دولت عثماني در آغاز مشروطيت و زماني كه دولت ايران درگير مسائل داخلي و مبارزه با آزادي خواهان و مشروطه‏طلبان بود، با فرصت‏طلبي، چند منطقه از نواحي مرزي ايران را مورد تجاوز قرار داد و برخي مناطق را به اشغال خود درآورد. در اين ميان، بر اثر اعتراض شديد روسيه و انگلستان، عثماني مجبور به تخليه آن نواحي گرديد، اما با حملات ديگر، آن مناطق را دوباره تصرف كرد. اين بار نيز بر اثر اعتراض روسيه و انگلستان، نيروهاي عثماني عقب‏نشيني كردند. اعتراض اين دو دولت به خاطر ايران دوستي و يا رعايت حقوق بين‏الملل نبود بلكه آنان درصدد بودند تا ايران و منافع آن را خود به تنهايي به يغما ببرند و مزاحمي نداشته باشند. چنان كه در اين مسير قراردادهاي استعماري فراواني عليه ايران امضا كردند. به طوري كه ايران را به سه منطقه نفوذ روس و انگليس و بي‏طرف تقسيم كرده و به طور ثابت در كشور حضور نظامي داشتند.