| • چکیده : |
,"در شعر عصر مولوی، بنا به گفته‌ی خود او سنایی پیشگام و چشم و چراغ است و عطار، قافله‌سالار. مولوی، سنایی را فخرالعارفین می‌داند. زندگی سنایی شامل دو دوره‌ی متفاوت است: دوره‌ی اول كه به صاحبان قدرت، پیوسته بود و مدح آنان را می‌گفت و دوره‌ی دوم كه از مدح پادشاهان روی‌گرداند و در اشعار خود به زهد و حكمت و مضامین اخلاقی روی‌آورد. از ویژگی‌های بارز شعر سنایی، نعت پیامبر اكرم (ص) و ائمه‌ی اطهار است. او بر این باور بود كه پس از ثنای حضرت حق، حمد و ستایش پیامبر به منزله‌ی تمجید از همه‌ی پیشوایان دین است. مولوی به عطار نیز عشق می‌ورزد. پژوهش‌گران آثار مولوی عقیده دارند كه اشعار عطار در منطق‌الطیر، محرك مولوی در سرودن نی‌نامه شده است. كتاب حاضر نگاهی است به اندیشه‌های عارفانه‌ی مولوی، سنایی و عطار كه با استناد به ابیاتی چند از دیوان هریك صورت پذیرفته است." |