ابن فصيح، ابوطالب فخرالدين احمد بن على بن احمد همدانى كوفى (۶۸۰- ۲۶شعبان۷۵۵ق /۱۲۸۱-۱۵سپتامبر ۱۳۵۴م)، فقيه حنفى، شاعر و اديب سده هشتم هجري بود. به‏سبب اقامت و تدريس در شهرهاي بغداد و دمشق، او را بغدادي و دمشقى نيز خوانده‏اند. ابن فصيح در كوفه ديده به جهان گشود و در همان‏جا به آموختن فقه و ادبيات پرداخت و قرائت هفت‏گانه را نزد ابن صباغ و على بن سعد ديوانى آموخت. در بغداد از ابن عبدالحق، ابن دواليبى و ابن صباغ حديث شنيد و اسماعيل بن طبال و ديگران به او اجازه روايت دادند. وي در عراق مدتى در آرامگاه ابوحنيفه به تدريس اشتغال داشت، سپس به دمشق رفت. در آن‏جا مورد تفقد و اكرام طنبغا امير شام قرار گرفت و به افتاء، مناظره و تدريس در مدارس قصاعين و ريحانيه پرداخت و در ۷۵۰ق /۱۳۴۹م به حج رفت. از شاگردان ابن فصيح مى‏توان ابن وهبان و ابن ادمى را نام برد. وي شعر نيز مى‏سرود و بسياري از موضوعات و كتب فقهى را به نظم درآورد. پاره‏هايى از اشعار وي به‏صورت پراكنده در منابع آمده است. مرگ ابن فصيح در دمشق و بيست و ششمين روز از شعبان‏المعظم سال ۷۵۵ق اتفاق افتاد. برخى از آثار ابن فصيح به شرح زير به‏صورت خطى در كتابخانه‏ها موجود است: ۱. "حل‏الرموز"، قصيده‏اي است لاميه در قرائات سبع نظير قصيده شاطبيه كه در آن به نام قراء تصريح شده است. ۲. "مستحسن الطرائق فى نظم كنز الدقائق"، چنان‏كه از نامش پيداست، همان كتاب "كنز الدقائق نسفى" است در فقه كه ابن فصيح آن را به نظم درآورده، اين منظومه توسط نورالدين على بن غانم مقدسى با نام اوضح رمز على نظم الكنز شرح شده است. ۳. "نظم منارالانوار"، همان "منارالانوار نسفى" است در اصول فقه كه در ۹۰۳ بيت به نظم درآمده و نسخه‏اي از آن در مكتبةالعربيه دمشق موجود است.