| • چکیده : |
نویسنده این كتاب كوشیده است ساختار مفهومی زبان را بر پایه جهان نسبیتی و فضاهای نا اقلیدسی، به منظور روشن شدن پاره‌ای از ابهامات در عصب‌شناسی زبان، بررسی و تشریح كند .وی با پنج پیش فرض، نظریه‌های اساسی و برجسته شناخت زبان "را با یك دیگر مقایسه می‌كند كه عبارت‌اند از1" :ـ اگر نظام چهار بعدی حادثه‌ها از دید نسبیتی در واقعه زبان نیز دخیل باشند، پس باید زبان در طول تاریخ در مخروط زمان به گونه‌ای چهار بعدی انكشاف یافته باشد2 .ـ اگر یافته‌های عصب و روان‌شناختی "ویگوتسكی "و دیگران را در مورد انكشاف اندیشه و زبان بپذیریم، باید قبول كنیم كه فرض ذكر شده، یعنی انكشاف چهار بعدی زبان در مخروط زمان با ویژگی‌های فونولوژیكی و مورفولوژیكی حركت را مركب و گروهه‌ای بودگی به مشخص شدگی باشد3 .ـ اگر نظریه عمومی سیستم‌ها را بپذیریم، باید سیستم‌مند بودن روند ذكر شده را مبنی بر این كه هر جزء كوچك از نظام زبانی دارای ارتباطات و توجیه‌های سیستمی با كل مجموعه است را نیز بپذیریم .منتها سیستم مورد نظر، یك سیستم غیر خطی است4 .ـ اگر نظریه فراكتال‌ها را بپذیریم، باید قبول كنیم كه تكرار زبان نیز به نوعی تابع تكرارهای خود شباهتی فراكتالی بوده، تغییرات آن نیز تابع قوانین آشوب و فراكتال‌ها می‌باشد كه در فضایی نا اقلیدسی حادث می‌شود، كه این حادث شدگی باید تابع جاذب‌های مشخصی باشد . 5ـ اگر گرامر جهانی و گشتارهای زاینده را از ژرف ساختار به رو ساختار بپذیریم، باید قبول كنیم كه مفاهیم بنیادین دارای رفتار تكرار شونده‌ای هستند كه در عمومیت زبان خود را تكرار می‌كنند، منتها با ویژگی‌های یك سیستم غیر خطی ."" |