حسين بن عبداللَّه طيّبي ملقب به شرف الدين، در ادبيات عرب به ويژه در علوم معاني و بيان از بزرگان عصر خود به شمار مي‏رفت. وي به تدريس تفسير قرآن و روايت حديث اهتمام داشت و تفسير قرآن و شرح مشكات را در اين‏باره تأليف كرد. شرف الدين مردي فروتن و نيكوكار بود و با بدعت‏گزاران به شدت مخالفت مي‏ورزيد. او در تعليم و تربيت جويندگان دانش و فضيلت، بسيار سخت‏كوش و در دستگيري بينوايان و نيازمندان، سخاوتمند بود.