آنگاه که غبار اندیشه ها را زلالی باران عشق شستشو می دهد، آنگاه که تیرگی قلب ها را نور ایمان روشن می نماید، آنگاه که تار ریای تنیده بر وجود را نیزه ی اخلاص از میان می برد، آن گاه که شرم وابستگی رخت بر می بندد و حیای وارستگی و وابستگی در فضای تن جان می گیرد، کبوتر دل بر بلندای افقِ پرواز قرار می گیرد و پس از رسیدن به جایگاه اطمینان و آرامش، زمینه ی عروج خود را فراهم می سازد. آدمی همنوا با فرشتگانی که به استقبال او می آیند، ترنّم توحید را سر می دهد و با تکرار نغمه ی «یا رب» به قصه غربت و تنهایی خود در عالم خاکی پایان می بخشد و آن گاه که مست از سرکشیدن جام لقای دوست می گردد، مدح و ثنای او را گفته، زبان به دعا می گشاید؛ زیرا دعا نردبان ترقی و پل ارتباط همیشگی او با خالقی است که همواره او را نوازش می کند و به سوی خود فرا می خواند و او مفتخر از چنین حضوری می گوید:
الهی، اگر چه از حضور در برابرت شرمسارم، اما به پذیرش و اجابتت امیدوارم. الهی، دانم که گناهکارم، اما به رحمت و بخششت امیدوارم. الهی، قلبم را آیینه تابانی و روحم را رحمت رحمانی. تنها درخلوت با تو از سرمستانم و در طاعت و بندگی تو از سر سپردگانم و در راه تو از جان باختگانم.
الهی، خطای من زشت، اما عفو تو زیباست. پس ای آن که زیبا پسندی، به زیور عفوت زیبایم کن و زشتی هایم را بپوشان. خدایا، از هر چه منزه، تو آنی، دانای بر آشکار و نهانی، آنچه را خلق ندانند، می دانی و آنچه را نگفته اند، می خوانی. پس آنچه را می خواهم، بر آن آگاهی و نیازم را تنها تو می دانی. اکنون که راهی به سویت یافته ام، در آن رهسپارم و توفیق رسیدن به مقصد را از تو خواستارم. خدایا، کویر آشوب زده دل هایمان را از باران لطفت سیراب و با طراوت ایمان، شاداب کن، سبزی طاعت و بندگیت را در آن پدید آور و درخت توحید را در آن به ثمر رسان. الهی، خود دانی که تنها تو این درد را درمانی و غمش را پایانی.
پس الهی، ای آن که حمد و ستایشمان را سزایی، ما را پناه ده که بهترین پناهگاهی و بر ما ببخش که بهترین بخشندگانی.
وچون به اینجا می رسد، آیه شریفه و لقل کرمنا بنی آدم ... متجلی و آدمی شایسته سجده فرشتگان می شود؛ او که با پلکان دعا از فرشتتگان نیز بالاتر رفته و به مقام قرب الهی مفتخر گشته است.
پس ای انسان، قدر خود را بدان و نفس شریفت را با کالای پست دنیا معاوضه مکن. خدا را بشناس که اگر او را درست بشناسی، در بندگیش نیز استوار خواهی بود و تند باد حوادث ریشه ی ایمانت را سست نخواهد کرد. از دعا غافل مشو که دعا رشته ی پیوند تو و دوست خواهد بود و مادامی که سر این رشته در دست توست، او تو را تنها نمی گذارد.
منبع: نشریه بشارت، شماره ی 70