از طرف دیگر پشت بام نیفتید

 برای رابطه ی بهتر با نوجوانان

برخی از والدین تمام اولویت ها را به فرزندان اختصاص می دهند. در خانواده حرف حرف نوجوان است، نظر او اعمال می شود، برنامه های خانواده بر اساس اعتقادات او طرح ریزی می شود، در زمینه ی مدیریت مالی خانواده، ارتباط با دنیای خارج و شیوه ی گذران زندگی والدین، اوست که نظر می دهد و ...
این گونه والدین مدعی اند که با بچه های شان دوست هستند و از نظریات آن ها تبعیت می کنند. دنیای خاصی برای والدین وجود ندارد، آن ها با دوستان و هم سالان خود کم ترین ارتباط را دارند، در حالی که خانه ی آن ها همیشه پر است از دوستان فرزند نوجوان شان. حتی سر و وضع، مدل آرایش و لباس والدین شبیه نوجوان هاست. پیش هم می نشینند، شوخی می کنند، جُک می گویند، sms رد و بدل می کنند، والدین از اسرار عشقی دوستان فرزندان خود خبر دارند و ...
بعضی از والدین این رفتار را نشانه ی صمیمیت با نسل جوان و یک دستاورد موفق می دانند، در حالی که وجود داشتن مرز بین دو نسل، مشخص بودن جایگاه هر فرد و عمل کردن طبق نقش و جایگاه خاص، باعث احساس امنیت و اطمینان در نوجوان می شود. یعنی نوجوان باید بداند و بپذیرد که حرف های او شنیده می شود، روی فکرهای او دقت می شود اما مسئولیت برنامه ریزیِ کلانِ خانواده با والدین است. او باید بداند که والدین، او و دوستانش را می پذیرند، دوست دارند، حمایت می کنند اما جایگاه شان با آن ها متفاوت است.
والدین هم باید بدانند آن چه به فرزندشان احساس امنیت و اطمینان می دهد، داشتن والدین قوی و کارآمد است که در نهایت با مسائل زندگی شان و در تصمیم گیری ها، مسئولانه برخورد می کنند، به اقتضائات سنی خود آگاه اند و متناسب با آن رفتار می کنند. یعنی لازم نیست یک خانم 40 ساله همان سر و وضع ظاهری را داشته باشد که یک دختر خانم 16 ساله دارد، لزومی ندارد یک پدر 50 ساله پا به پای پسر نوجوانش و دوستان او جُک بگوید و با اصطلاحات آن ها حرف بزند.
زیباییِ داشتنِ فرزندِ نوجوان در همین تفاوت هاست: پدر و مادری جا افتاده، فهیم و با تجربه در کنار فرزندانی با نشاط، سرزنده و سبکبال.
منبع مقاله :
موسوی، شکوفه؛ (1387)، رابطه ی والدین و نوجوان (با نوجوان خود چگونه رفتار کنید؟)، تهران: نشر قطره، چاپ چهارم