هدیه ای ضعیف برای پانزده سالگی

همه از فرد با تجربه توقع زیادی دارند! البته این انتظار چندان هم بی جا نیست. به همین ترتیب، بازیبازها و منتقدین نیز از بازیساز با تجربه، توقع بالایی دارند. بنابراین وقتی یکی از با تجربه ترین و کهنه ترین سازندگان آثار مبارزه ای، چنین خراب کاری ای می کند؛ دیگر جای هیچ چشم پوشی باقی نمی ماند. SNK را اکثر ما به خاطر ساخت آثار مبارزه ای از قدیم می شناسیم و شاید سری (KoF) King of Fighters محبوب ترین و پر تعدادترین این آثار باشد. بنابراین وقتی دوازدهمین شماره از این مجموعه، آن هم در حالی که نشان 15 ساله شدن را به سینه دارد، وارد بازار شد، همه ی ما توقع اثری بسیار بزرگ و حتی انقلابی داشتیم. اولین چیزی که در بازی جلب نظر می کند. گرافیک آن است. بازی یک اثر کاملاً دو بعدی است. وقتی سری جالب توجه Maximum Impact در فرم کاملاً سه بعدی به بازار آمد. همه فکر می کردند KoF بالاخره مرز بین دو بعد را شکسته و به نسل جدید پیوسته است. اما ظاهراً سازندگان انتقادهای وارده به آن مجموعه را به جای گیم پلی، به پای گرافیک نوشتند! و تصمیم گرفتند دوباره به راه و روش قدیم برگردند. با این حال گرافیک بازی نسبت به آثار دو بعدی قبلی که تقریباً ده سال دقیقاً تکرار شدند، پیشرفت ها تقریباً دو برابر آثار قدیمی هستند و جزییات بسیاری دارند. البته برخی چهره ای نسبتاً متفاوت دارند. و بعضی دیگر به طرز غیر قابل توضیحی با سرو وضع و ظاهر آثار دهه ی 90 حضور پیدا کرده اند. پس زمینه ها در عین جالب و متحرک بودن، محدود هستند، نور پردازی مات و بد حالتی دارند و حرکت در آن ها تنها یک حلقه ی بی نهایت است که تنها در زمان بودن یک مبارز، سرعت می گیرد.
موسیقی نیز چندان جالب نیست و محدودیت مراحل باعث محدود شدن آهنگ ها نیز شده است؛ زیرا هر مرحله تنها یک آهنگ دارد. همین آهنگ ها نیز چندان جالب و گیرا نیستند و خیلی زود تحت تأثیر صداهای محیطی کاملاً محو می شوند. صداهای محیطی (مانند تشویق تماشاچیان) نیز بی منطق، شلوغ و نامناسب هستند و در اختلال اعصاب بازیباز نقش عمده ای دارند! دموهای محدود بازی نیز حالتی بسیاری بد وانیمه مانند دارند که فریاد از کم کاری و تعجیل در ارایه کار می زنند.
از دوبله ی انگلیسی و ژاپنی بازی هم که بهتر است چیزی نگوییم که یکی از بدتر از دیگری است و فقط اشاره به گوینده (Announcer) مسابقات که لکنت زبان دارد، کافی است !
همه ی این مشکلات و کم کاری ها، در یک بازی مبارزه ای چندان اهمیت ندارند؛ زیرا قلب چنین اثری درگیم پلی است. اما در این جا قلب چنین اثری درگیم پلی است. اما در این جا قلب نیز به زحمت می تپد! اولین چیزی که در گیم پلی جلب توجه می کند، کمبود بخش های مختلف بازی است. بازی فاقد بخش داستانی است؛ در نتیجه هیچ دموی پایانی یا مبارزه با باس (Boss) هم وجود ندارد. بخش آرکید در واقع یک مبارزه
زمانی ( Time Trial) شامل 5 مبارزه است که بدون هیچ نکته ی جالب و مفرحی به پایان می رسد! برنده شدن و ورود به فهرستی که برترهای آن زمان 59 دقیقه و 59 ثانیه دارند، برای یک کودک 5 ساله هم جالب نیست. بخش مبارزه دو نفر ( VS) تنها قسمت جذاب بازی است که آن هم در صورتی جذاب است که دوستی شما را همراهی کند، و گرنه مبارزه با هوش مصنوعی سریع تر از آن چه فکرش را بکنید، خسته کننده و یکنواخت می شود تنها بخش باقی مانده، حالت تمرین است آزمایشی ( Challenge) و سایر بخش های مهم حاضر در بازی های قبلی و اکثر آثار مبارزه ای مطرح هیچ خبری نیست.
در هنگام شروع مبارزه متوجه کمبود دیگری نیز می شویم. در حالی که بازی های اخیر سری بیش از 30 شخصیت داشته اند، این بازی تنها 22 مبارز دارد که در بین غایب ها بعضی از قدیمی ترین و مهم ترین شخصیت های Kof نیز دیده می شوند. اما اگر از این مشکلات بگذریم و به خود مبارزه ها بپردازیم؛ برخوردهایی سریع و نفس گیر و جالبی خواهیم داشت. شخصیت های بزرگ و خوش آب و رنگ بازی، تند و سریع هستند و اگر چه به شدت از کمبود حرکات ویژه رنج می برند؛ اما ضربه های سریع، چند ضرب های مخوف و مبارزه های هوایی نفس گیری به نمایش می گذارند. سیستم جدید ضد حمله نیز نسبتاً خوب عمل می کند و به اثری که بدون آن تنها یک Button Mashing بی هدف خواهد بود. کمی چاشنی استراتژی اضافه می کند. متأسفانه بازی با داشتن حالت انتخابی برای اجرای ضربه های ویژه به حالت آسان و تنها با زدن یک کلید، تفاوت بین حرفه ای و تازه کار را حتی کم تر می کند و گیم پلی را فوق العاده سطحی اما سریع می کند هم چنین مشکل تشخیص تماس ضربه ها ( Collision Detection) که در یک بازی دوبعدی بسیار عجیب است، می تواند بسیار اعصاب خرد کن شود. در کل مبارزه ها مخلوطی از آثار قدیمی و جدید مجموعه هستند که با دیدی خاص به ریشه های سری عمل می کنند. همان طور که گفتیم، بازی در حالت تک نفره خیلی زود (یا شاید فوراً) یکنواخت و خسته کننده می شود! اما در حالت دو نفره می تواند لذت بخش و مفرح باشد، به خصوص که اکثر شخصیت ها، از نظر قدرت متعادل هستند و مبارزه های تیم های سه نفره می تواند جذاب باشد. حالت آنلاین بازی یکی از بدترین بخش های آنلاین سال های اخیر است؛ منوهای ناکارآمد و به خصوص کند شدن ( Lag) بسیار زیاد و نابود کننده، حتی در زمان تحت شبکه را کاملاً مختل کرده است.
KoFXII اثری است که بی نهایت عجولانه وارد بازار شده و در مقایسه با شاهکارهایی چون Street Fighter 4. Soul و Tekken 6 وCallibur4 (که در آینده عرضه خواهد شد) حرفی برای گفتن ندارد!

مزایا

پیشرفت جالب گرافیک نسبت به آثار قبلی مجموعه، مبارزه های سریع و پر زد و خورد

معایب

تقریباً همه جا کمبود دیده می شود: تعداد شخصیت ها، تعداد مراحل، حرکات ویژه و... داستان وجود ندارد، بخش های آنلاین بسیار کم تجربه ی آنلاین رقت بار

10- گرافیک

نسبت به آثار قبلی خوش آب و رنگ و پیشرفته است؛ ولی در این نسل حرفی برای گفتن، پس زمینه ها و دموهای تنوع کم، نورپردازی پرایراد

10 -موزیک و صدا

موسیقی کم تنوع که تحت تأثیر صداهای گوش خراش محیط ناپدید می شود؛ دوبله در هر دو حالت انگلیسی و ژاپنی غیر جذاب است.

14- گیم پلی

سریع و تند و تیز، در حالت دو نفره مفرح اما بسیار ساده و سطحی، مشکلات بسیار بخش آنلاین، متنوع تر از آثار قبلی اما ساده تر

12- جذابیت

داستان وجود ندارد، شخصیت ها کم تعدادتر از همیشه و حالت های بازی آن قدر کم هستند که واقعاً خنده دار است.
منبع: بازی رایانه شماره 31