| • چکیده : |
,"نشانه‌شناسی به مطالعه نشانه‌ها و چگونگی كاركرد آن‌ها می‌پردازد و می‌توان از آن تحت عنوان دكترین نشانه‌ها یاد كرد. در طول تاریخ مطالعات نشانه‌شناختی به پدیده نشانه از دیدگاه‌های گوناگون نگریسته شده است. «فردینان دو سوسور» كه از او به عنوان پدر زبان‌شناسی نوین یاد می‌شود توجه خود را بیش‌تر به خود نشانه معطوف كرده است و توجه چندانی به دلالت آن به واقعیت‌های بیرونی نشان نمی‌دهد. مدلی كه سوسور برای نظام نشانه‌ای ارائه می‌دهد بدین قرار است: واقعیت بیرونی معنا = مدلول + دال. «چارلز سندرس پیرس» كه به پدر سنت نشانه‌نشاسی آمریكایی معروف است، بر دلالت، تاكید ویژه‌ای می‌نهد و در واقع نشانه‌شناسی را نظریه عمومی شیوه‌های دلالت تعریف می‌كند. از این رو از دیدگاه او عناصر اصلی در نظریه نشانه‌شناسی، نشانه، موضوع و مفسر است كه سه ضلع یك مثلث را تشكیل می‌دهد. اما «اومبر تواكو» ـ نویسنده كتاب حاضر ـ بر این باور است كه در نشانه‌شناسی نه از نشانه‌ها بلكه از نقش نشانه‌ای باید سخن به میان آورد. نقش نشانه‌ای، رابطه‌ای است قراردادی كه میان بیان و محتوا برقرار می‌شود. در این میان، محتوا خود، ساخته و پرداخته فرهنگی مشخص است، از این رو بیان در وهله نخست به فرهنگ بازمی‌گردد. از سوی دیگر اكو به گونه‌شناسی نشانه‌ها اعتقادی ندارد و بر این باور است كه فرهنگ و قرار دادهای منتج از آن در زمره عوامل عمده تولید نشانه‌ها قرار دارند. از این‌رو نشانه، زاییده جملات پیچیده‌ای است كه در آن شیوه‌های گوناگون تولید و شناخت دخالت دارد. اكو در كتاب حاضر می‌كوشد تا با طرح مباحثی به روشن ساختن مسائل مربوط به تولید و بازشناسی نشانه‌ها كمك كند." |