یک بازی اکشن اول شخص دیگر

یک بازی اکشن اول شخص دیگر

پس از عرضه Bethsoft, Fallout3 بسته های الحاقی متعددی برای بازی Fallout3 ارایه داد که هرچند پس از افتضاح Operatin Anchorage قابل تحمل تر شده بودند؛ اما تقریباً همه آن ها یک ویژگی مشترک داشتند؛ ضعف عناصر نقش آفرینی و تأکید بیش از حد بر مبارزه. به گونه ای که این DLC ها حتی از بازی اصلی نیز سطحی تر شده و کم تر به نقش آفرینی واقعی پرداخته بودند. اکنون با از راه رسیدن پنجمین DLC، برای سومین بار شاهد یک بسته الحاقی هستیم که نه تنها نقش آفرینی نیست؛ بلکه بسیار ضعیف، تکراری و خسته کننده است و به سادگی می توان آن را با بازی های شوتر اول شخص سطح پایین موجود در بازار مقایسه کرد. داستان Mothership Zeta طبق معمول و مطابق رسم تمام DLC های دیگران این بازی با پخش یک سیگنال رادیویی و جستجوی بازیباز برای پیدا کردن منشای سیگنال آغاز می شود. پس از دنبال کردن منبع سیگنال، در نهایت بازیباز به بقایای یک بشقاب پرنده آسیب دیده می رسد که یک موجود فضایی مرده در کنار آن بر زمین افتاده (احتمالاً در بازی اصلی با این سفینه روبرو شده بودید)، اما در این DLC ناگهان بشقات پرنده دیگری از راه می رسد و بازیباز را به درون خود می کشد. پس از این که بازیباز رویدادهای شگفت آور و وحشتناکی را تجربه کرد؛ پی می برد این موجودات فضایی، آدم فضایی های مهربان فیلم های کارتونی نیستند و قصدی جز آسیب زدن به او ندارند. به این ترتیب بازیباز با کمک یکی دیگر از افرادی که در این بشقاب پرنده اسیر شده، نقشه فرار را طراحی می کند. بازیباز پس از این که موجودات فضایی را - که به نظر می رسد خیلی باهوش باشند- به خنده دارترین و غیر قابل باورترین شیوه ممکن فریب داد؛ همراه به دوست جدیدش فرار می کند و پس از پیدا کردن سایر افراد گرفتار در بشقاب پرنده، آدم فضایی ها را یکی پس از دیگری از بین می برد و این روند تا پایان بازی ادامه می یابد. نکته جالب ناراحت کننده در مورد MZ این است که این بسته الحاقی نیز همانند بازی اصلی و سایر DLC های آن، از لحاظ داستانی سطح پایین و بی منطق است. این که چگونه قهرمان ما آدم فضایی ها را فریب می دهد یا چگونه دوست کوچکی که در ابتدای بازی می یابد، درهای قفل شده را برای او باز می کند؛ از لحاظ نوع داستان سرایی، عناصر داستانی مورد استفاده و نوع منطق به کار رفته در توجیه رویدادها، نه با یک بازی جدید، بلکه با یک کارتون ویژه خردسالان قابل مقایسه است. برخلاف بازی های اصلی Fallout که موجودات بیگانه خاکستری رنگ در آن با دولت آمریکا و Area 51 ارتباط داشتند؛ در این بازی شاهد گرایش جدی و طرح نظریه توطئه به آن شکل که در دو بازی اصلی سری Fallout مطرح شده بود، نیستیم. در عوض آن ها، موجودات خنده دار سبز رنگ کارتون های کمدی هستند که چیزی جز درگیری و خونریزی نمی فهمند و تنها هدف آن ها نابودی موجودات زنده است. این موجودات از هزاران سال پیش در سیاره زنده زمین حضور داشته و همیشه برای انسان ها مزاحمت ایجاد می کرده اند. حتی در بخشی از بازی، بازیباز پس از یافتن صدای ضبط شده یک انسان می فهمد جنگ اتمی که در دنیای Fallout باعث ویرانی سیاره زمین شد؛ توسط این موجودات برنامه ریزی شده است! اما بازی هرگز پاسخ نمی دهد چگونه موجوداتی آن چنان باهوش و پیشرفته که با قابلیت های کنترل ذهن، سرنوشت انسان ها را به بازی گرفته اند. حرکت بشر را هزاران سال زیر نظر داشته و در مقاطع مختلف تاریخ، انسان ها را اسیر کرده و هزاران سال بدون این که ذره ای پیر شده یا بمیرند، زنده نگه داشته اید؛ در سفینه فضایی خود توسط یکی از همین انسان های عقب مانده تارومار می شوند؟ تنها عامل جذابیت داستان MZ دزدیده شدن بازیباز توسط موجودات فضایی است که در ابتدا برای بسیاری از مخاطبان جذاب خواهد بود! اما به تدریج و با تجربه گیم پلی خسته کننده بازی که دقیقاً می توان آن را بازارهای اکشن اول شخص تکراری موجود در بازار مقایسه کرد؛ تازگی خود را از دست می دهد. بازیباز در طول بازی صرفاً در حال مبارزه با آدم فضایی ها و ربات های دفاعی پر تعداد موجود در محیط است و به قدری آدم فضایی و آدم آهنی می کشد که در اواسط بازی، به طور کل از این روند خسته شده و ممکن است از خیر ادامه دادن این بازی، بسیار کوتاه بگذرد.
نقص دیگر گیم پلی بازی، روند گنگ و مبهم آن است. شباهت بسیار زیاد MZ به بازی های شوتر اول شخص باعث شده عیناً از عناصر استاندارد همان بازی ها مثل بازی کردن درهای قفل شده توسط کلیدهای الکترونیک که در محلی دیگر تعبیه شده است ( همانند آن چه در بازی هایی چون Duke Nukem 3D و سایر بازی های سنتی شوتر اول شخص دیده ایم) در این DLC استفاده شود. این روند به خودی خود در یک بازی نقش آفرینی یک نقص است؛ اما حتی MZ را به عنوان یک بازی اکشن اول شخص بپذیریم، باز هم باید گفت MZ در رسیدن به هدف خود شکست خورده است. چون به دلیل طراحی ضعیف مراحل، پیدا کردن کلیدها و راه های مخفی این بازی برخلاف بازی های شوتر اول شخص استاندارد که مراحل آن معمولاً توسط بازیسازهای ماهر طراحی می شود؛ کار نسبتاً سختی است و بازیباز را خسته می کند. رنگ پردازی یکنواخت بازی در بعضی از مراحل این مسأله را حادتر می کند؛ چون بازیباز در طول هر بخش بارها و بارها با کنترل ها و دستگاه های ظاهراً مهمی روبرو می شود که در عمل هیچ کاری نمی کند؛ اما بسیاری از دستگاه های مهم بازی به دلیل رنگ پردازی بد آن ها ( که باعث شده این ابزارهای مهم همرنگ محیط باشد) از دید دور می ماند و بازیباز گاهی متوجه حضور آن نمی شود.
اما گرافیک در MZ به طور کلی پیشرفت چشمگیری داشته است. کیفیت بافت ها و محیط های طراحی شده در این بسته الحاقی در بسیاری از بخش های بازی عالی و جلوه های ویژه مورد استفاده بسیار زیبا است. ترکیب رنگ بازی نیز به درستی انجام شده و نوع نور پردازی، این ترکیب رنگ زیبا را حتی بهتر می کند. با این حال مدل های بازی کیفیت چندانی ندارند و نمی توان آن ها را با محیط های عالی بازی، مقایسه کرد. بر این اساس باید گفت اگر دنبال بازی های نقش آفرینی هستید. MZ برای شما ساخته نشده و اگر دنبال یک بازی اول شخص می گردید؛ بازی های شوتر اول شخص بسیار بهتری در بازار وجود دارد.

مزایا

باز هم شاهد افزایش کیفیت گرافیک بازی هستیم.

معایب

بسیار تکراری و ملال آور
16- گرافیک
بهتر از بازی اصلی، با جلوه های دود واقع گرایانه
12- موزیک و صدا
تکراری
12- گیم پلی
یک بازی اکشن اول شخص فوق العاده تکراری و خسته کننده، گمراه کننده و گنگ، تقریباً هیچ استفاده ای از المان های نقش آفرینی نمی شود.
13- جذابیت
دزدیده شدن توسط موجودات فضایی ایده جالبی است؛ ولی حیف که این ایده زاییده ذهن بازیسازهای Bethesda نیست و از منبع دیگری به سرقت رفته است!
منبع: بازی رایانه شماره 31