خیلی فکری هستید و در کل اعصابتان رفته است روی ویبره و مشکلات از چندسو ناجوانمردانه حمله ور شدند و هیچ کس نیست به دادتان برسد یا فکر می کنید کسی نیست به دادتان برسد یا اصلاً خیلی احساس روزمرگی به شما دست داده، هیجان خونتان پایین آمده است و شاید هم یک بعدازظهر کسل کننده بی خود را می گذرانید. برای بیرون آمدن از این وضعیت اورژانسی، توچال و مجموعه تله کابین و ورزشگاه بانجی جامپینگ! را پیشنهاد می کنیم، هم فال است، هم تماشا و هم کلی هیجان که بعد از آن، احساس شادی و آرامش خواهید کرد و تا آخر شب سرخوش خواهید بود؛ چون مقدار زیادی آدرنالین در بدن شما ترشح می شود.

چهل متر ارتفاع، شبانه، بی صبرانه منتظر شماست!

به گزارش برنا، مستقیم به سمت ایستگاه یک تله کابین توچال حرکت کنید. آنجا یک گردن که بچرخانید دکل بزرگی را خواهید دید که چهل متر ارتفاع دارد! از ساعت شش عصر به بعد هم کم کم یک تشک بزرگ قرمز و آبی زیر دکل باد می شود و آماده تا آن ها که هوس انجام کاری متفاوت را دارند، از بالای دکل روی آن بپرند. البته برای رسیدن به این محل یا همان بالای دکل، باید تعداد بسیار زیادی پله را طی کنید و اگر هنوز خیلی شش دانگ دلت برای پریدن قرص نیست، در کل ماجرا را فراموش کن؛ چون ممکن است مانند بعضی از درخواست کنندگان، زانوهایت به لرزه بیفتد که بالارفتن از پله برایت سخت شود. انگار کسی مجبورت کرده باشد از چهل متر ارتفاع سقوط آزاد داشته باشی. محوطه شامل یک دکل به ارتفاع چهل متر است. یک زمین اسکیت و کافی شاپ هم دارد که قبل از شروع برنامه و پرش های هیجان انگیز، موسیقی سنتی می گذارد تا حاضران کمی حال و هوایشان عوض شود.

این ها دوست دارند پرنده باشند، شما چطور؟

خب! حالا شما در قلب ورزش پرهیجان بانجی جامپینگ"Bungee jumping” هستید که شهریورماه ۸۶ هومن هویت دوست به شکل خصوصی آن را افتتاح کرد. هویت دوست در باشگاه انقلاب هم قصد دارد بانجی جامپینگ دیگری به راه بیندازد.
عده ای گفتند این باشگاه را خدا بیامرز، پیمان ابدی، بدلکار معروف کبرا۱۱، به راه انداخت که طی صحبت های ما با مربی های آنجا تکذیب و بیان شد که وی تنها در روز افتتاحیه حضور داشته و همین حضور برای برخی این شبهه را ایجاد کرد که ابدی باشگاه را به راه انداخته است. درهرحال این ورزش در سراسر دنیا به رشته ای خطرناک، اما پرهیجان شهرت دارد. بانجی جامپینگ ورزش یا تفریحی از سری فعالیت های extreme است که در آن شخص ورزشکار یا درحقیقت حادثه جو، خود را توسط محافظ و طنابی فنردار از ارتفاعی بسیار بلند به پایین پرتاب می کند!
طنابی که شخص به وسیله آن به پایین می پرد، حالت فنری یا کشی دارد و توسط محافظی به تن و بدن و قوزک پا بسته می شود. وقتی شخص می پرد، خاصیت فنری ریسمان باعث می شود انرژی پرشی شخص به هنگام سقوط آزاد آرام آرام دفع شود تا جایی که شخص به طور کامل بایستد. اما پس از سقوط و رسیدن به انتهای مسیر، همین انرژی چون قابلیت فنری دارد و باعث برگشت مسیر می شود، شخص را تا حدی به بالا می کشد.

بالای دکل مکانی برای آدم شناسی

وقتی که عزمتان برای پریدن جزم شد، یک نوبت رزرو می کنید و بعد توی نوبت می ایستید. صدایتان که کردند، با چند نفر دیگر از دکل بالا می روید تا فشارخون شما را بگیرند و وزنتان کنند. وزن می شوید تا اگر زیر ۸۰کیلو هستید، با یک کش و اگر بالای ۸۰کیلو هستید، با کش دیگری سقوط داشته باشید. سؤالاتی همچون تا به حال عمل جراحی داشتید یا نه، کی و چه موقع، ناراحتی قلبی دارید و... از شما پرسیده می شود تا سلامت پرنده موقع سقوط حفظ شود. اگر چشمتان را عمل لیزیک کرده باشید هم باید ۸ماهی از زمان عمل گذشته باشد؛ چون زمان پرش فشار زیادی به چشم ها وارد می شود و چشم فرد بعد سقوط به طورکامل قرمز است.
روی دکل که می رسید، توصیه ها و آموزش های کوتاهی به شما داده می شود. اینکه قبل از پرش پایین را نگاه نکنید؛ چون پاهایتان شُل می شود. در همین راستا نگاه شما را هدایت می کنند به سمت چراغ سبزی که آن بالا روشن است. دست به سینه بپرید و بعد دستتان را باز کنید؛ چون غریزه دفاع از خود باعث می شود که به ناگاه دست خود را به میله های لبه سکوی پرش بگیرید. زمان سقوط هم حتماً فریاد بزنید و خودتان را تخلیه کنید. خیال کنید می خواهید شیرجه بزنید توی استخر و... البته خیلی هم غرق این توصیه ها نشوید؛ چون یکی از مربی ها می گفت پرنده ای چنان غرق توصیه های ما شده بود و گمان می کرد الان قرار است توی آب شیرجه بزند که زمان پرش بینی خود را گرفته بود! از زمان پرش تا رسیدن روی تشک، ۴۵ثانیه تا یک دقیقه زمان می برد که بستگی به نوع پرش خودتان دارد. اگر بازی بازی کنید و هی تاب بخورید، یک دقیقه بین زمین و آسمان معلق می مانید.
قبل از اینکه نوبتتان برسد هم می توانید آدم هایی را که آن بالا هستند، سیر و سیاحت کنید و شاد شوید. کل معادلات ذهنی تان به هم می ریزید؛ چون گاه آدم ها بر خلاف ظاهرشان، آن بالا ظاهر می شوند و می پرند. به طور نمونه، آن هایی که خیلی ادعا دارند و یلی به نظر می رسند، آن بالا گاه حسابی می ترسند و تا پای انصراف هم می روند. اما آدم معمولی هایی که گاهی از نظر جسمی ضعیف به نظر می رسند و شما در نگاه اول می گویید عمراً اگر بپرد، به سادگی و بدون ترس و هُل داده شدن توسط مربی می پرد. قیمت هر پرش هم ۳۵هزار تومان است و اگر طی سال ۴بار بپرید، پرش پنجم برایتان مجانی تمام می شود.
...و اما کمربندها را ببندید!

نکته های آخر و محض نصیحت...

اول اینکه با معده پر نپرید؛ چون ممکن است اتفاق ناخوشایندی بیفتد که خاطره پرنده شدنتان را مکدر کند.
دوم اینکه جیبتان را خالی کنید تا به قول حاضران، از بالا به تماشاگران شاباش ندهید.
سوم هم توصیه می شود قبل از پریدن، کمربندتان را سفت ببنید! ما که ندیدم، اما آن ها که دیدند، می گویند بعضی ها مجبور شدند تمام طول پرش دستشان را به کمربندشان بگیرند!
http://www.aftabir.com منبع : آفتاب

/ج