| • چکیده : |
,"از ابتدای نیمه‌ی دوم قرن اول هجری كه خلافت اسلامی به طور آشكار با پیرایه‌های سلطنت آمیخته شد و امامت اسلامی به خلافت تبدیل شد، اهل بیت (ع) مبارزه‌ی سیاسی خویش را با هدف تبیین و تفسیر واقعی دین، تشكیل حكومت علوی و تاسیس نظام عادلانه‌ی اسلامی آغاز كردند. از زمان امام حسین (ع) و واقعه‌ی كربلا تا دوران ولایت‌عهدی امام رضا (ع)، جریان وابسته به امامان اهل بیت (ع) ـ شیعیان ـ همواره بزرگ‌ترین و خطرناك‌ترین دشمن خلافت به شمار می‌آمد. وقتی مامون به سال 198 هجری به خلافت رسید، یكی از اولین تدابیرش حل مساله‌ی علویان و مبارزات آنان بود. او می‌دید كه حشمت و سطوت هارونی حتی با به بند كشیدن طولانی و بالاخره مسموم كردن امام هفتم در زندان هم نتوانست مانع شورش‌ها و مبارزات سیاسی، نظامی، تبلیغاتی و فكری شیعیان شود. او با راهنمایی وزیر خویش، امام رضا (ع) را از مدینه به خراسان دعوت كرده و اجبارا ولیعهدی را به ایشان داد. پس از آن، مناظرات امام رضا (ع) در جمع علما و در محضر مامون با استدلال‌های قوی و بیان مهم‌ترین مسائل عقیدتی و فقهی شیعی، باعث شد، جنبش شیعیان موفق‌تر از قبل باشد. نگارنده در كتاب حاضر با بیان فشرده‌ای از زندگانی امام رضا (ع)، به بررسی واقعه‌ی تاریخی ولایت‌عهدی ایشان و فعالیت‌های شیعیان در آن دوره می‌پردازد." |