در مورد بزاق دهان

بزاق از نود و نُه درصد آب و نمک‌های معدنی از جمله نمک‌های سدیم، کلسیم، و پتاسیم تشکیل شده است... در بزاق آنزیم‌هایی نیز وجود دارد، پروتئین‌هایی که به انجام واکنش‌هایی شیمیایی در بدن شتاب می‌بخشند. بزاق را سه زوج از غدد تولید می‌نمایند: غده‌ی بزاق بناگوشی که در زیر گوش هر طرف قرار دارد، غدد بزاقی زیرزبانی که در کف دهان پنهان شده‌اند، و غدد بزاقی زیر آرواره‌ای که همان‌طور که از نام‌شان پیداست در زیر آرواره قرار گرفته‌اند. تولید روزانه‌ی بزاق یک و نیم لیتر است، و در برابر صد لیتر بزاقی که روزانه هر گاو ترشح می‌کند مقدار ناچیزی به حساب می‌آید.
میزان ترشح بزاق بین وعده‌های غذا و به هنگام شب بسیار کاهش می‌یابد، اما به هنگام خوردن افزایش پیدا می‌کند. این افزایش از تماس غذاها با دهان و حس‌های چشایی و بویایی (چنان که غذا خوش مزه باشد) پدید می‌آید. حتی تصور غذای خوش مزه ترشح بزاق را بر می‌انگیزد که نوعی بازتاب شرطی است.
بزاق یکی از بهترین مواد طبیعی برای نرم کردن و گوارش بهتر غذاست (مانند روغن‌کاری). بزاق با آغشته شدن به غذاهای جویده شده موادی را آزاد می‌کند که مزه را پدید پدید می‌آورند. اگر بزاق ترشح نشود، احساس چشیدن، برای هر نوع غذایی، از بین می‌رود. البته این‌ها همه‌ی ویژگی‌های بزاق نیست: بزاق فرایند گوارش نشاسته (قند مرکب) را بر عهده دارد که به وسیله‌ی آنزیمی به نام آمیلاز آن را به انجام می‌رساند، و نیز بزاق دهان را آبیاری می‌کند و به این ترتیب از تکثیر میکروب‌ها جلوگیری می‌نماید.