ابوجعفر محمد بن علي بن بابْوِيه معروف به شيخ صدوق در حدود سال 306ق در خاندان اهل علم و فقاهت و با بشارت حضرت صاحب‏الزمان(عج) در شهر مقدس قم به دنيا آمد. محمد در سنين كودكي فراگيري دانش ديني را آغاز كرد و در محضر پدر و ديگر استادان رشد يافت. وي پس از آنكه به مرتبه بالايي در علم رسيد، براي درك محضر اساتيد بزرگ و حديث شناسان آن دوران، سفرهاي علمي خود را آغاز كرد و از بيش از 200 تن از دانشمندان بزرگ عصر بهره برد. پس از سفر به بغداد، شهرت علمي او آن‏چنان دانشمندان آن ديار را تحت تاثير قرار داده بود كه تمام آنها را مجذوب خود كرد و از شعاع وجودي خود بهره‏مند ساخت. در حلقه درسي اين فقيه سترگ، عالمان نامداري پرورش يافتند كه شيخ مفيد، حسن بن محمد قمي، علم الهدي سيد مرتضي، هارون بن موسي تلعكبري و حسين بن عبيداللَّه غضائري از آن جمله‏اند. همچنين كتاب عظيم "من لايحضر الفقيه" در 4 جلد به عنوان يكي از اركان كتب اربعه شيعه، شامل شش هزار حديث و بر اساس موضوعات مختلف فقهي و نيز كتاب مدينه العلم در 10 جلد كه مفقود شده، امالي، خِصال، عيون اخبار الرّضا(ع) و عِلَلُ الشرايع از جمله سيصد كتاب ارزشمند اين عالم كم‏نظير شيعه مي‏باشند. شيخ صدوق در اواخر عمر به درخواست شيعيان شهر ري، ساكن آن شهر شد تا اينكه در سال 381ق در 75 سالگي درگذشت و در مكاني كه به نام او مشهور است به خاك سپرده شد.