افسانه ی امنیّت اسرائیل

گفتنی است در تمام مواردی که رژیم صهیونیستی با انجام عملیّات نظامی، دست به تصرّف اراضی جدید زده است، این تجاوز را گامی در جهت تأمین امنیّت اسرائیل خوانده است.
در سال 1972/م، گلدامایر (نخست وزیر رژیم اشغالگر) طی مصاحبه ای، در پاسخ روزنامه نگاری که پرسیده بود: «چه سرزمینی را برای امنیّت خود لازم می دانید؟»، گفت:
اگر منظورتان این است که ما باید یک خط و مرز مشخّص را ترسیم کنیم، ما چنین کاری نکرده ایم. آن گاه که لازم شود، بدین کار اقدام خواهیم کرد؛ امّا یکی از نکات اساسی سیاست اسرائیل این است که مرزهای 4 ژوئن 1967 را دیگر نمی توان در یک قرارداد صلح برقرار نمود. باید تغییراتی در مرز صورت گیرد. ما برای تأمین امنیّت خویش، خواستار تغییراتی در مرزها، در تمام مرزهای خود هستیم.(1)
واقعیّت آن است که مقوله ی «تأمین امنیّت اسرائیل»، اصطلاح باز و نامحدودی است که هرگز از سوی رژیم صهیونیستی تعریف نمی شود و چارچوب آن ترسیم نمی گردد؛ ولی گذشت قریب شش دهه از تأسیس این رژیم، نشان داده است که منظور سران یهود از تأمین امنیّت اسرائیل، چیست.
امنیّت اسرائیل یعنی:
- هر زمان شرایط منطقه و اوضاع جهانی اقتضا کرد، رژیم صهیونیستی با حمایت آمریکا و توسّل به قوّه ی قهریّه و حملات نظامی گسترده، سیاست های توسعه طلبانه ی خود را تحقّق بخشد و بخش های جدیدی از اراضی مسلمانان را به اشغال خود درآورد.
- رژیم صهیونیستی هرگاه و به هر دلیل خود را در موضع ضعف و انفعال احساس کرد، با ایجاد جوّ فشار از سوی قدرت های غربی و به ویژه آمریکا، اعراب را پای میز مذاکره کشانده و ضمن عقد قراردادهای به اصطلاح صلح، امتیازات لازم را از آنان اخذ کند.
- این رژیم با ارتکاب قتل عام های هولناک دیر یاسین، قبیه، کفرقاسم، صبرا و شاتیلا، قانا، مسجدالاقصی، حرم ابراهیمی، جنوب لبنان، جنین و ... به شیوه های گوناگون، به جهانیان بباوراند که ملت کوچک، مظلوم و کم توقّع یهود، پس از هزاران سال آوارگی و شکنجه، اینک تنها خواهان حقّ حیات است و به سبب کینه توزی و وحشیگری اعراب و فلسطینیان، در معرض خطر نابودی قرار گرفته است!
- با بمباران های مکرر اردوگاه های فلسطینی در جنوب لبنان و استفاده از بمب های تأخیری (که دو ساعت پس از پرتاب منفجر می شود)، این رژیم گروه زیادی از افراد خانواده مجروحان و گروه امداد پزشکی را که در جست و جوی زخمی هایند، به خاک و خون کشد.
- در اثنای برگزاری کنفرانس شرم الشیخ (میان اعراب و رژیم صهیونیستی)، هواپیماهای اسرائیلی با بمباران روستاهای جنوب لبنان، شهروندان عرب را به خاک و خون کشند و کشورهای عربی نیز با خویشتن داری، هیچ گونه عکس العملی از خود نشان ندهند.
- شیمون پرز، نخست وزیر اسبق رژیم اشغالگر، در برابر رسانه های گروهی جهان اعلام دارد که «عملیات نظامی ما هرگز در زمانی که بتوان پیش بینی کرد، انجام نمی شود؛ بلکه اسرائیل با دفع فلسطینیان و لبنانی ها و حماس و حزب الله، جهان را غافل گیر خواهد ساخت تا بتواند همواره در مذاکرات صلح، از موضع اقتدار، خواسته های خود را بر کرسی بنشاند.
- تبدیل یاسر عرفات و حکومت خود گردان به ژاندارم رژیم صهیونیستی، تا آن دسته از رزمندگان انتفاضه را که این رژیم از قلع و قمع آنان عاجز است، ریشه کن سازد.
- ارتش اسرائیل هر زمان لازم دید، بتواند به مناطق خودگردان وارد شده و با هدایت و اشارت مأموران حکومت خودگردان، نسبت به دست گیری و ربودن هر یک از رزمندگان حماس اقدام نماید.
- رژیم صهیونیستی دارای سی صد بمب هسته ای باشد،(2) ولی کشورهای عربی و اسلامی در دست یابی به تکنولوژی هسته ای و استفاده صلح آمیز از آن تحت فشار قرار گرفته و از آن محروم و ممنوع باشند.
- هر روز مساجد و اماکن مقدّس مسلمانان و نیز مزارع و منازل فلسطینیان در کرانه ی غربی و نوار غزّه با بولدوزر و مواد منفجره، تخریب شود و هیچ کس حقِّ اعتراض نداشته باشد.
- هر کس که به جنایات روزمرّه ی رژیم صهیونیستی و رویارویی تانک های چهل تنی این رژیم با یک مشت کودکان و نوجوانانی که جز سنگ و فلاخن در دست ندارند، معترض باشد، تروریست شمرده شود و هر فلسطینی که از میهن، شرف و حقوق مشروع خود دفاع کند، نیز تروریست و خراب کار به شمار آید.
... بالأخره - و نه آخرین مورد- امنیّت اسرائیل، یعنی بودجه ی نظامی رژیم صهیونیستی، به برکت کمک های بی دریغ دولت ایالات متحده، تنها در سال 1996/ م، 2 /7 میلیارد دلار باشد، در حالی که مجموع بودجه ی نظامی کشورهای خط مقدّم، یعنی مصر، سوریه، لبنان و اردن، در همان سال، 9 /2 میلیارد دلار بوده است.(3)
در زمینه همین سیاست های تجاوزکارانه و توسعه طلبانه است که رژیم صهیونیستی، هر سال 50% از بودجه ی کلان خود را به ارتش و امور نظامی تخصیص می دهد.(4)

پی نوشت ها :

1. روژه گارودی، ماجرای اسرائیل و صهیونیسم سیاسی، ترجمه‌ی منوچهر بیات مختاری، ص 154.
2. اسماعیل عبداللهی و مهدی زیبایی، برآورد استراتژیک اسرائیل، ص 520.
گفتنی است در این روزها (تابستان 1383)، محمد البرادعی، مدیرکل آژانس بین‌ المللی انرژی اتمی، به منظور ارزیابی و بررسی وضعیت مراکز تکنولوژی هسته‌ای رژیم صهیونیستی، وارد اراضی اشغالی شد؛ اما سران این رژیم، نه تنها به نام برده اجازه ‌ی نزدیک شدن به این مراکز را ندادند، بلکه او را تحت فشار گذاردند تا به هر شکل ممکن، جمهوری اسلامی ایران را از دستیابی به فناوری هسته‌ای بازدارد.
3. احمد منصور، النفوذ الیهودی فی الاداره الامریکیه، ص 127-128.
4. روژه گارودی، ماجرای اسرائیل و صهیونیسم سیاسی، ترجمه ی منوچهر بیات مختاری، ص 26 (با استناد به گزارش بانک جهانی).
فراموش نشود که بن گوریون می گفت: «بهترین مفسّر و شارح عهد قدیم (یعنی تورات) ارتش است» (ر.ک: یوسف الحسن، جذور الانحیاز، ص 38).

منبع :کریمیان، احمد، (1384)، یهود و صهیونیسم: تحلیل عناصر قومی، تاریخی و دینی یک فاجعه، قم: مؤسسة بوستان کتاب (مرکز چاپ و نشر دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیّة قم)، چاپ دوم.