نویسنده: دکتر کتایون خوشابی




 

همه ی ما در قبال کودکانی که مورد آزار قرار می گیرند مسئول هستیم. در صورت مشاهده ی علایم و شواهد دال بر احتمال کودک آزاری جسمانی، کودک و خانواده ی و را برای بررسی و اقدامات درمانی و مراقبتی، به مراکز پزشکی، بهداشتی و درمانی ارجاع دهید یا با تلفن های مربوط به کودک آزاری، صدای مشاور و... تماس بگیرید.
گاهی والدین متوجه می شوند که معلم، در مدرسه کودک شان را تنبیه بدنی کرده، اما هیچ واکنشی نشان نمی دهند. اگر والدین از حقوق خود و فرزندان شان مطلع باشند و نسبت به این عمل اعتراض کنند تا حد زیادی جلو این عمل گرفته می شود. معلمی که دانش آموزان را تنبیه بدنی می کند و با هیچ اعتراضی رو به رو نمی شود، به این کار خود ادامه می دهد. واکنش نشان ندادن والدین باعث تقویت رفتار پرخاشگرانه ی این گونه معلم ها می شود. حتی وقتی کسی فرزند خود را تنبیه بدنی می کند و ما به عنوان یکی از اقوام، نزدیکان یا همسایه، هیچ اعتراضی نمی کنیم و ساکت می نشینیم، رفتار اشتباه او تقویت می شود. سکوت افراد جامعه باعث رواج این گونه رفتارهای نامناسب می شود.
گاهی خاطره و اثر کودک آزاری از ذهن کودک پاک نمی شود و ما فقط می توانیم تبعات کودک آزاری، مثل اضطراب و افسردگی را درمان کنیم. هم چنین با بازی درمانی می توانیم به کودک کمک کنیم که احساساتش را بیان کند، با خشمش کنار بیاید و تا حدودی بتواند به زندگیِ تقریباً عادی برگردد.
منبع مقاله :
خوشابی، کتایون؛ (1387)، کودک آزاری(انواع آزار جسمی، جنسی، عاطفی و بی توجهی به کودکان)، تهران: نشر قطره، چاپ اول