نويسنده: زهرا سپهرمنش




 

اساساً دو نوع راهکار براي پيشگيري از خودکشي وجود دارد:
1. راهکارهاي عمومي
2. راهکارهاي فردي يا اختصاصي
به عقيده ي «اشنايدمن» چندين روش پيشگيري در مورد خودکشي وجود دارد:
1. با تعديل محيط پر استرس بيمار و جلب کمک همسر، دوستان، کارفرما و ... از رنج رواني او کاسته شود.
2. حمايتي واقع گرايانه را پي ريزي کنيد و متوجه باشيد که بيمار ممکن است شکايتي منطقي داشته باشد.
3. راه حل هاي ديگري به جاي خودکشي پيشنهاد کنيد.

راهکارهاي عمومي جهت پيشگيري از خودکشي

مؤثرترين روش براي پيشگيري از خودکشي تشخيص اوليه و درمان مؤثر با کمک مراقبين بهداشتي اختلالات رواني (به خصوص اختلالات خلقي، اختلالات وابسته به مواد) است و دومين روش مؤثر، محدود کردن دسترسي به وسايل بسيار مرگ بار است که بستگي به اقدامات جامعه دارد، مانند سم زدايي گازهاي خانگي، محدود کردن دسترسي به اسلحه و کاهش دسترسي به سموم گياهي و ...
بخشي از مداخلات که از نظر عوام در کاهش ميزان خودکشي مؤثرند عبارتند از: کنترل خطوط تلفن در ارتباط با خودکشي، و برنامه هاي آموزشي خودکشي در مدارس که ثابت شده اثر کمي داشته يا اساساً مؤثر نبوده اند در حالي که دسترسي داشتن به مراقبين سلامت روان در کاهش ميزان خودکشي تأثير دارد.

راهکارهاي فردي (خاص) در پيشگيري از خودکشي

براي فرد، روش هاي پيشگيري از خودکشي عبارتند از: تشخيص زودرس و درمان مناسب اختلالات رواني، تشخيص و ارزيابي فردِ در معرض خطر خودکشي، مديريت ايمني مناسب براي بيماران انتحاري و مداخله ي هدفمند براي عوامل خطر قابل تغيير.

چگونگي مداخله در خودکشي

همه ي بيماراني که علايم هشدار دهنده دارند يا در معرض خطر خودکشي هستند، بايد تحت ارزيابي کامل خودکشي قرار گيرند.
استفاده از ابزار ارزيابي خطر خودکشي مي تواند در تشخيص خطر خودکشي، سطح مراقبت مورد نياز و تعيين اولويت براي زمينه هايي که مداخله ي فوري نياز دارند، به درمانگران کمک کند.
منبع مقاله :
سپهرمنش، زهرا؛ (1388)، پشگيري از خودکشي(راهنماي عملي ارزيابي و پيشگيري از خودکشي)، تهران: نشر قطره، چاپ اول