پیمانها و قراردادهای جدید بین بختیاریها و شرکت نفت ایران و انگلیس

طبق سنت دیرین ایل بختیاری، همه افراد ذکور خوانین در صورت دارا بودن شایستگی می‏توانستند به عنوان خان ایل، قدرت را در دست گیرند. اما در خلال حاکمیت طولانی حسینقلی‏خان ایلخانی که قریب سی سال (1882-1854م/ 1299-1274ق) به طول انجامید، این سنت قدیمی منسوخ شد و تنها افراد خانواده و برادران حسینقلی‏خان می‏توانستند از این عنوان استفاده کنند. بنابراین پس از قتل ایلخانی در سال 1882م/ 1299ق در اصفهان، بین برادران او ــ امامقلی‏خان حاجی‏ ایلخانی و رضاقلی‏خان ایل‏بیگی ــ و فرزندانشان و فرزندان حسینقلی‏خان ــ یعنی اسفندیار، علی‏قلی، خسرو، یوسف و نجفقلی ــ بر سر تصاحب مقام ایلخانی رقابت و درگیری‏های زیادی رخ داد.
بالاخره در سال 1894م/ 1311ق، محمدحسین‏خان شهاب‏السلطنه ــ پسر بزرگ امامقلی‏خان حاجی‏ ایلخانی (سپهدار و سردار مفخم بعدی) ــ پیشنهاد کرد خانواده‏های ایلخانی و حاجی ‏ایلخانی بدون خانواده ایل‏بیگی (رضاقلی‏خان) به طور مشترک حکومت بختیاری و چهارمحال را بر عهده گیرند. دو خانواده بر این پیشنهاد توافق کردند و قرار شد مسن‏ترین فرد دو خانواده به عنوان ایلخانی و نفر دوم از خانواده دیگر به عنوان ایل‏بیگی انتخاب شود.
این توافق زمینه‏ای را فراهم کرد تا از آن پس، تا سال 1315ش/ 1936م، یعنی 42 سال بعد تا اواخر سلطنت رضاشاه حکومت در بختیاری و چهارمحال بین دو خاندان مشترک باشد. 1 برای تحکیم و تقویت این قرارداد، اسفندیارخان ــ پسر بزرگ حسینقلی‏خان ــ با دختر محمدحسین‏خان ازدواج کرد. در مقابل، دختر اسفندیارخان نیز به ازدواج محمدحسین‏خان درآمد. 2 این وضعیت ادامه یافت تا هنگامی که دارسی و شرکا درصدد برآمدند تا برای حفاری و اکتشاف نفت از مناطق جنوبی و مسجدسلیمان اقدام کنند. بنابراین، قرارداد 1905م/ 1323ق بین دارسی و شرکا و خوانین به امضا رسید. هنگامی که در آوریل 1908م/ 1326ق نفت در جنوب ایران کشف شد، برای دارسی و شرکا مشخص و مبرهن بود که اگر بخواهند نفت اکتشافی را به بازار فروش برسانند، می‏بایست آن را از منطقه مسجدسلیمان به سواحل خلیج فارس انتقال دهند و در همین راستا، (قلمرو حکومتی شیخ خزعل ــ حاکم محمره ــ برای انتقال نفت از طریق خط لوله یا هر وسیله‏ای دیگری اهمیت ویژه یافت و روابط عادی و دوستانه بین خوانین بختیاری و شیخ خزعل برای تضمین امنیت و آرامش مناطق جنوبی اهمیت زیادی پیدا کرد. به همین دلیل با وساطت و دخالت دولت بریتانیا، قراردادی بین خوانین بختیاری و شیخ خزعل به امضا رسید. طی این قرارداد که در مارس 1908م امضا شد، دو طرف بر چگونگی تنظیم روابط با دولت مرکزی و اتخاذ سیاست مشترک در برابر آن و همچنین روابط بین دو طرف، توافق کردند. قرارداد در ده ماده به عبارت زیر تنظیم شده بود:
1. تأکید بر عمل بر اساس خواسته و دستور دولت مرکزی و اقدام مشترک در برابر هر گونه دست‏اندازی و دخالت دولت مرکزی در حوزه حکمرانی دوطرف.
2. دوستی با دوستان و دشمنی با دشمنان یکدیگر.
3. کوشش برای جلوگیری و پایان دادن به اغتشاش و آشوب طوایف در قلمرو دو طرف.
4. اداره و تقسیم مشترک حکومت و اداره عربستان یا بهبهان یا کهگیلویه.
5. واداشتن دولت مرکزی به واگذاری حکومت منطقه به دو طرف قرارداد و احتراز از همکاری با حاکم منصوب دولت در عربستان.
6. هیچ‏یک از دو طرف به تنهایی حق خرید خالصجات دولتی را ندارد؛ در صورتی که دولت مرکزی تصمیم بگیرد خالصجات دولتی را به فروش برساند.
7. خرید مشترک املاک رجال ایرانی در عربستان. ضمن آنکه هیچ‏یک از دو طرف حق اجاره یا کشت و زرع در اراضی رجال دولتی را ندارد، مگر به سود آنها باشد.
8. پس از عقد قرارداد، هیچ‏یک از دو طرف نباید افراد یا اموال وابسته به طرف دیگر را پذیرفته و اعلام همبستگی کند و در مجموع، نباید چیزی را از همدیگر پنهان کنند.
9. اگر در بین خوانین اختلافی بروز کرد، شیخ باید تلاش کند تا بین آنها صلح و صفا برقرار کند.
10. هر یک از دو طرف که از قرارداد عدول کند یا تنها منافع شخصی خود را در نظر گیرد، قابل نکوهش و سرزنش خواهد بود.
قرارداد به امضای نجفقلی‏خان و خسروخان از خاندان ایلخانی، غلامحسین‏خان از خاندان حاجی‏ ایلخانی و شیخ خزعل و شیخ جالب‏خان رسید. 3 اجرای موارد این قرارداد هیچ‏گونه ضمانت اجرایی خاصی نداشت، ولی دو طرف کنسول انگلیس را در محمره [خرمشهر] به نام مکدوال 4 به عنوان گواه انتخاب کردند تا چنانچه در آینده اختلافی بروزکرد، او بتواند متخلف را شناسایی کرده و موارد تخلف را به او گوشزد کند. 5
پس از مدتی، ماده دیگری بر این توافقنامه افزوده شد. بدین‏ترتیب که درباره تملک اراضی مورد اختلاف واقع در اراضی جراحی که بخشی از آن در تملک مشیرالدوله و بخشی دیگر در تملک رضاقلی‏خان نظام‏السلطنه بود، هیچ‏کس به غیر از شخص شیخ خزعل حق خریداری اراضی را نداشت. 6 این ماده بدان جهت به قرارداد قبلی افزوده شد که به کشمکش دو طرف بر سر اراضی مورد نزاع پایان داده شود. مدتی بعد، پس از ظهور استبداد صغیر، زمینه برای دخالت خوانین بختیاری در مسائل سیاسی و قدم نهادن در چرخه‏ای بزرگ‏تر و وسیع‏تر از قلمرو بختیاری فراهم شد.
ولی قبل از آنکه بختیاری‏ها در این مسیر نو و پرفراز و نشیب قدم گذارند، خوانین تصمیم گرفتند به اختلاف دیرینه بین خاندان ایلخانی و حاجی‏ ایلخانی که می‏توانست آنها را از ایفای نقشی مؤثر و مهم در صحنه تحولات جامعه ایرانی محروم کند، پایان دهند. در همین راستا قراردادی در تاریخ یازدهم ربیع‏الاول 1327ق / سوم آوریل 1909م بین اولاد خاندان ایلخانی و حاجی ‏ایلخانی به امضا رسید 7 که دارای یک مقدمه، ده ماده و یک متمم بود. هدف از عقد این قرارداد، آن‏گونه که در مقدمه قرارداد آمده بود، پیشبرد اهداف جنبش ملی، استحکام رژیم مشروطه و تقویت روابط دو خانواده ایلخانی و حاجی ‏ایلخانی بود.
دو طرف در ماده اول قرارداد، بر اساس سنت مرسوم بر دور نگه ‏داشتن خاندان ایل‏بیگی و بزرگ آنها ــ حاج ابراهیم‏خان ضرغام‏السلطنه ــ از دور مذاکرات تأکید کرده و ایفای هرگونه نقشی را از سوی آنها در انعقاد و اجرای قرارداد انکار کردند. بقیه موارد قرارداد شامل دو گونه توافق بود:
1. توافق بر سر تقسیم مساوی درآمدها و عایدات شامل ماده دوم، سوم، چهارم، پنجم، ششم و هشتم.
2. چگونگی برخورد با تخطی طرفین امضاکننده قرارداد از موارد مورد توافق شامل مواد هفتم، نهم و دهم.
در ماده دوم و سوم، دو طرف توافق کردند هر نوع امتیاز یا منافعی از سوی دولت یا ملت در قلمرو بختیاری و چهارمحال و اصفهان یا غیر آن، به طور مساوی بین دو طرف تقسیم شود و تقسیم مساوی عواید مالیاتی حاصله از اصفهان، پس از تصویب و کسر مخارج از سوی افراد دو خانواده در ماده چهارم و توافق بر سر تقسیم اسلحه و مهمات و هرگونه وسیله‏ای که از سربازان دولتی به دست آید یا هر آنچه که از اقبال‏الدوله کاشی ــ حاکم اصفهان ــ به دست آمده یا مصادره شود، به صورت مساوی در ماده پنجم و ششم گنجانده شده بود.
در ماده هفتم، دو طرف توافق کردند چنانچه رژیم مشروطه مستقر شود و اولاد حسینقلی‏خان ایلخانی، مقام‏های دولتی به دست آورند، یا حکومت جدید (پس از سرنگونی استبداد صغیر) تصمیم بگیرد که حکومت چهارمحال و بختیاری را به افراد یکی از دو خانواده واگذار کند، از پذیرش آن احتراز کنند؛ مگر آنکه حکومت بختیاری بین دو خاندان به طور مساوی تقسیم شود. بر اساس ماده هفتم قرارداد، در صورتی که هر یک از اعضای خاندان، کوچک یا بزرگ، به هر علت یاغی می‏شد، سردار اسعد (علیقلی‏خان از خاندان ایلخانی) و سالار اشرف (علی‏اکبرخان از خاندان حاجی ‏ایلخانی) موظف به مجازات وی بودند. البته این اقدام می‏بایست مورد تأیید خوانین بزرگ قرار می‏گرفت.
بر اساس ماده نهم، سردار اسعد متعهد شد تا از انجام هرگونه اقدام و اتخاذ روش خصمانه از سوی صمصام‏السلطنه (نجفقلی‏خان) و سردارظفر (خسروخان) در برابر سردار محتشم و سالار اشرف جلوگیری کند. سردار اسعد (علیقلی‏خان) در انتهای این قرارداد که در پشت جلد قرآن کریم نوشته شده بود، افزود: «من خدا را شاهد و گواه می‏گیرم و به قرآن سوگند یاد می‏کنم که تا زنده هستم، دست از حمایت سردار محتشم و سالار اشرف برندارم.» 8 در متمم قرارداد که در ششم جمادی‏الثانی 1327 نگاشته شد، جعفرقلی‏خان پسر علیقلی‏خان مطالب ذکر شده توسط پدرش را مورد تأکید قرار داد و چنین اضافه کرد:
تا زمانی که زنده هستم، به سردار محتشم و سالار اشرف خدمت خواهم کرد و به قرآن قسم یاد می‏کنم که با سردار محتشم و سالار اشرف مانند پدر خود رفتار کنم و آنچه در قدرت دارم، برای آنها انجام دهم و همچنین برای پیشبرد اهداف مشروطیت هیچ نوع قصور و کوتاهی نورزم. 9
این قرارداد توسط حاج ‏آقا نورالله اصفهانی ــ روحانی معروف اصفهانی ــ و صمصام‏السلطنه در هفده جمادی‏الثانی امضا شد و هر دو آنها، آن را مورد تأیید قرار دادند.
مدتی بعد بختیاری‏ها شهر اصفهان را تصرف کردند و از آنجا راهی تهران شدند. تهران در تاریخ 9 ذیحجه 1326ق/ 2 ژانویه 1909م به تصرف بختیاری‏ها و دیگر مجاهدین مشروطه درآمد و توافق همچنان مبنای عمل باقی ماند. خوانین بزرگ بختیاری همچون سردار اسعد، صمصام‏السلطنه، سردار محتشم و سردار جنگ، پس از فتح تهران به مناصب و پست رئیس‏الوزرایی، وزارت و یا حکومت شهرهای مختلف همچون یزد، بهبهان و کرمان دست یافتند و به اداره حکومت و سرزمین بختیاری اهمیت کمتری داده شد. این امر به گونه‏ای بود که در ملاقات بین دکتر یانگ و سلطان محمدخان سردار اشجع، خان بختیاری به یانگ گفت: «زندگی چادرنشینی دیگر زندگی ما نیست و این وضعیت [حکومت بر لرهای بختیاری] برای فرزندان ما کافی است». 10
دکتر یانگ این جمله را چنین تعبیر کرد که منظور سردار اشجع این است که «چیزی که حالا آرزوی آن را داریم، حکومت و کارهای پرسود در شهرهای بزرگ است؛ جایی که مداخل، با مناصبمان تراز باشد. جایی که بتوانیم همچون آقایان زندگی کنیم.» 11
به همین دلیل، خوانین جوان‏تر به حکومت بر منطقه بختیاری گماشته شدند. و البته سلطان مرادخان منتظم‏الدوله ــ فرزند اسفندیارخان ــ از خاندان ایلخانی و علی‏اکبر خان سالار اشرف ــ فرزند سردار محتشم ــ از خاندان حاجی‏ ایلخانی وظایف خود را به خوبی انجام دادند. 12
به هر روی با در نظر گرفتن روند رو به افزایش روابط بین خوانین بختیاری و دولت انگلستان و با توجه به وساطت انگلیسی‏ها در عقد قراردادهای قبلی بین خوانین و شیخ خزعل و قرارداد بین خوانین در سال 1909م/ 1327ق و همچنین، مسئله انتقال اراضی و دراختیار گرفتن اراضی مورد نیاز برای احداث خطوط انتقال نفت از یک سو و احداث پالایشگاه نفت در آبادان از سوی دیگر، همه چیز برای انتقال، تصفیه و صدور نفت آماده شد. سفارت انگلیس در تهران نیز درصدد بود تا برای حفظ منافع خود و ایجاد نظم و امنیت در منطقه بختیاری، اختلاف بین خوانین را از بین برده و یا به حداقل کاهش دهد. عامل بسیار مؤثر در این تلاش، آن بود که طبق قرارداد 1907م/ 1325ق، اصفهان در محدوده منطقه نفوذ روس‏ها قرار می‏گرفت. انگلیسی‏ها از این بیمناک بودند که منطقه بختیاری‏ها با دسترسی به کناره خلیج فارس و قرار گرفتن در حوزه نفوذ روس‏ها، پای رقیب دیرینه را به کرانه‏های خلیج فارس باز کند. به همین دلیل وزیر مختار انگلیس در تهران ــ والتر تونلی 13 ــ تلاش می‏کرد تا خوانین همچنان متمایل به انگلستان و به عنوان متحد آن کشور در منطقه عمل کنند. در همین راستا، با فشار و نظارت دولت انگلستان و پادرمیانی آنها، سنت قدیمی حاکم بر خاندان ایلخانی و حاجی‏ ایلخانی، در تعیین ایلخان و ایل بیگ تغییر کرد.
بنا بر اظهار دکتر یانگ ــ نماینده سیاسی شرکت نفت ایران و انگلیس ــ ، با فشاری که از سوی سفارتخانه آن کشور بر خوانین اعمال شد، آنها از عادت معمول خود دست کشیده و طی قراردادی در 24 رجب 1330ق/10 ژوئیه 1912م، نصیرخان، سردار جنگ را به عنوان ایلخانی با اختیارات کامل منصوب کردند. 14 طبق این قرارداد اولاد خاندان ایلخانی و حاجی‏ ایلخانی، نصیرخان را از خاندان حاجی‏ ایلخانی از مارس 1912م/ ربیع‏الثانی 1330ق تا مارس 1917م/ صفر 1335ق، به سمت حاکم بختیاری و چهارمحال منصوب کردند تا به طور مستقل و با اختیارات تام به عنوان ایلخانی به وظایف خود عمل کند. این حکم در خلال مدت فوق‏الذکر قابل لغو و تعویض نبود. رئوس وظایف ایلخانی طبق قرارداد به اختصار عبارت بودند از:
ماده اول: در تمام مدت یکی از نوادگان مرحوم حسینقلی‏خان ایلخانی، به عنوان ایل بیگ دستیار در امور حکومتی بود و در نفع و ضرر با نصیرخان ایلخانی شریک بود. تا زمانی که سردار جنگ از ایل‏بیگی راضی بود، او در سمت خود باقی می‏ماند و در صورت عدم رضایت، عزل و یکی دیگر از افراد خاندان ایلخانی به جای وی منصوب می‏شد. در صورت تصمیم به تعویق ایل‏بیگی، هیچ‏کس حق اعتراض به آن را نداشت. در آن زمان مرتضی‏قلی‏خان ــ فرزند نجفقلی‏خان صمصام‏السلطنه ــ ایل بیگ بختیاری‏ها بود.
ماده دوم: ایلخانی و ایل‏بیگی در برخورد با خوانین کوچک خاندان ایلخانی و حاجی‏ ایلخانی، از اختیارات نامحدودی برخوردار بودند. اختیار اجازه اقامت در قلمرو چهارمحال و بختیاری یا ترک منطقه در صورت تشخیص اخلال امنیت از سوی آنها، با سردار جنگ و مرتضی‏قلی‏خان بود. در صورت سرپیچی هر یک از افراد، دولت و خوانین با وی مقابله کرده و شخص خاطی و متمرد با قوه قهریه، به شدت مجازات می‏شد. در این ارتباط احتمال داشت که شخص متمرد، مال و حتی جان خود را از دست بدهد و هیچ‏کس از افراد دو خاندان حق اعتراض نداشتند.
ماده سوم: حق تنبیه خوانین کوچک و کلانتران، در صورت بی‏نظمی و اغتشاش با ایلخانی و ایل‏بیگی بود. آن دو می‏توانستند هر فردی را عزل و دیگری را به جای وی منصوب کنند. حقوق و مستمری فردی را قطع و یا اضافه کنند و مجموع اقدامات آنها معتبر و قانونی بود و کسی حق فسخ یا تغییر احکام و فرامین آنها را نداشت.
ماده چهارم: وصول سالیانه مالیات منطقه چهارمحال و بختیاری و شاخ‏شماری و پرداخت حقوق نگهبانان شرکت نفت و... برعهده ایلخانی و ایل‏بیگی بود. در ازای آن هزینه‏هایی همچون حقوق مأموران حفاظت راه‏ها و نگهبانان مناطق عملیاتی، حفاری و تولید نفت و همچنین تعمیر پل‏ها و توسعه کاروانسراهای کنار جاده لینچ برعهده آنها بود و کسی حق دخالت و ادعای سهمی نداشت.
ماده پنجم، ششم، هفتم و هشتم: پرداخت مالیات بختیاری پس از کسر حقوق و مستمری خود به دولت و پرداخت مطالبات شرکت لینچ توسط ایلخان و ایل‏بیگ، همچنین دریافت یک وام هشت‏ هزار لیره‏ای از بانک شاهی و پرداخت اقساط آن در چهار قسط دوهزار لیره‏ای با بهره آن، و لزوم پرداخت هرگونه وجهی بابت مالیات راهداری و غیره توسط افراد به ایلخان و ایل‏بیگی و اعزام سوار به تهران تا دوهزار نفر به ازای دریافت پانزده تومان برای هر سوار توسط آنها پیش‏بینی شده بود.
این قرارداد توسط خوانین بزرگی همچون صمصام‏السلطنه، سردار محتشم، سردار اسعد و امیرمفخم، در تهران امضا شد. 15 به دنبال آن نیز سر والتر تونلی ــ وزیر مختار انگلیس در تهران ــ در همان روز به اطلاع سر ادوارد گری رساند که به وسیله کنسول انگلیس در اصفهان، پیامی سخت برای خوانین جوان و جنجال‏طلب بختیاری فرستاده است.
تونلی به خوانین جوان اخطار کرد که مواظب رفتار خودشان باشند و از سردار جنگ اطاعت کنند. این امر ظاهرا به تقاضای خوانین بزرگ در تهران انجام می‏گرفت؛ زیرا خوانین حاضر بودند دستورات وزیرمختار انگلیس در تهران را اجرا کنند. وی همچنین در گزارش خود که برای تأمین بهتر امنیت در جاده بختیاری توسط سردار جنگ، او با انتصاب برادر بزرگ سردار جنگ ــ لطفعلی‏خان امیرمفخم ــ به حکومت کرمان موافقت کرده است. 16
از زمان قتل حسینقلی‏خان تا آن زمان، چنین اختیاراتی به یک ایلخانی داده نشده بود. قبل از عقد این قرارداد، برای انتخاب ایلخان جدید باید خوانین بزرگ به توافق می‏رسیدند که این رویه مشکلات زیادی را به دلیل اختلاف‏نظرهای خوانین در پی داشت و کارها و امور به کندی پیش می‏رفت؛ زیرا خوانین بزرگ در تهران مستقر بودند و نمایندگان آنها نمی‏توانستند رأسا و مستقیما تصمیمی اتخاذ کنند، مگر اینکه تصمیمات آنها مورد تأیید خوانین بزرگ تهران قرار می‏گرفت. 17
از نظر دکتر یانگ، انتصاب سردار جنگ برای مدت پنج سال در کشوری که با اوضاع آن پیوسته شرایط متفاوت به سرعت تغییر می‏کرد، فرصت مناسبی برای پیگیری طرح‏های مختلف بود. از دیدگاه او، اگر سردار جنگ خود را به حد کافی قدرتمند نشان می‏داد، می‏توانست خوانین و نیروهای جوان‏تر را تحت کنترل درآورد. دکتر یانگ در گزارشی به لندن نوشت: «... ما باید خود را مرهون سفارت بدانیم؛ تا وقتی‏که اختیارات تقسیم شده باشد، حکومت نیز به صورت تقسیم شده باقی می‏ماند که این امر تهدیدکننده صلح و روابط خوب در مناطق نفتی است....» 18

پی‌نوشت‌ها:

1. بختیاریها در آیینه تاریخ. ص 119 .
2. تاریخ سیاسی اجتماعی بختیاری. صص 159-161 .
3. همان. صص 235-237 .
4. Macduall
5. همان. صص 292-293 .
6. Great Britain, Foreign Office. No 38, Sir W.Townley to Sir Edward Grey. Tehran, 17 March, 1913. F.O. 416/56.
7. Ibid, Inclosure in No 59, Agreement between Haji AliKuli Khan and the Family of HusseinKuli Khan and Family of ImamKuli Khan, signed at malamir on the 11th Rabbi-ul-Awwal 1327/3, April 1909. F.O. 416/42.
8. Ibid.
9. Ibid.
10. Ibid. Inclosure in No 386, Memorandum on the governorship of Bakhtiaristan, Mr.Young. F.O. 416/54.
11. Ibid.
12. Ibid.
13. Walter Townley
14. Ibid.
15. تاریخ سیاسی اجتماعی بختیاری. صص 344-348 .
16. همان. صص 226-227
17. همان. ص 288.
18. Great Britain, Foreign Office. Inclosure in No 386, Memorandum on the governorship of Bakhtiristan. M.Young. F.O. 416/54.

http://www.iichs.orgمنبع : ایرانیان