل لعنة الله علي الکاذبين»(آل عمران(3)/ 61) و لو قال: تعالوا نبتهل فنجعل لعنة الله عليکم لم يکونوا يجيبون المباهلة،
و قد عرف الله ان نبيه صلي الله عليه و آله مؤدٍ رسالته و ما هو من الکاذبين، و کذلک عرف النبي (ص)أنه صادق فيما يقول، و لکن احب ان ينصف من نفسه.( صدوق، 442-438).
شيخ صدوق به اسناد خود از موسي( مبرقع) فرزند امام جواد (ع)روايت کرده که يحيي بن اکثم ضمن مجموعه پرسش هايي که براي وي فرستاده بود، درباره ي تأويل اين آيه پرسيده بود که« فان کنت في شک فاسأل...» و مخاطب حقيقي آن کيست و گفته بود که اگر مخاطب پيامبر باشد، آيا نه مگر به معناي شک ايشان در وحي الاهي نازل شده است؟ و اگر مخاطب ديگري غير از ايشان باشد، مگر قرآن بر ديگري نازل شده تا مخاطب را
هم شخص ديگري بدانيم؟
موسي گويد: من اين سؤال را با برادرم امام هادي(ع) در ميان گذاشتم. فرمود: مخاطب اين آيه پيامبر است، ولي آن حضرت در وحي الاهي ترديد نداشت، بلکه جاهلان مي گفتند: چگونه است که خدا ملکي را به عنوان پيامبر براي ما نمي فرستد تا همانند ما، نيازي به آب و غذا و رفتن به کوچه و بازار نداشته باشد؟ اينجا است که خداوند اين آيه را بر پيامبر نازل فرمود تا آن حضرت در حضور آن جاهلان، از اهل کتاب در اين خصوص بپرسد که آيا در امم گذشته سابقه داشته است که خداوند، پيامبري از جنس ملائکه با ويژگي هاي مذکور براي بشر بفرستد تا براي تو نيز الگو باشند؟
لذا خداوند فرمود: «فان کنت في شک» در حالي که شکي در کار نبوده و اين سخن، تنها به منظور تفهيم به جاهلان بيان شده است.( اين سبک خطاب) همانند آيه ي مباهله است که در آن به منظور رعايت جانب انصاف، از زبان پيامبر به مخاطبان گفته مي شود که براي مباهله حاضر شوند تا لعنت خدا بر آنکه دروغ مي گويد قرار گيرد.
اين در حالي است که اگر پيامبر (ص)مي فرمود: « بياييد مباهله کنيم تا لعنت خدا مشمول شما گردد»، آنها هرگز براي اين کار حاضر نمي شدند. خداوند به صدق پيامبرش آگاهي دارد، و مي داند که او رسالتش را ادا مي کند. پيامبر(ص) نيز به راستي خود و آنچه مي گويد، يقين دارد؛ ولي تنها به منظور رعايت جانب انصاف، اين گونه مورد خطاب قرار گرفته است.
حديث دوم
از ابراهيم بن عمير مرفوعاً از يکي از صادقين( امام باقر يا امام صادق)(ع) روايت شده که در توضيح اين آيه فرمود: پيامبر بعد از اين آيه فرمود: نه شک مي کنم و نه سؤال مي پرسم.
پينوشتها:
*استاد دانشگاه تهران.
**دانشجوي دكتري دانشگاه تهران .
/ج
مقالات مرتبط
تازه های مقالات
ارسال نظر
در ارسال نظر شما خطایی رخ داده است
کاربر گرامی، ضمن تشکر از شما نظر شما با موفقیت ثبت گردید. و پس از تائید در فهرست نظرات نمایش داده می شود
نام :
ایمیل :
نظرات کاربران
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}