شهری شلوغ و پر آشوب اما تکراری

Crack Down 2

مزایا:

تکرار جذابیت های پلتفرمر گونه و خلق آشوب به سبک بازی اول، معماری جذاب و 3 بعدی شهر قسمت اول و تکرار همان اثر، ارب های فراری و تنوع کلی سایر گلوله ها به همراه چینش جالب شان
معایب: حذف 99 درصدی داستان، تنوع نزدیک به صفر ماموریت ها! خود بازی قبلی، همان شهر، همان کنترل و همان تجربه، کمترین تغییر ممکن، تاکنون این حد کپی برداری از بازی اصلی ندیده بودیم، اگر تاکنون هیچ یکی از دو قسمت Crackdown را بازی نکرده اید، ما قسمت اول را توصیه می کنیم.
در بازی open World معمولا پس از تمام شدن داستان و روایت اصلی تعدادی ماموریت جانبی باقی می ماند، که برای "100 درصد" کردن عنوان مورد نظر آن ها را هم انجام داد؛ چند ساختمان یا محله ی بی ربط که باید به تسخیر بازی باز در آمده با 4-5 عدد پایگاه که نیاز به دفاع و پشتیبانی از سوی وی دارند. متاسفانه در دومین ماجراجویی Crackdown این اتفاق بجای انتها، در شروع بازی رخ می دهد. می پرسید چطور؟ می گویم چون دو مثال زده شده از چهار چوب و ماموریت در بالا، کل روند این بازی را تشکیل می دهند! حرف سازندگان جدید این عنوان یعنی Ruffian Games و عدد کنار نام بازی اشان را جدی نگیرید چرا که Crackdown2 (C2) یک DLC فراموش شده برای بازی اول است که خودش را به جای یک دنباله ی کامل جا زده است.
لوکیشن C2 فرقی با قسمت اول ندارد و به جز تخریب کمتر از 1 درصد ساختمان ها و اجزایش، کوچکترین تغییری از دید مدلسازی و ساختاری نسبت به بازی قبل نکرده است. خرابی های اشاره شده کار یک گروه تروریستی به نام سلول (The cell) هستند که با سازمان نمادین سری به نام آژانس (The Agency) درافتاده است.
تعدادی هیولاهای عجیب نیز در سطح شهر وجود دارند که The Freaks خوانده می شوند. اگر این همه استعداد و خلاقیت (!) در نام گذاری های درون بازی کنجکاوی شما را در مورد اصل داستان برانگیخته، با کمال تاسف باید بگویم اصلا عنصری به نام قصه در این شهر وجود ندارد که بخواهد قوی یا ضعیف باشد! یک دموی شتاب زده در شروع کار خیلی گذرا از گسترش نوعی ویروس در شهر pacific و خرابکاری های گروه Cell صحبت کرده و ماموری از طرف Agency را رهسپار حل تمام مشکلات می شود (شخصیت بازیباز). از این پس دیگر خبری از داستان نیست تا مبارزه پایانی بازی که در حد یک دموی CG بسیار کوتاه خلاصه می شود! ماموریت های موجود در طول همین داستان هم از کمبود تنوع یا طراحی مرحله ی یکنواخت رنج می برند.
از قسمت اول Crackdown به دلیل ساختار بسیار ساده ی بخش اصلی اش (نیاز به نابودی 3 گروه گانگستر، هر کدام با یک سلسله مراتب از درجه ها) انتقادهای زیادی شده بود اما برخی مدافعان این اثر، آن را یک Sandbox مطلق و خالص دانستد که صرفا برای سرگرم کردن بازیباز با قدرت های ابرقهرمانی در یک شهر نسبتا بزرگ ساخته شده و نیازی به چارچوب ندارد. سازندگان C2 حرف گروه دوم را بیش از حد جدی گرفته و بازیباز را در همان شهر Crackdown اصلی رها کرده اند که تعدادی نقطه قرمز و آبی روی نقشه اش پخش شده است.شما باید به سراغ هر کدام رفته و هرچه دیده نابود کنید. تعدادی پایگاه و نقطه در تسخیر Cell نیز باید پس گرفته شوند. در پایان هر 3-4 تا از انواع ماموریت های گروه دوم هم نگهدارنده ی سلاح نوری آزاد شده که باید از آن حفاظت شود. تبریک می گویم. شما اکنون از 99 درصد کل ماموریت های بازی با تمام جزییات ساختاری و داستانی آگاه شده اید! (یک درصد باقی مانده به تعدادی لوکیشن نشتی دار برای نابود کردن هیولاها پس از حفاظت از سلاح نوری بالا محدود می شود).
از این زاویه دید، Ruffian حتی همان ساختار روایی و داستانی پوچ بازی نسخت را هم اضافه دانسته و کلا خودش و مخاطب را از هر گونه پیچیدگی خلاص کرده است! البته تعداد زیادی آیتم مخفی در قالب مصاحبه ها و یادداشت های صوتی در گوشه کنار بازی پنهان شده اند که تا حدی سیر روایی به وقایع C2 می بخشند؛ اما پیدا کردن شان فرق زیادی با گردآوری اشیای بی ربط در سایر بازی ها ندارد کسی که به دنبال تمام کردن C2 باشد، ممکن است حتی به یکی از آن ها هم تا پایان کار دست نزند؛ پایانی که اگر نیاز به قوی شدن قهرمانش نداشت، در کمتر از 4 ساعت فرا می رسید! بدون افزایش سطح قدرت های Agent در چند زمینه ی اصلی، فتح پایگاه ها مشکل و مشکل تر شده و در نتیجه بازیباز برای ارتقای شخصیتش، مجبور به وقت گذارندن به سبک Grind کردن نقش آفرینی گونه می شود. خوشبختانه جذابیت جذابیت های سیستم نیمه نقش آفرینی بازی نخست در قسمت دوم باقی مانده اند؛ اما در ابتدای کار مخاطب را گول می زنند؛ چرا که به جای 5 خانه قدرت Crackdown اصلی برای هر سطح مهارت، اکنون 6 خانه ی قبل پر شدن در نوار پیشروی شخصیت در سمت چپ HUD دیده می شود. کلاهبرداری بازی دوم این است که میزان پیشروی و مرتبه (Level) گرفتن C2 هیچ فرقی با قسمت قبل ندارد. حتی Achievement مربوط به آن ها نیز برای 5 سطح طراحی شده تا سطح ششم که قدرت بازیباز را افزایش نمی دهد به یک ابزار تزیینی و فریبنده ی صرف تبدیل شود.

گلوله های فراری

تنها نوآوری واقعا مثبت وموثر بازی جدید به گروهی از گلوله های یاغی به نام Renegade Orbs محدود می شود که به دورنگ سبز (Agility) و بنفش (Driving) تعلق دارد. این ارب های فوق العاده کم تعداد اما هوشمند، همواره به سرعت از دست بازیباز فرار کرده و شکارشان مستلزم زمان و سرعت عمل نسبتا بالا است. البته در برخی موارد به دلیل لوکیشن های خاصی که ارب های فراری و محرک در آن ها پرسه می زنند، شکار با روش های عادی تقریبا ناممکن شده و بازیباز مجبور به سواستفاده از باگ های هوش مصنوعی با سیستم شتاب گیری آن ها می شود. تعقیب نمونه های سبز این گلوله های فراری هم تقریبا تنها جایی است که مکانیسم جدید Glide بازی به درد می خورد؛ سیستمی که هر چند گاهی درسرعت بخشیدن به جابه جایی ها مفید جلوه می کند؛ اما در طول بازی به خوبی به کار گرفته نشده و حتی به قدر کافی هم آموزش داده نمی شود.

بی نیازی حضور امکانات

یکی از عناصر بازی جدید که پیش از عرضه سازندگان مانور زیادی رویش داده بودند، نارنجک های مخصوص و آهن ربا مانند آن هستند که ماشین ها وسطوح مختلف C2 را به هم وصل کرده یا می کشانند. هر چند که این ابزار به خوبی می تواند سرگرم کننده باشد؛ اما مطلقاً هیچ نیازی به استفاده از آن در بازی وجود نداشته و هیچ تاکتیک، استراتژی و کاربرد حیاتی در طول C2 ندارد. خوشبختانه نارنجک های عادی و تجهیزات انفجاری دیگر، جذابیت و کاربرد قدیم خود را حفظ کرده اند و به همراه برخی سلاح های جدید از جمله شاتگان سرگرم کننده ی مخصول UV برای شکار Freak ها، تمام نیازهای بازیباز را پوشش می دهند. مبارزه های تن به تن هم با یک سری شبه "کمبود" بازگشته اند؛ اما برخلاف ادعای سازندگان، نه تنها اصلا شبیه Batman Arkham Asylum نیستند، بلکه مقایسه شان با شاهکار Rocksteady مثل مقایسه خط خطی کردن های یک بچه ی یک ساله و بی استعداد با شاهکارهای ون گوگ یا داوینچی است!

چهره ی پنهان

هنگام شروع C2 و پس از آن پیش از هر بار لود کردن فایل های در منوی اصلی، بازی به خیال خودش امکان Customize کردن شخصیتش را به بازیباز می دهد. جدای چند قالب بصری شبیه به هم برای زره، این قابلیت در گزینش از میان 4 چهره زشت و بی روح خلاصه می شود؛ اما جالب این که تقریبا به جز یکی دو ساعت اول بازی، مخاطب هرگز چهره کاراکتر اصلی را نمی بیند. به لطف یک قابلیت جالب، با ارتقای سطح قدرت های قهرمان اصلی زره او کم کم بزرگ تر و پیشرفته تر می شود؛ ولی در یکی از همان نخستین تغییرهای ظاهری، یک ماسک کامل روی صوت شخصیت مجازی قرار گرفته و دیگر هرگز تا پایان بازی صورت او دیده نمی شود!

دنباله یا DLC،مساله این است

C2 به سبک دنباله هایی که پیشروی کمی و شعار"بیشتر مساوی است با بهتر" را قبول دارند، عنصر محبوب co-op از بازی اصلی را گسترش داده و گشت و گذار همزمان 4 نفره در شهر را ممکن کرده است. البته زیاد شده بازیبازها تاثیری بر درجه سختی، ساختار "شبه ماموریت ها" و جوانب دیگر ندارد و تنها سکانس های حمله به پایگاه های تروریستی پر از RpG زن و سرباز مجهز به موشک انداز را آسان تر می کند. در این میان سازندگان به زور، یک سری ارب های مخصوص XBL را هم به pacific City تزریق کرده اند که در حالت تک نفره حالتی روح مانند و غیر قابل جمع آوری دارند؛ عنصری که گوینده هر بار تاکید آن را در گوش بازیباز تنها تکرار می کند. جدای Co-op ، بخش چند نفره رقابتی هم در C2 معرفی شده که به لطف مادهای تکراری و ذات انفجاری و هرج و مرج زای موشک اندازها، به یک باغ وحش شلوغ تبدیل می شود. جایی که از تاکتیک و برنامه ریزی خبری نبوده و بازیباز مدت زیادی را معلق
در هوا سپری می کند (به خاطر برخورد 100 موشک بی هدف در اطراف وی). وی امکانات جدید یک بازی تا این اندازه کم و محدود هستند، حتی صفت DLC هم برای عنوان حاضر بیش از حد به نظر می رسد؛ بدین معنا که اگر این اثر به عنوان محتوای قابل دانلود حدود 2 ماه پس از عرضه ی بازی اصلی و با قیمتی پایین در اینترنت منتشر می شد، باز هم ارزش چندانی نداشت! عوامل Ruffian بارها اعلام کرده اند با وجود فاصله ی 3 ساله میان دو بازی، بخش کمی از آن برای ساخت دنباله در اختیار داشتند، امری که گاهی به بهانه ای برای تخفیف دادن در قضاوت بازیباز ها منجر می شود؛ ولی وقتی بازی جدید صرفا روی جذابیت ها و امکانات نخست سوار شده و تقریبا هیچ ایرادی را نیز برطرف نمی کند، حتی 2 ماه هم زمان زیادی به نظر می رسد! حضور عناصر سرگرم کننده و جذابیت های پرتعداد قسمت نخست در این اثر، امتیاز بخش گیم پلی آن را بالا آورده و برای کسانی که از تمام کردن قسمت اول سیر نشده و معتاد و شیفته جمع آوری ارب هایش هستند، C2 گزینه ای نسبتا بهتر از تکرار بازی اصلی خواهد بود؛ اما در بحث امتیاز کل و حقیقی این دنباله، شرایط فرق می کند. معمولا وقتی می خواهیم یکی از دوقسمت یک سری را به کسی که تاکنون آن را تجربه نکرده پیشنهاد کنیم، دست کم بدون در نظر گرفتن حواشی، داستان و عناصر دیگر صرفا بر مبنای مقایسه خالص، عنوان جدیدتر باید گزینه ی بهتری باشد؛ موردی که متاسفانه در مورد C2 صدق نمی کند. چرا که با وجود تکرار و تقلید کورکورانه 99 درصد جوانب، در تصمیمی عجیب حتی برخی از ویژگی های جالب crakdown مثل تغییر شکل های دیدنی ماشین های پلیس زیرپای مامورهای سطح بالا نیز در C2 حذف شده اند! آیا می توان چنین بازی را به کسی پیشنهاد کرد؟
منبع: بازی رایانه (ش38)