| • چکیده : |
,"این مجموعه حاوی آرا و نظریات متفكران و نظریه‌پردازان سیاسی درباره‌ی "جباریت" است با این موضوعات: "روان‌شناسی سیاسی جباریت/ افلاتون"، "جباریت به مثابه‌ی امری غیر طبیعی/ ارسطو"، "جباریت به عنوان سیاست تظاهر/ تاسیت"، "شكست جباریت‌های شهر یارانه/ ماكیاول"، "ترس از سلاطین و سوداگران/ مونتسكیو"، "لذایذ بنگی/ توكویل"، "استبداد طبقاتی و مقام كار/ ماركس"، "باز تولید جباریت/ فروید"، "گریزناپذیری سلطه‌ی دیوان‌سالارانه/ وبر"، "و سه تفسیر اولیه از آلمان نازی/ فروم، نیومان و آرنت". در بخش نتیجه‌گیری برای نمونه نگارنده با طرح این پرسش كه "بر مردان و زنانی كه از سوی جباریت، سركوب می‌شوند، چه می‌گذرد؟" تصریح می‌كند: "تاسیت معتقد است كه در برخی از جباریت‌ها هرگون خصلت اخلاقی ناپدید می‌شود و رعایا به خاطر احساس نومیدی نسبت به آینده در انواع شهوات زیاده‌روی می‌كنند. افلاتون از جباری سخن می‌گوید كه مردمان را با آشپزی آرام می‌كنند؛ یعنی با برآوردن هوس‌هایشان. "ارسطو" و "تاسیت" می‌گویند كه می‌توان مردمانی را با سرگرمی و تفریح آرام كرد. و "مونتسكیو" و "توكویل" معتقدند كه مستبدها، آزمندی و طمع‌ورزی خصوصی را تشویق می‌كنند تا این كه رعایا با حكومت مطلقه مخالفت نورزند. "افلاتون"، "تاسیت" و "نویمان" معتقدند كه رعایا برای بقا درگیر نقش‌بازی كردن می‌شوند و نقش‌هایی را بازی می‌كنند كه فكر می‌كنند جباران مایل به دیدن آن هستند تا موجب بدگمانی نشوند. "ماركس"، "وبر" و "نویمان" توجه‌ها را به نكته‌ای جلب می‌كنند كه فوكو آن را ریزسیاست جباریت می‌نامد؛ یعنی آن‌چه برای كارگران در كارگاه، برای اقلیت‌های قومی و برای زنان رخ می‌دهد. جبار در واقع درگیر كاری می‌شود كه ماكیاول آن، را هنر كشورداری می‌نامد، اما این كار، هنری است كه در آن حل هر مساله‌ای تقریبا همیشه مساله‌ی دیگری را برمی‌انگیزد"." |