آغازی دوباره برای قهرمان قدیمی

Metroid other M

سری بازی های Metroid به ویژه super Metroid همواره به عنوان یکی از بهترین بازی های side scroll تاریخ شناخته می شود.این سری که راه متفاوتی از دیگر بازی های نینتندو در پیش گرفته بود، پس از این که به استدویوی Retro سپرده شد نیز توانست موفقیت دیگری را برای نینتندو و در دوره ای که Hallo حاکم شوترهای اول شخص کنسولی به حساب می آمد به دست بیاورد (عنوانی که برخلاف بازی های کلاسیک این سری به صورت اول شخص با نام Metroid prime عرضه شد).اما پس از عرضه دو عنوان از این سری برای Game cube و شماره آخر این سه گانه برای Wii، همگان منتظر بودند Rtro این سری را با ساخت بازی های دیگر ادامه دهد؛ اما پس از مدتی مشخص شد قرار است استدیوی دیگری این عنوان را به دست گرفته و آن را به روزهای اوج خود بازگرداند.
بیشتر بازیبازها استودیوی Team Ninja را به عنوان خالق سری بازی های Ninja Gaiden و Dead or Alive به خوبی می شناسند و با سطح کاری آن ها آشنا هستند.استودیویی که مخصوصا در زمینه گیم پلی و گرافیک زبان زد است.
این تیم پس از مدتی جدیدترین عنوان از این سری محبوب با نام Metroid other M را عرضه کرد و توانست باز هم نظر مخاطبان قدیمی این سری را به خود جلب کند.

مزایا

داستان پردازی مناسب، گرافیک زیبا، موسیقی های مناسب، باس فایت های جذاب، میان پرده های فوق العاده

معایب

کنترل 8 درجه دردسرساز در همه ی بخش ها، تنوع کم محیطی، صداگذاری ضعیف بعضی از شخصیت های فرعی

بازگشت به گذشته ها

برخلاف سری Metroid prime که یکی از بهترین های شوتر اول شخص زمان خود بود؛ MOM راه عناوین قدیمی این سری را پیش گرفته و سعی دارد عملکردی مشابه آن ها ارایه کند.دوربین بازی ترکیبی است از زاویه دید کنار که به نوعی بازی را وارد حالت دو بعدی کرده و زاویه دید معمولی عناوین سوم شخص که دوربین در پشت سر شخصیت یا جلوی او قرار می گیرد.در طول بازی بازیباز به هیچ وجه نمی تواند مکان دوربین را تغییر دهد؛ اما باید به این مساله اشاره کرد که دوربین بازی در همه لحظه های بازی بخش مورد نظر بازیباز را به خوبی نشان می دهد و این نکته که بازیباز نیاز به تغییر زاویه دوربین داشته باشد در طول بازی به هیچ وجه احساس نمی شود.در گذشته و در پیش نمایش بازی مفصل توضیح داده شده بود که نحوه کنترل بازی به این صورت است که بازیباز بایستی Wiimote را به صورت افقی در دست خود نگه داشته و بازی را ادامه دهد.همین مساله مشکلاتی را در کنترل بازی به وجود می آورد؛ زیرا خبری از Nunchuk نیست و بازیباز نمی تواند از آن برای کنترل بهتر ساموس در محیط بازی استفاده کند.این مشکل به این خاطر به وجود آمده که D-pad موجود روی Wiimote تنها قادر به شبیه سازی حرکت شخصیت اصلی در 8 جهت رادارد و دیگر خبری از قابلیت نشانه گیری دستی نخواهد بود.این در حالی است که تمامی محیط های بازی 2 بعدی نبوده و در همان زمان هایی که دوربین بازی در کنار قرار می گیرد نیز عمق در محیط کاملا تاثیرگذار بوده و باعث می شود هنگام زدن کلید رو به بالا به سمت داخل محیط حرکت کنید.زمانی مکانیسم توضیح داده شده کار را سخت می کند که چندین دشمن ساموس را محاصره کرده اند و بازیباز برای از بین بردن تمامی آن ها مجبور به جهت دهی سریع و شلیک کورکورانه است تابالاخره بتواند با استفاده از قابلیت هدف گیری خودکار این دشمنان را از بین ببرد.در کنار این موضوع وجود تنها دو کلید باعث شده برخی از فعالیت های موجود در بازی از جمله Reload کردن Wiimote انجام شود که در مواقع حساس و میان نبرد چندان جالب به نظر نمی رسد.همین مساله در مورد زمانی که سلامتی ساموس به کمترین میزان خود می رسد نیز صدق می کند.در این لحظه بازیباز می تواند با تغییر جهت Wiimote سلامتی خود را برگدراند که به طور کلی چندان جالب نبوده و با ساختار کلاسیک بازی همخوانی ندارد.
در هر صورت استفاده از Nunchuk و Wiimote می توانست باعث بالارفتن سرعت گیم پلی و اکشن بازی و همچنین توانایی بیشتر بازی باز در کنترل شخصیت شود؛ اتفاقی که در یک بازی کاملا 2 بعدی چون Batman Brave & Bold رخ داده و نتیجه مثبتی نیز در برداشته است.
مورد دیگری که در بیشتر عناوین این سری شاهد آن بوده ایم و در MOM کمی تغییر کرده مربوط به قابلیت های مختلف ساموس است که در گذشته و در ابتدای بازی های قدیمی این سری آن ها را از دست داده و در ادامه و طول بازی به مرور زمان دوباره به دست آورده و در مقابل دشمن ها از آن ها استفاده می کردیم. این دلیل ساده و البته منطقی که کمی تکراری به نظر می رسد در MOM جای خود را به دلیل غیرمنطقی و حتی گاه مسخره داده است.در ابتدای بازی ساموس هم قابلیت ها و حالت های مختلف اسلحه خود را در اختیار دارد؛ اما پس از این که با آدام مالکوویچ روبرو می شود به دستور او ترجیح می دهد از امکانات لباس و اسلحه خود بهره نبرد.این مکانیسم این گونه توضیح داده می شود که مالکوویچ به خاطر ارشد بودن به ساموس دسترو می دهد هر زمان او اعلام کرد از قابلیت های خود استفاده کند.وقتی که بازیباز می تواند به راحتی یک در را با قابلیت های ساموس باز کند؛ چرا این کار را بنا به درخواست مالکوویچ انجام ندهد.این در حالی است که اکنون ساموس به عنوان Bounty Hunter مستقل کار می کند و دلیلی ندارد که از دستورهای یکی از فرماندهان Galactic Federation پیروی کند.مساله ای که گاهی حتی باعث به خطر افتادن جان ساموس می شود؛ اما او ترجیح می دهد به دستور آدام احترام بگذارد.واقعا مشخص نیست چنین دلیل مسخره ای از کجا به ذهن بازیسازهای Team Ninja رسیده است.
اما با توجه به نکات عنوان شده در کل می توان گفت Metroid other M توانسته به خوبی همانند عنوان های قبلی موفق باشد، موفقیتی که شاید به بزرگی گذشته نباشد؛ اما برای برداشتن هر قدم بزرگی بایستی بهایی پرداخت شود.

آخرین ضربه

یکی از نکات جالب بازی مربوط به حملاتی است که بازیباز با کمک آن ها می تواند دشمن مقابل خود را از پا درآورد.بازیباز در مقابل با بعضی دشمن های موجود در بازی که از تنوع خوبی نیز برخوردارند، پس از انجام چند حمله این موقعیت را به دست می آورد که با انجام یک حرکت نهایی دشمن را نابود کند.این حمله های نهایی عموما توسط پریدن بازیباز روی دشمن مورد نظر اجار می شود و صحنه های جالبی به وجود می آورد.البته مشکلی که در این زمینه وجود دارد باز هم به کنترل بازی باز می گردد.زمانی که بازیباز می خواهد روی دشمن پریده یا به طور کلی از جایی به جای دیگر بپرد، به خاطر 8 جهته بودن کنترل بازی با مشکل روبه رو می شود و چندین بار باید یک حرکت را انجام دهد تا بالاخره موفق به انجام درست آن شود.

کوهی از دشمن ها

از جمله موارد قابل ذکر بازی همچون دیگر عناوین این سری جذاب و سرگرم کننده است، باس های بازی است که از طراحی خوبی برخوردازند و برای از پا درآوردن هرکدام از آن ها باید از یک استراتژی مخصوص استفاده کیند.این باس ها از لحاظ ظاهری نیز در سطح قابل قبولی قرار دارند و نسبت به دیگر دشمن های موجود در بازی بازیباز را به چالش می کشند.البته در بعضی باس فایت ها (Bos Fight)بازیباز مجبور به فرار از دست باس مورد نظر است و در ادامه و پس از دریافت اجازه از سوی آدام، می تواند باس مورد نظر را شکست دهد.

مهم ترین عامل

از جمله اصلی ترین قابلیت های MOM می توان به زاویه دید اول شخص آن اشاره کرد که بازی را کاملا به سری Metroid prime شبیه می کند.در این حالت بازیباز نمی تواند در محیط حرکت کند و تنها می تواند با نگه داشتن کلید B و تکان دادن Wiimote جهت دوربین را حرکت داده و به سمت دشمن های موجود در محیط شلیک کند.قابلیتی که از نظر اکشن آن چنان که باید و شاید تاثیر گذار نبوده؛ اما هنگام پیدا کردن یک سری شی مخفی شده در محیط که به ارتقای قابلیت های بازیباز مربوط می شوند کارساز بوده و نقش اساسی ایفا می کند.یکی از مشکلات این بخش، نبود قابلیت حرکت است که باعث شده گاهی بازیباز مجبور به انجام حرکت های عجیبی شود.به طور مثال در یکی از بخش های بازی بازیباز می بایست به هوا پریده و سپس وارد حالت اول شخص شود تا بتواند به یک هدف که از سطح دید ساموس بالاتر است؛ شلیک کند.انجام این حرکت ها در کل روند جالبی نداشته و باید گفت نبود دید اول شخص حتی می توانست به بازی کمک هم بکند.
منبع:بازی رایانه شماره39