نظریه ی رسانه های دموکراتیک- مشارکت کننده

این نظریه بر پایه ی مشابهت هایی با نظریه ی رسانه های توسعه بخش شکل گرفته است؛ با این تفاوت که در جوامع لیبرال جایگاه بیشتری دارد. نظریه ی رسانه های دموکراتیک- مشارکت کننده با ایجاد جامعه ی توده وار مخالف است و در مقابل، از حق کاربرد رسانه ها در مقیاس های کوچک اجتماعی دفاع می کند. به عبارت دیگر، به جای مخاطبان کلان، طرفدار مخاطبان خُرد و عکس العملی در برابر تمرکزگرایی تجاری و انحصار رسانه هاست. این نظریه از تنوع رسانه ای، کوچک بودن مقیاس آن، سهولت تبادل آراء بین منبع پیام و گیرنده ی پیام، محلی بودن انتشار و پیوندهای افقی ارتباطات در سطوح مختلف جامعه پشتیبانی می کند.
مک کوایل اصول کلی این نظریه را خلاصه کرده است:
•شهروندان و گروه های اقلیت، حق دسترسی به رسانه ها(حق ارتباط) و حق استفاده از رسانه ها را براساس نیازهای واقعی و ارادی خود دارند.
•سازماندهی و تهیه و تولید محتوای رسانه ها نباید تحت کنترل متمرکز سیاسی یا دولتی باشد.
•گروه ها، سازمان ها و جماعت های محلی باید از رسانه های خاص خود برخوردار باشند.
•رسانه های کوچک، تعاملی و مشارکتی، بر رسانه های بزرگ، یک سویه و حرفه ای برتری دارند.
•برخی از نیازهای اجتماعی مربوط به رسانه های جمعی، به طور مناسب از طریق تقاضای مصرف کنندگان فردی یا از طریق دولت یا نهادهای عمده ی دولتی تأمین نمی شود.
•ارتباطات به دلیل اهمیت بسیار زیاد آن ها، نباید صرفاً در اختیار متخصصان حرفه ای باشد(مک کوایل، 80:1382-179).
منبع : مهدی زاده، سید محمد، (1389)؛ نظریه های رسانه: اندیشه های رایج و دیدگاه های انتقادی، تهران: نشر همشهری، چاپ اول 1389.