لارنس ای. لاول(1) ( 1856- 1942) استاد دانشگاه هاروارد و مدتی رئیس آن بود، و اصلاحات عمده ای درنظام آن دانشگاه صورت داد. آثار عمده ی او در باب دموکراسی عبارت اند از : گفتارهایی درباره ی حکومت (2) ( 1889) ، افکارعمومی و حکومت مردم(3) (1913) ، و کشمکش های اصولی ( 1932) . لاول دراین کتاب ها به شیوه ی لیبرال های قرن نوزدهم استدلال می کند که وظایف حکومت باید به اعمال منفی محدود شود. دخالت مثبت دولت در امور مردم مغیر با لیبرالیسم و دموکراسی است. قانون ناهی ناظر بر اموری است که نباید انجام داد؛ و دموکراسی البته نیازمند تعیین حدود آزادی های فرد است. درحالی که قانون آمر و مثبت ناظر بر افعالی است که باید انجام داد. چنین قانونی با دموکراسی مغایرت دارد و وسیله ی اصلی حکومت استبدادی است. کم ترین قانون گذاری از نظر لاول بهترین قانون گذاری است . او از قانون اساسی امریکا تمجید می کرد، چون قدرت قانون گذاری را محدود کرده است.
لاول نگران مخاطرات دموکراسی اکثریتی یا جکسونی برای آرمان ها و اصول دموکراسی بود. به نظر او توانایی یک پادشاه در ایجاد حکومتی جبار و استبداد مطلق بسیار کم تر از توان اکثر مردم است، زیرا او همواره از واکنش افکار عمومی و شورش مردم درهراس است؛ حال آن که اکثریت مستبد خود را عین افکار عمومی و مظهر آن تلقی می کند و پروایی ندارد. با این همه، لاول بر آن بود که دموکراسی به هر حال اعمال حاکمیت توده ی مردم است؛ و دموکراسی بدون آن میان تهی می شود. دموکراسی بیش از صرف پاسداری از حقوق فردی و احترام به آن است؛ و عنصر مهمی از قدرت مردمی در آن وجود دارد. به همین دلیل، وی هوادار دموکراسی اکثریتی بود، لیکن دراین خصوص شروطی قایل می شد، به این معنی که میان حکومت اکثریت عددی و اکثریت مؤثر تمیز می داد. اکثریت عددی صرفاً کمی است؛ درحالی که اکثریت مؤثر شامل کسانی است که درباره ی غایات حکومت آگاهی کامل و وحدت نظر دارند یا به عبارتی اکثریت جامعه ی سیاسی را تشکیل می دهند. صرف کسب اکثریت عددی به حکام مشروعیت حکومت کردن نمی بخشد. توده های گسیخته و فاقد آگاهی و علایق مشترک حق نظارت و اعمال قدرت بر حکومت را ندارند.

پی نوشت ها :

1. Lawrence Abbott Lowell.
2. Essays on Govemment.
3. Public Opinion and Popular Govemment.

منبع: بشیریه، حسین، ( 1376- 1378) ، تاریخ اندیشه های سیاسی در قرن بیستم، تهران، نشر نی، چاپ یازدهم 1391.