باورهاي نادرست و درست درباره ي بيش فعالي

داستان ها و عقايد زيادي راجع به بيش فعالي وجود دارد و ما بايد حقايق را از باورهاي نادرست جدا كنيم. در اين جا به تعدادي از آن ها اشاره مي كنيم:

باورغلط:

«دختر خجالتي و خيال پرداز من نمي تواند بيش فعالي داشته باشد، زيرا بيش فعالي فقط در پسران كوچك پرتحرك ديده مي شود.»

باور درست:

بيش فعالي هم دختران و هم پسران را درگير مي كند. ولي شيوع آن در پسران دو تا سه برابر دختران است. دختران ممكن است كمتر تكانشي و پرتحرك باشند و بيشتر مشكل توجه و تمركز داشته باشند و به همين دليل ممكن است بيش فعالي آن ها تا مدت ها تشخيص داده نشوند.

باور نادرست:

اگر والدين با نظام انضباطي صحيحي كه در گذشته با آن تربيت شده بودند، كودكان امروز خود را تربيت مي كردند، اين مشكلات رفتاري و رفتارهاي مخرب در فرزندان شان ديده نمي شد.

باور درست:

مطالعات نشان داده اند كه نوع انضباط و فرزند پروري باعث ايجاد بيش فعالي نمي شود. با اين وجود مثل ديابت و ديگر اختلالات رواني، مشاركت والدين در درمان مي تواند به كودك در مديريت كردن علائم بيش فعالي اش كمك زيادي كند.

باور نادرست:

امكان ندارد كه فرزند من بيش فعالي داشته باشد. او در كارهايي مثل بازي هاي رايانه اي كه به آن ها علاقه دارد مي تواند خيلي خوب توجه و تمركز كند.

باور درست:

افرادي هم كه بعضي اوقات تمركز خوبي دارند مي توانند مبتلا به بيش فعالي باشند. افراد مبتلا مي توانند روي كارهايي كه به آنها علاقه دارند، تمركز خوبي داشته باشند.

باور نادرست:

به محض اين كه درمان را شروع كني، خوب خواهي شد.

باور درست:

در حال حاضر هنوز درماني براي علاج و ريشه كني اين بيماري وجود ندارد. درمان هاي فعلي در واقع علائم را مديريت مي كنند و مانع از ايجاد عوارض اختلال مي شوند.

باور نادرست

بيش فعالي فقط يك دوره است كه كودك مي گذراند و از اين مرحله بيرون خواهد آمد.

باور درست:

كودكان مبتلا به بيش فعالي ممكن است از اين مرحله بيرون بيايند يا اين كه اختلال در آن ها باقي بماند. 70 درصد بيماران تا دوره ي نوجواني، علائم را با خود دارند و بعضي از آن ها حتي تا بزرگسالي نيز علائم را حفظ مي كنند.
منبع مقاله :
داوري آشتياني، رزيتا؛ (1391)، اختلال کمبود توجه - بيش فعالي (مروري بر علائم و درمان هاي موجود)، تهران: نشر قطره، چاپ سوم