مسابقات ناسکار، سنگین ترین مسابقه اتومبیلرانی در جهان به حساب می آیند. شاید بگویید که مسابقات ۲۴ ساعته لمان سنگین تر است، اما مسابقات لمان یک بار در سال برگزار می شود، در حالی که مسابقه ناسکار هر سال ۳۱ هفته متوالی انجام می شود.
به طور متوسط هر مسابقه ناسکار ۲۸۰ لپ دارد که این تعداد زیاد لپ ها در یک مسابقه آمادگی بدنی بالای رانندگان را طلب می کند. اما این آمادگی تنها به راننده بازنمی گردد بلکه نتیجه گیری در یک مسابقه ناسکار و به پایان بردن آن نیازمند یک خودرو ویژه است که آن نیز بتواند فشار سنگین مسابقه را تحمل کند.
خودروهای ناسکار اغلب خودروهایی با نام هایی آشنا هستند. اما راستش را بخواهید آنها تنها نامی آشنا را روی خود دارند و اگر به عمق آنها رجوع کنیم در خواهیم یافت که از آنچه ما می شناسیم تنها همان نام را یدک می کشند و تمام زیر و بالای آنها تغییر کرده است. فورد فیوژن، شورولت ایمپالا، تویوتا کمری و دوج شارژر فراگیرترین خودروهایی هستند که از سوی تیم های شرکت کننده در ناسکار مورد استفاده قرار می گیرند.
برای آنکه بیشتر از خودروهای ناسکار سر در بیاوریم خودرو شورولت ایمپالا را که بیشترین تعداد را در ناسکار دارد مورد بررسی قرار می دهیم. خودروهای ناسکاری که امروزه در مسابقات می بینیم حاصل یک پروژه ویژه به نام Car of Tomorrow یا خودرو فردا هستند. به همین دلیل امروزه به خودروهای ناسکار COT نیز می گویند.
در پروژه خودرو فردا که از سوی اتحادیه ناسکار به تیم ها تکلیف شد آنها موظف شدند تا در کنار افزایش قدرت، ایمنی خودروها به خصوص ایمنی راننده را افزایش دهند. ناسکار رکورددار تصادف در میان مسابقات ورزش های موتوری است و به دلیل سرعت بالای خودروها و فاصله اندک آنها این تصادف ها می تواند مرگبار باشد. خودروهای ناسکار در مسیر مستقیم تا ۳۰۹ کیلومتر در ساعت نیز سرعت می گیرند و با ۲۲۰ کیلومتر در ساعت وارد پیچ می شوند.
موتور اصلی ترین بخش خودرو ناسکار است. تیم ها اجازه ندارند از موتورهای ساخت اختصاصی استفاده کنند بلکه باید موتورهایی که در بازار موجود است را تقویت کنند. مهندسان تیم ها هنر خود را در همین جا نشان می دهند.
شورولت ایمپالای ناسکار به مانند نمونه خیابانی از موتور هشت سیلندر خورجینی بهره می گیرد با این تفاوت که مدل خیابانی موتور ۳۵۰ دارد ولی مدل ویژه ناسکار از موتور ۳۵۸ استفاده می کند. موتور ۳۵۰ همان موتور ۵,۳۷۵ لیتر است و موتور ۳۵۸ هم ۵,۸۶۶ حجم دارد. نسبت تراکم سیلندرها یکی دیگر از تفاوت های خودروهای ناسکار است.
در مدل معمولی شورولت ایمپالا نسبت تراکم سیلندر ها ۹ به یک است. در حالی که این عدد در خودرو ناسکار ایمپالا به عدد حیرت آور ۱۴ به یک می رسد. دور موتور بالاتر یکی دیگر از ویژگی های خودروهای ناسکار است. در حالی که یک ایمپالا خیابانی در ۷۵۰۰ دور وارد ردلاین می شود، ایمپالا ناسکار تازه در ۹۰۰۰ دور در دقیقه قدرت موتور واقعی خود را آزاد می کند. ایمپالا خیابانی در قوی ترین مدل خود تنها ۳۶۰ اسب بخار قدرت دارد در حالی که این رقم برای مدل ناسکار به ۵۵۰ اسب بخار می رسد. خودروهای ناسکار نمی توانند از انژکتور استفاده کنند و همگی دارای کاربراتورهای چهار دهانه هستند. در حالی که شورولت ایمپالا خیابانی مدل ۲۰۱۰ در مدل سفارشی با توربوشارژر نیز عرضه می شود.
خودروهای ناسکار دارای جعبه دنده ویژه ای هستند که نیرو را به چرخ های عقب منتقل می کند. شورولت ایمپالا ناسکار بر حسب اینکه تشخیص کارشناسان تیم ها چگونه باشد سه یا چهار دنده دارد. در حالی که گیربکس مدل خیابانی پنج دنده است. در خودرو ناسکار دنده اتوماتیک نیست و تنها کلاچ اتوماتیک است و این راننده است که دنده ها را با نظر خود و بر حسب نیاز تعویض می کند. بخشی از کنترل خودرو در پیچ ها با همین تعویض دنده انجام می شود. در شورولت ایمپالا ناسکار ضریب دنده ها بیشتر از مدل خیابانی است.در ناسکار از شیفتر دنده خبری نیست و دنده ها با استفاده از دسته دنده تعویض می شوند.
باک یک شورولت ایمپالا خیابانی ۲۳ گالن بنزین گنجایش دارد. در مدل ناسکار این میزان به ۱۸ گالن رسیده است. این کاهش حجم به منظور بالا بردن ایمنی باک انجام گرفته است. باک خودرو ناسکار از قسمت عقب به درون کابین و در محوطه رول کیج منتقل شده است. همچنین آن را با یک شبکه فلزی لانه زنبوری پوشانده اند. این شبکه لانه زنبوری در هنگام تصادف های شدید ضربه را جذب کرده و اجازه نمی دهد به باک منتقل شود.
اگر روبه روی یک خودرو ناسکار پارک شده قرار بگیرید و خوب به آن دقت کنید می بینید که این خودرو کمی به چپ متمایل شده است. گویی سیستم جلوبندی آن ایراد داشته و خودرو را به چپ کج کرده است. در حالی که این اصلاً یک ایراد نبوده و خاصیت خودروهای ناسکار است.
پیست های ناسکار تماماً چپ گرد هستند و برای همین خودرو را طوری طراحی می کنند که همیشه به چپ متمایل باشد. این مساله باعث می شود تا میزان پایداری خودرو به خصوص در پیچ ها افزایش پیدا کند. لاستیک های خودروهای ناسکار عموماً توسط شرکت گودیر تولید می شوند. مسابقات ناسکار تنها در شرایط آب و هوای آفتابی برگزار می شود به همین دلیل تیم ها تنها از یک نوع لاستیک می توانند استفاده کنند. تفاوت اصلی این است که در ناسکار به جای هوا از نیتروژن برای پر کردن لاستیک ها استفاده می شود. نیتروژن موجب می شود تا لاستیک ها همیشه خنک باقی بمانند.
شاید سوال کنید چرا از هیدروژن که همین کار را می کند و بیشتر در دسترس است استفاده نمی شود؟ مزیت نیتروژن بر هیدروژن این است که نیتروژن در صورت ترکیدن لاستیک ها در تصادفات منفجر نمی شود. داشتن اسپویلر و اسپیلاتور برای تولید نیروی جانب پایین و افزایش پایداری یکی دیگر از تفاوت های خودرو ناسکار با خودرو هم نام خیابانی آن است.
یک نکته جالب توجه در ناسکار این است که برخلاف بسیاری از ورزش های موتوری هنوز استفاده از فیبرکربن در این مسابقات مجاز نشده است و خودروها بخش های غیر فلزی خود را از فیبرهای کامپوزیت و پلاستیک تولید می کنند.
یکی از تفاوت های اساسی ایمپالا ناسکار با ایمپالا خیابانی ایمنی آن است. یک ایمپالا ناسکار به مراتب ایمن تر از برادر خیابانی خود است. اگر چه ایمپالا ناسکار ایربگ ندارد اما لوازمی دارد که بسیار بهتر از ایربگ عمل می کنند. رول گیج یا قفس فلزی مهمترین بخش ایمنی خودرو ناسکار است. این قفس که از کلاف شدن لوله های فولادی در یکدیگر درست شده حتی در شدیدترین تصادف ها نیز تغییر شکل نمی دهد. اکثر بخش های آن با خم کردن شکل داده شده اند و با استفاده از پیچ و مهره که مقاومت بالاتری نسبت به جوش دارند به شاسی متصل می شوند. به این ترتیب در صورت جدا شدن اتاق نیز رول کیج همچنان به شاسی متصل می ماند. صندلی راننده در خودرو ناسکار ایمپالا ۱۰ سانتیمتر به مرکز خودرو نسبت به مدل خیابانی نزدیک تر است. این برای آن است که فاصله راننده تا در افزایش پیدا کند. همچنین یک کمربند ایمنی که راننده را از سه نقطه به صندلی میخکوب می کند ایمنی را افزایش می دهد. میزان ایمنی این کمربند تا حدی است که در صورتی که خودرو روی سقف برگردد راننده تنها ۲.۵ سانتی متر پایین می آید.
http://www.aftabir.com منبع : آفتاب

/ج